Home CinemaΚΡΙΤΙΚΕΣ

Η πίσω πλευρά του Εργόχειρου


Σηκώνεστε περιχαρείς ή περίλυποι, το πρωί κι ετοιμάζεστε για δουλειά, μάθημα, χαζολόγημα έξω, ο,τιδήποτε. Τρεχετε να προλάβετε το μετρό.Κάθεστε σε μία γωνία του συρμού λαχανιασμένοι. Ξαφνικά, τη στιγμή που προσπαθείτε ν’αποβιβαστείτε σας πέφτει το κινητό σας. Καθυστερείτε λίγο,χάνετε το λεωφορείο, εξ αυτού του λόγου καθυστερείτε στο ραντεβού σας. Τσαντισμένοι, προχωρατε βιαστικοί στο δρόμο, και πέφτετε κυριολεκτικά, πάνω στον μεγάλο σας έρωτα, με τον οποίο αναγκαστήκατε να χωρίσετε, επειδή άλλοι , το θέλησαν…
Αν σας έλεγα πως η ζωή σας, οι ζωές όλων όσοι βλέπετε αυτή τη στιγμή γύρω σας, είναι προσχεδιασμένη μεχρι την τελευταία λεπτομέρεια, θα με πιστεύατε; Αν παθιάζεστε με τις θεωρίες συνομωσίας και τα παρόμοια, ίσως να με πιστεύατε. Αν πάλι παθιάζεστε με την προσωπική αυτονομία και την ελεύθερη βούληση, θα μου σπάγατε το κεφάλι στην χειρότερη περίπτωση, θα με βρίζατε και θ’απομακρυνόσασταν πανικόβλητοι στην καλύτερη.
Κι αν όμως είναι έτσι; Αν εχω δίκιο; Αυτοι οι τύποι με τα καπέλα σας ορκίζομαι δεν είναι αυτό που δείχνουν,συνηθισμένοι πολυάσχολοι. Εσείς, ανένδοτοι.
Η ταινια του GeorgeNolfiTheAdjustmentBureauβασισμένη σε διήγημα του PhillipK.Dickμε τίτλο AdjustmentTeam,πυρακτώνει επαρκώς τους εγκεφαλικούς νευρώνες. Γιατί ένας νεότατος, ανερχόμενος γερουσιαστής, ονοματι Ντέϊβιντ Νόρις( ο MatDamon, «δυσκοίλιος» στο ρόλο του, μου προκαλούσε μία ανεξηγητη δυσφορία. Να ήταν το πάχος που εχει εγκατασταθεί στους ρόλους του, από το TheInformant και μετά ρε γαμώτο; Μαλλον δεν θα ξεπεράσω ποτέ την εκπληκτική ερμηνεία του στο TheTalentedmr. Ripley)να περνάει τα πάνδεινα προκειμένου να ΜΗΝ πορευθεί στο ίδιο μονοπάτι ζωής με την όμορφη χορεύτρια Ελίζ Σέλας(η ΥΠΕΡΟΧΗ EmilyBlunt);
Ο,τιδήποτε ερμηνεύετε ως τυχαίο ή συμπτωση , σ’αυτή την ταινία, απλώς δεν είναι τέτοιο. Ακόμη και η γνωριμία τους στις τουαλέτες δημόσιου κτιρίου, και το ανεξηγητο παθιασμένο φιλί τους, δεν ήταν τυχαίο. Ηταν αποτέλεσμα κάποιου σχεδίου εκπονημένου από τον «κύριο Πρόεδρο», επικεφαλής της ομάδας των Ρυθμιστών των βίων όλων μας.
Το μεγάλο ατού αυτης της ταινίας(αν είχαν κανει καλύτερη επιλογή για το ρόλο του Ντέιβιντ, θα ήταν δύο τα ατού)είναι πιστεύω αυτή η κόντρα μεταξύ προσχεδιασμού, ντετερμινισμού, και λύσσας για αυτοκαθορισμό που την διατρεχει. Με άλλα λόγια, αυτό που οι έσχατα υποψιασμένοι εχουν ήδη διακρίνει αλλά δεν τολμούν να ομολογήσουν, σ’αυτή την ταινία γίνεται ορατό! Μία ομάδα όντων, με απιστευτες ικανότητες(αν και όχι απεριόριστες) έχει προδιαγράψει την πορεία ζωής όλων των ανθρώπων, και φροντίζει να μην παρεκκλίνει κανείς απ΄αυτην. Το τίμημα της παρέκκλισης είναι η απόλυτη διαγραφή…
Οι βασεις για μία συγκλονιστικη ταινια και ένα δράμα ολκής εχουν ήδη τεθεί.
Παρόλ’αυτά η ταινία χωλαίνει, κατά τη γνωμη μου. Ενώ σου δημιουργεί την προσδοκία της εξέγερσης με απτά αποτελέσματα, με μία «γυριστή» στο φινάλε, τα πράγματα επανέρχονται σε μία άτακτη τάξη. Σε μία τάξη δια της αταξίας. Η οποία θεμελιώνει τη δική της τάξη, επειδή αυτοί οι Ρυθμιστές, το επιθυμούν.
Δεν ξέρω αν η εφιαλτική προοπτική που «ειδα» εγω στην ταινια, υπαρχει και στο βιβλίο του Dick, αλλά σίγουρα κανείς σκεπτόμενος δεν θα βγεί ανακουφισμένος απ΄ αυτην την ταινία πιστεύω, παρά το happyending. Προσέξτε πάρα πολύ το μονόλογο του κυρίου Τόμσον(επιβλητικός ο TerenceStamp)καθως και το voiceoverτου επαναστάτη Ρυθμιστή Χάρις,στο φινάλε.Πολύ καλή η μουσική του ThomasNewman, χωρις να είναι βεβαια HansZimmerκαι Inception, αν με εννοείτε.Αν ηταν άλλος ο πρωταγωνιστής( ο CollinFarrel ας πούμε. Απείρως γοητευτικοτερος και σέξι) θα μιλούσα για ακαταμάχητη ταινία.
Φράνσις

cinepivates

Συντακτική ομάδα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *