Είδαμε: The Audience
Χτες το βράδυ βρέθηκα στο Μέγαρο Μουσικής για να παρακολουθήσω την Έλεν Μίρεν να παίζει τη βασίλισσα Ελισάβετ στην παράσταση The Audience. Κατ’ αρχάς να πω ότι εντυπωσιάστηκα πραγματικά από την διοργάνωση και την παραγωγή.
Το«The Audience», βασισμένο σε έργο του Πίτερ Μόργκαν, παρακολουθεί τις εβδομαδιαίες ακροάσεις της βασίλισσας με τους Βρετανούς πρωθυπουργούς. Καλύπτει δώδεκα συναντήσεις, από την πρώτη, με την Ελισάβετ αμήχανη ενώπιον του Ουίνστον Τσόρτσιλ ώς τις πρόσφατες με τους Γκόρντον Μπράουν και Ντέιβιντ Κάμερον.
Η εικόνα ήταν σχεδόν σαν να βλέπεις σινεμά και κάθε πλάνο ήταν έτσι μελετημένο, ώστε να επικεντρώνεται στα πρόσωπα και τις αντιδράσεις των πρωταγωνιστών. Σου έδειχνε δηλαδή αυτό που ήταν σημαντικό να δεις. Ελάχιστες φορές κόλλησε η εικόνα και αυτό το δεχόσουν ως κάτι φυσικό.
Στα της υπόθεσης τώρα: δεν περίμενα ότι μία παράσταση για τις εβδομαδιαίες συνομιλίες της Ελισάβετ με τους πρωθυπουργούς της θα μπορούσαν να έχουν τόσο ενδιαφέρον. Και όμως. Όλη η βρετανική κοσμοθεωρία, καθώς και σημεία από την ιστορία της Βρετανίας υπάρχουν στο θεατρικό του Πήτερ Μόργκαν. Το οποίο είναι γεμάτο χιούμορ (από αυτό το βρετανικό, το φλεγματικό).
Ναι, υπάρχουν σημεία που αν δεν είσαι Βρετανός ή δεν ξέρεις πολύ καλά την ιστορία της Βρετανίας δεν καταλαβαίνεις ή δεν γελάς -όπως είπε και μια κυρία πίσω μου στο τέλος της live αναμετάδοσης της παράστασης «Ε, καλό ήταν… όσο κατάλαβα». Και υπάρχουν στιγμές που ακούς το θέατρο στο Λονδίνο να σείεται στο γέλιο ενώ στην Αθήνα δεν γελά.
Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορείς παρά να αναγνωρίσεις ορισμένα πράγματα: πρώτα απ’ όλα τη «μεταμόρφωση» της Έλεν Μίρεν στη βασίλισσα. Έχοντας μελετήσει αυτόν τον ρόλο, η Μίρεν έχει καταφέρει και τον έχει κάνει δικό της, έχει πλάσει έναν χαρακτήρα που μπορεί να φαίνεται παρωχημένος, αλλά παραμένει συμπαθητικός (καθώς εκφράζει κάτι απλό και αμετάβλητο, όπως λέει η ίδια).
Ωραίο είναι το τέχνασμα με την Ελισάβετ μικρή (δείχνει μια πτυχή της που οι περισσότεροι από μας δεν είχαν καν σκεφτεί), η σκηνοθεσία είναι ωραία (με τη «διαφανή» κουρτίνα να ανεβοκατεβαίνει, την αίσθηση προοπτικής που δημιουργείται στο θέατρο, ακόμα και τα δύο χαριτωμένα σκυλάκια που ακολουθούν την Ελισάβετ.
Όσον αφορά τις υπόλοιπες ερμηνείες, ξεχωρίζει εκείνη του Ρίτσαρντ ΜακΚέιμπ ως Χάρολντ Γουίλσον, ενώ απήλαυσα τον Ρούφους Ράιτ ως Ντέιβιντ Κάμερον. Όσο για τη Χάιντ Γκουίνε, 
όπως είπε και η δική μας Μπρίτζετ, «τι να κάνει μετά την Μέριλ Στριπ;», η αλήθεια είναι ότι είναι λίγο υπερβολική. Ωστόσο, το δικό της κομμάτι είναι καλοστημένο και αναδεικνύει ένα θέμα που η Ελισάβετ θεωρεί σημαντικό.
