Ο παράδεισος μπάζει νερά

Κάνετε κατι πρόστυχο; Κάνετε κάτι που δεν γνωρίζουν οι γονείς σας; Παραβιάζετε τους κανόνες;… Ανοίξτε τα πόδια σας και νιώστε το αεράκι…
Να με σκέφτεστε καθώς “τελειώνετε” 
ΓΚΑΒΙΝ ΚΑΒΑΝΟ

Βλέπεις αγαπητέ μου, αυτό είναι το προνόμιο του να είσαι κυβέρνηση. ‘Οταν δε σ’αρεσει κάτι, ψηφίζεις καινούργιο νόμο και το καθιστάς παράνομο….
σερ ΑΛΙΣΤΕΡ

Αυτές οι δύο ατάκες, πιστέυω πως μπορούν να εκφράσουν τα δύο άκρα , στα οποία πατάει η ταινία the boat that rocked . Απ΄τη μία, η άκρατη λαγνεία, ο ερωτισμός ως προσχεδιασμένη έκφραση/παράσταση που ανεβάζει τις ακροαματικότητες και τα έσοδα απ’ τις διαφημίσεις, ο σούπερ-ντούπερ ραδιοφωνικος d.j που γητεύει τα πλήθη και κλέβει(;) λίγη ή πολλή απ΄τη δόξα αυτών που παρουσιάζει στην εκπομπή του. Γιατί κι αυτός ο ίδιος, ο ανυπέρβλητος Γκάρι Κάβανο είναι ένα αστέρι ( απολαυστικότατος ως τελείως ψωνισμένος παραγωγός, ο Ρις ‘Ιφανς ), και από την άλλη ο απολύτως ξεκαύλωτος , αγγλικού συντηρητισμού και χιτλερικών αποχρώσεων , διεστραμμένα νομο-θύτης, σερ Άλιστερ( ένας άπαιχτος Κενεθ Μπράνα), ο οποίος αναλαμβάνει προσωπικά και με διάχυτο ζήλο, την αποστολή να κλείσει μέσα σε 12 μήνες όλους τους πειρατικούς ραδιοσταθμούς, σαν το radiorock, οι οποίοι εκπέμπουν απ΄τη Βόρεια Θάλασσα, υπεύθυνοι για το ροκ ξεχαρμάνιασμα των Βρετανών ακροατών, εν έτει 1966. Το BBC βεβαίως ζει και βασιλεύει.
Νομίζω πως καθόλου τυχαία η ιστορία εκτυλλίσεται πάνω σε πλοίο. Γιατί όπως το πλοίο δεν είναι μόνο ό,τι βλέπουμε πάνω απ΄την επιφάνεια του νερού αλλα και ότι κρύβεται από κα΄τω, έτσι κι αυτή η ταινία μπορει να “διαβαστεί” σε δύο επίπεδα.

Υπάρχει το πρώτο επίπεδο της απολύτως ασύγκριτης αίσθησης του να βρίσκεσαι μαζί με άλλους εξίσου παθιασμένους, σ’ ένα στούντιο και να βαράνε οι ροκιές τριγύρω, η αίσθηση του να κάνεις ραδιοφωνική εκπομπή, και να ζεις αυτό το οποίο για πολλούς αποτελεί απωθημένο: μαι ζωή μόνο με μουσικάρες, ξάπλα, καλούς φίλους για χαβαλέ, καλό φαγητό, βιβλία και πολύ σεξ. Σκεφτεστε καλύτερη εκδοχή του Παραδείσου; Γιατί εν προκειμένω, η ταινία αυτό μας δείχνει με αβάσταχτα πετυχημένο τρόπο. Σίγουρα συμβάλλει και το εξαιρετικο, κατα τη γνώμη μου, καστ, αρχής γενομένης απ΄τον Μπίλι Νάϊχι, ως κατ’επίφασην αλλοπαρμένο και κομψοντυμένο Κουέντιν δ/ντή του σταθμού, τη ρέπλικα του Τζιμ Μορρισον, ένα καστανομάλλικο μπλαζέ και παροιμιωδως αμίλητο τεκνό, που εχει αναλαβει την μεταμεσονύχτια ζώνη, μέχρι τον έξοχο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, ως εμπροσθοφυλακή των παραγωγών εκει μέσα, ο επονομαζόμενος Κόμης, ο σταρ του σταθμού, μαζι με τον αντιπαλο δέος, τον βασικά ερωτευμενο με τον εαυτό του, Γκάρι Κάβανο.

Υπάχει όμως και το δεύτερο επίπεδο, ανάγνωσης το οποίο λόγω προσωπικής εμπλοκής και εμμονής, μ’ ενδιαφέρει περισσότερο. Αυτό της αμφίδρομης επικοινωνίας και σ΄χεσης παραγωγών-ακροατών, καθώς και της συνήθως ελλειματικής, προσωπικότητας που κρύβεται πίσω απ΄την glossy περσόνα του διάσημου, είτα αυτος ειναι ροκ σταρ ή δημοφιλής διαμεσολαβητής του, οπως οι εν λογω κύριοι(προσέξτε ιδιαίτερα τη σκηνη των εξομολογήσεων). Και νομίζω πως έχει ιδιαίτερο βάρος η εκρηκτική φυσιογνωμία του Κέβιν- Κόμη, ο οποίος όχι μόνο εγκαταλείπει τελευταίος το πλοίο ως ορκισμένος ροκάς, όταν αυτό σαν αλλος Τιτανικός βυθίζεται, κυριολεκτικά, αλλά αποτελεί το απαραίτητο ηθικό, αν θέλετε, αντίβαρο σ’ όλη αυτή τη νοοτροπία “sex, drugs and rock’n’ roll” χωρίς φραγμό. Χωρίς σε καμία περίπτωση βέβαια να θυμίζει τυος ξενέρωτους χαρτογιακάδες της Βρεττανικής κυβέρνησης που φρικιούν ενώπιον αυτού του “οχετού ροκ πορνογραφίας”… Σαρκαστικώ το τρόπω το τσιράκι του σερ ‘Αλιστερ ονομάζεται Ντόμινικ Μουνάκης!!

