The Battery
Το the Battery αποτελεί μια αφαιρετική ζόμπι-λαγνική ταινία που προσπαθεί να εμπερικλείσει μέσα της χιούμορ, περιπέτεια και κλειστοφοβικό τρόμο. Δυο φίλοι, πρώην παίχτες μπέιζμπολ, προσπαθούν μόνοι να επιβιώσουν σε μια μετά-αποκαλυπτική περίοδο, μετά το ξέσπασμα της επιδημίας που μετατρέπει τους κατοίκους του πλανήτη σε ζόμπι.
Σε μια εποχή που υπάρχουν τηλεοπτικές σειρές που ανά επεισόδιο ξεπερνούν το budget των περισσότερων κινηματογραφικών ταινιών που βγαίνουν στις αίθουσες για να κάνει κάποιος μια χαμηλού προϋπολογισμού ταινία και να περιμένει να πάει ο κόσμος στις αίθουσες να την δει πρέπει να έχει κάτι να επιδείξει. Εκεί που υστερεί σε χρήματα, εφέ και σπουδαία ονόματα μπορεί να αντιτάξει δυνατό σενάριο, ενδιαφέρουσα πλοκή και σκηνοθεσία και ερμηνείες που αφήνουν το σημάδι τους στο μυαλό των θεατών. Στην προκειμένη έχουμε μια ταινία που ζήλεψε την επιτυχία μιας σειράς (the Walking Dead) και προσπάθησε να κερδίσει από τη μόδα του σύμπαντος που αυτή δημιούργησε. Το μόνο, τελικά, ενδιαφέρον που έχει να παρουσιάσει είναι οι αφίσες της.
Το the Battery, παραγωγής 2012 δείχνει περισσότερο μια fan-made / do it yourself (DIY) ταινία για ζόμπι. Θα μπορούσε πιο επιτυχημένα να ενταχθεί σε ένα θεματικό φεστιβάλ, όπως το zombie walk athens, που θα του εξασφάλιζε και προσέλευση κόσμου. Αντίθετα, επέλεξε να βγει από την κρυψώνα του μια περίοδο αρκετά δυσμενή για αυτό, τόσο από τις ταινίες που κυκλοφορούν όσο και από το επίπεδο τους.
Η συγκεκριμένη ταινία δυστυχώς αποτυγχάνει να ενταχθεί ξεκάθαρα κάπου υποβαθμίζοντας τον εαυτό της, ενώ ταυτόχρονα μοιάζει σχεδόν αυτοκτονικό να κυκλοφορήσει στις αίθουσες σε μια περίοδο που οι θεατές έχουν πάμπολλες άλλες εναλλακτικές επιλογές. Επιχειρώντας να γίνει μια όποια εστίαση κάπου τα συμπεράσματα είναι απογοητευτικά. Σίγουρα δεν είναι ταινία τρόμου. Επίσης δεν την λες και κωμωδία, καθώς το όποιο χοντροκομμένο χιούμορ είναι μίλια μακριά από ταινίες ορόσημα, όπως το Shaun of the Dead, Dead Snow, Black Sheep κ.οκ. Φυσικά με την έλλειψη εφέ και χρημάτων δεν έχουμε δράση, επομένως ξεχνάμε και την περιπέτεια. Αυτό που μένει είναι το κλειστοφοβικό στοιχείο θρίλερ, το οποίο εισάγεται πολύ καθυστερημένα, στο δεύτερο μισό της ταινίας, όταν οι δυο πρωταγωνιστές αποκλείονται μέσα σε ένα αυτοκίνητο περιτριγυρισμένοι από ζόμπι. Είναι σίγουρα πιο ενδιαφέρον από την ως τότε ταινία αλλά ούτε και αυτό το σημείο δεν είναι τόσο πετυχημένο.
Τελικά να τη δω; Όχι, γιατί να θέλετε να το κάνετε αυτό στον εαυτό σας; Μια κακογυρισμένη περσινή ταινία, απομίμηση τόσων άλλων του είδους χωρίς ξεχωριστή ταυτότητα και ύφος που να την κάνει να ενταχθεί οπουδήποτε, ούτε καν στο trash. Όπως και να έχει, εσείς κάντε ό,τι θέλετε. Εγώ, μια φορά, σας προειδοποίησα.
