The Artist
Δεν είναι ότι άλλαξα γνώμη για το The Artist από το φθινόπωρο που το πρωτοείδα, απλά παρατήρησα το εξής: το αρχικό χαμόγελο μετά την πρώτη προβολή, συνήθιζε να μου κάνει συχνές επισκέψεις και μετά, κάθε φορά που σκεφτόμουν την ταινία, κάθε φορά που έβλεπα εικόνες, κάθε φορά που σκεφτόμουν το σινεμά και το μέλλον του γενικότερα.
Μπορεί να μην είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς, αλλά το TheArtistείναι μια τρυφερή ιστορία για έναν χαμογελαστό άνθρωπο που χάνει τον δρόμο του, τυπικό δείγμα σινεμά με όλα τα θετικά και τα αρνητικά του. Ο… Αρτίστας δεν επιδιώκει την πρωτοτυπία. Αντιθέτως, ψάχνει να βρει και να επαναφέρει όλα τα κλισέ του σινεμά, αυτά που το κάνουν σπουδαίο και σημαντικό σε μια εποχή «κακοφωνίας» και υπερβολικών εφέ χωρίς ψυχή.
Ο Ζαν Ντιζαρντέν είναι ίσως ο λόγος που όλη αυτή η ατμόσφαιρα περνάει από την οθόνη στο θεατή. Είναι ιδιαίτερα δύσκολο να «ξαναμάθεις» πως να παίζεις σε βωβή ταινία χωρίς να γίνεις καρικατούρα και ο Ντιζαρντέν τα καταφέρνει μια χαρά.
Επιμένω, βέβαια, ότι θα κέρδιζε πολύ περισσότερο από μία πιο μοντέρνα κινηματογράφηση… αλλά και πάλι. Αποτελεί ένα φιλμ βαθιά ανθρώπινο. Σαν να λέμε κλασικό σινεμά.
Τάιλερ Ντέρντεν