Ωστόσο, εάν περιμένετε να δείτε στους πρωθυπουργούς που παρελαύνουν και τον Τόνι Μπλερ, μάλλον θα απογοητευτείτε. Ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας βρίσκεται στη σκηνή δια της απουσίας του. Γιατί; Κανείς δεν ξέρει…
Πολύ καλό ήταν και το δέσιμο ανάμεσα στις συναντήσεις, ενώ εξαιρετικές ήταν και οι γρήγορες μεταμορφώσεις (βλέπουμε την Ελισάβετ από 60χρονη να μετατρέπεται σε 20χρονη). Εδώ θα πρέπει να υποκλιθούμε στη σκηνοθεσία του Στίβεν Ντάλντρι (Μπίλι Έλιοτ).
Μακάρι να έχουμε και άλλες τέτοιες βραδιές στο Μέγαρο Μουσικής. Και αν κρίνω από την αντίδραση που προκλήθηκε με την προοπτική να δούμε τον Κένεθ Μπράνα στο Μακμπέθ, μάλλον θετικό αντίκτυπο έχουν τέτοιες πρωτοβουλίες.
Δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω την πολύ καλοστημένη παράσταση και την έξυπνη ιδέα του θεάτρου δια αποστάσεως που πουλάνε.
Ας μη ξεχνάμε ότι το έργο παρακολουθούσαν ζωντανά σε 700 χώρες! Τι σου κάνει η τεχνολογία.
Φυσικά η Μίρεν ήταν όλα τα λεφτά μιας που δεν έλειψε από τη σκηνή για πάνω από μερικά δευτερόλεπτα στα οποία έγιναν οι γρήγορες ενδυματολογικές και στιλιστικές αλλαγές. Πραγματικά πιστή αποτύπωση της εκάστοτε ηλικίας και εποχής.
Από την άλλη θεωρώ το έργο κουραστικό και αδιάφορο για τους μη βρετανούς και δη με τους πορωμένους με πολιτική και τη βασίλισσα υπηκόους. Βέβαια αυτή η κατηγορία πιάνει σχεδόν όλους τους Άγγλους 😛
Ενδιαφέρον ότι στη συνάντηση με τον νυν πρωθυπουργό ενσωμάτωσε πολύ πρόσφατες καταστάσεις και επίκαιρα γεγονότα των τελευταίων 2 ημερών στο κείμενο!
Φυσικά για εμένα ωραιοποίησε καταστάσεις και γεγονότα “in favor of” που σε στιγμές ήταν το λιγότερο εκνευριστικό! Ενδεικτικά, για τη φιλειρηνική στάση τους και τα θέματα με τις “αποικίες” τους, ενώ και η συζήτηση με τη Θάτσερ για τα εργατικά ήταν το λιγότερο soft, που αφορά περισσότερο τους Άγγλους βέβαια. Μπορεί για τα παλιότερα να πρέπει να ανατρέξουμε σε βιβλία αλλά για τα πιο σύγχρονα ξέρουμε κάποια πράγματα και δεν έχει περάσει τόσος καιρός ώστε να τα ξεχάσουμε.
Παρόλα αυτά, σκέφτηκα πόσο τυχερός ο λαό αυτός που έχει τόσα επιτεύγματα πολιτικών του να εκθειάσει, σε αντίθεση με τον δικό μας. Φανταστείτε ένα αντίστοιχο θεατρικό που να έκαναν παρέλαση οι Έλληνες πολιτικοί των τελευταίων ετών και το γιουχάισμα που θα έπεφτε! Ο τελευταίος αδιάβλητος και σωστός ηγέτης που μπορώ να σκεφτώ, …δυστυχώς είναι ο Καποδίστριας!