Η αλεπού και το αλεπουδάκι
Η τελευταία ταινία του αγαπημένου Giuseppe Tornatore LA MIGLIORE OFFERTA (THE BEST OFFER) , εισπρακτικός θρίαμβος στην Ιταλία, όπως διάβασα, είναι must , πρωτίστως για τους λάτρεις της ζωγραφικής και ιδιαίοταρα της προσωπογραφίας. Ταινία-γιορτή της όρασης, της πιό παραπλανητικής εκ των 5 αισθήσεων. Η μουσική επένδυση έχει ανατεθεί και πάλι στον Ennio Morricone και τον απολαυστικό Geoffrey Rush πλαισιώνουν η πεντάμορφη Sylvia Hoeks, ο γλυκύτατος- όπως πάντα άλλωστε- Jim Sturgess και η μάλλον ξινη εδώ, Liya Kebede. Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στην εξαιρετική Kiruna Stamell, τηη γυναίκα-νάνο με την εκπληκτική φωνή ιδανική για ανάγνωση ή απαγγελία, η οποία εχει ρόλο-κλειδί στην ιστορία.
Η ταινία του Tornatore ειναι μια ιντριγκαδόρικη δημιουργία για την απάτη. Χωρίς να θέλω ν’αποκαλύψω λεπτομέρειες της πλοκής, θα πως μόνο ότι η λαϊκή ρήση ό,τι κάνεις λάβεις, κι ένα παραπάνω βρίσκει εδώ την εφαρμογή της.
Ο αξιότιμος και περιζήτητος εκτιμητής έργων Τέχνης και auctioneer κύριος Βέρτζιλ Όλντμαν, διαθέτει μία εξαιρετική συλλογή αποκλειστικά γυναικείων πορτρέτων( στους τίτλους τέλους υπάρχει αναλυτική λίστα των πινάκων ,οι οποίοι εμφανίζονται στην ταινία, γιαυτο μην τους χάσετε ), τα οποία πορτρέτα προμηθεύεται με έναν σκανδαλώδη θα έλεγα τρόπο, ο οποίος παρεμπιπτόντως, εκανε έξω φρενών φίλη μου Ιστορικό Τέχνης, διότι οπως υποστηρίζει , η αληθοφάνεια της κτήσης εν προκειμένω, πήδηξε απ΄το παράθυρο… Αρωγός του Όλνμαν, ειναι ο πιο πιστός του φίλος (μην πω και ο μοναδικός) Μπίλι Γουίστλερ, παραγνωρισμένος ζωγράφος (απολαυστικός επίσης ο Donald Sutherland ) .
Παρά το ότι η ταινία διαθετει τον γνωστό, ψιλο-αγχωτικό ρυθμό των θρίλερ του Tornatore, ο οποίος ρυθμός μ’ εκνεύρισε αρχικά, παρά τό οτι μου δημιουργήθηκαν πολλες απορίες , οι οποίες δεν μου απαντήθηκαν ούτε και με το φινάλε, συνεχίζω να τη θεωρώ άκρως ενδιαφέρουσα κι αξιοπρόσεκτη. ‘Οχι μόνο λόγω της πανέμορφης Sylvia Hoeks (η αγοραφοβική Κλαίρ) , η οποία είναι χάρμα οφθαλμών, είτε περιφέρεται μισόγυμνη κι εύθραστηη σαν φιγούρα του Durer είτε ντύνεται τα υπέροχα ρούχα του Armani ,αλλά κυρίως για το σενάριό της, και την έξοχη ανατροπή που μας επιφυλάσσει , ώστε να την καθιστούν ωραιότατο παράδειγμα εμπέδωσης του ουδέν κακόν αμιγές καλού (συνειδητά, ανέστρεψα τη ρήση.
Τι ακριβώς ειναι αυτή η ταινία; Μία θλιβερή ερωτική ιστορία ανάμεσα σε δύο , μάλλον προβληματικούς, ανθρώπους, που βλέπουν πως ταιριάζουν οι νευρώσεις τους; ‘Η μήπως (και) κάτι άλλο; Ο μικροβιόφοβος Βέρτζιλ (φοράει πάντα γάντια), εμ το εκπληκτικό διαμέρισμα-μουσείο, το αποκλειστικό σερβίτσιο με το μονόγραμμά του στο καλύτερο εστιατόριο της πόλης, και τον φόβο του για τις γυναίκες , βρίσκει το δάσκαλό του στο πρόσωπο της μυστηριώδους Κλαίρ ‘Ιμπετσον. Μίας πεντάμορφης γυναίκας, σαν αυτες που ο Βέρτζιλ απολαμβάνει στην ασφάλεια του σπιτιού του, ακινητοποιημένες και κρεμασμένες στους τοιχους…
Μόνο που αυτή είναι ζωντανή, σαρκωμένη και απρόβλεπτη. Η έξοχη σεναριακή ανατροπή μαζί με το συγκινητικο και πικρό φινάλε, σημαίνουν πολλά. Ουσιώδης λεπτομέρεια: ο ‘Ολτμαν γευματίζει πλέον χωρίς τα περίφημα γάντια του. Ακόμη και αν κάποιος μας κάνει κουρέλι , αν επεξεργαστούμε την εμπειρία που αποκομίσαμε, αν εχουμε τις αντοχές για να το κάνουμε, κατι μαθαίνουμε. Για τον εαυτό μας πρωτίστως, ίσως και για τους άλλους.
Η ταινία του Tornatore ξεκινάει ως φρενήρες εικαστικό πανηγύρι, για να καταλήξει ως μια τραγική ανθρώπινη κατάσταση. Οπως παρατηρεί και ο επιδέξιος Ρόμπερτ (Jim Sturgess) “αν δεχτούμε πως ο Ερωτας είναι εργο Τεχνηε, τοτε πάντα θα υπάρχει κάτι αυθεντικό μέσα στο κάλπικο” ( οπως ισχυρίζεται ο ‘Ολτμαν οτι ισχύει για τα πλαστά εργα Τέχνης).
Και όπως συμβαίνει πάντα με τους αετονύχιδες , αργά ή γρήγορα εμφανίζεται κάποιος που τους ξεριζώνει τα νύχια…
Για τον Μάκη