Ο Κεβιν, σαφώς και επωφελείται της υστερίας που προκαλεί στα θηλυκά αυτιά, αλλά όχι ακριβώς με τον τσογλανοειδή τρόπο που επωφελείται ο Ντέιβ και ο σούπερ σταρ του σταθμού Γκάβιν Κάβανο. Ειναι πολυ περιεργο που στα extras της ταινίας, υπαρχει δήλωση ενος εκ των συντελεστων της, ότι η ταινία αφορά και την μαστρωπεία…
Πάντως για να είμαστε ακριβείς, φαίενται οτι περισσότερο σεξ κανουν οι υπολοιποι παραγωγοί, και οχι ο γυναικάς Κάβανο. Τα φαινόμενα απατούν, μην το ξεχναμε ποτέ αυτό.

Οσοι εχετε/είχατε την ευτυχία να παρακολουθήσετε εκ του σύνεγγυς ραδιοφωνική μουσική εκπομπή, να βρεθείτε σε στουντιο, όπως η αφεντιά μου, είμαι βέβαιη πως κατανοείτε πλήρως την αίσθηση που προσπαθεί να μεταδώσει η ταινία. Όλο το καστ οπως και η δουλεια της ενδυματολογου, δίνουν ρέστα. Ακόμη και ο πανέμορφος Tom Sturridge ο οποίος υποδύεται τον 18αρη Καρλ, τον οποιο ξαποστέλνει στο πλοίο η μαμά του( η Εμα Τόμσον ), προκειμένου να συνετιστεί απ΄τις σχολικές κραιπάλες. Που να’ ξερε ο ανυποψίαστος που τον εστειλε.
Θεωρώ πως αυτή την ταινία, πρέπει να τη δουν ακριβως για την ατμόσφαιρα και τις συμπαραδηλώσεις της, ολοι όσοι ασχολουνται επαγγελματικά ή ερασιτεχνικά με το ροκ ραδιόφωνο. ‘Ισως αναθεωρήσουν( η σκηνη με το “λαϊκό δικαστήριο” που κράζει τον Κάβανο είναι νομίζω κομβική,), αλλά και να (επαν)εκτιμήσουν τη γαμάτη δουλειά που κάνουν.

Γιατί, όχι, μουσικό ραδιόφωνο δεν είναι να κλικάρεις απλώς τον κουτσουρένο τίτλο του τραγουδιού στην οθόνη ενός pc, και να λες άνευρες και διεκπεραιωτικές μαλακίες, ή να θεωρείς αυτό που κάνεις γκομενοπαγίδα και το μικρόφωνο, προέκταση του πέους σου…

Μουσικό ραδιόφωνο είναι να έχεις γνώσεις και παθος για το αντικείμενο, αγάπη και λύσσα να βρεις το καταλλλο κομμάτι που θα ντύσει αυτό που σε τρώει. Να ψάχνεις επί ώρες ή εμ την πίεση των λεπτών, μεσα σε στοιβες βιλυλίων ή cd, οπως κανουν οι παραγωγοί στην ταινία. Ν’ ακους ας πούμε το καινούργιο κομματι των Grand Avenue και να πασχιζεις αν μεταδωσεις στους ακροατές σου αυτη ακριβως την φρενιτιδα που σε κατακλύζει ενω το ακούς.
Υπάχει μία σκηνή οπου ολη η αντροπαρέα, εξαιρουμένου του ηχολήπτη τους, εχει στηθει απ΄εξω απ΄το περιφημο Abbey Road studio, και ο Κέβιν, τους λέει: ” καπου εκει μέσα, αυτη τη στιγμή, οι Beatles ηχογραφούν. Κι εμεις τι είμαστε ρε παιδιά; Θαυμαστες τους είμαστε τελικά”. Η μπηχτή μαλλον ειναι για τον ωραιοπαθή Κάβανο.

Οσο τέλος για τη σεκάνς της βωμολοχίας, οπου όλοι οι παραγωγοί προσπαθούν να πουν “κακες” λέξεις on air, χωρις να γίνουν αντιληπτοί απ΄τη Λογοκρισία, δεν προκειται καθόλου για απολίθωμα δυστυχώς, γιατι ακόμη και μετά 49 χρόνια πα΄την εποχη που περιγραφει η ταινία, η (αυτο)λογοκρισία ζει. Εκτός αν είσαι ευφυής και ευφάνταστος σαν τους κυρίους αυτούς και λες την “f word” εφευρίσκοντας μια νεα χώρα ονοματι FuckLand, ή είσαι βασιλιάς του σαρδάμ, όπως ένας πολυλατρεμένος μου φίλος, ραδιοφ. παραγωγός, ο οποιος κατά τη διάρκεια διαγωνισμού αντι να πει στους ακροατές, “για να μπείτε στην κληρωτίδα” είπε “για να μπειτε στην κλειτορίδα”…
Μελανό σημειο της ταινίας; Η ανυπαρξία γυναικών- παραγωγών. Η μοναδική γυναίκα που ζει μαζι με τη συμμορία των ερτζιανών, πάνω στο πλοίο, είναι- κατά δήλωσή της- λεσβία και μαγείρισσά τους. Αρα ακίνδυνη. Οι υπόλοιπες υπάρξεις θυλυκού γένους που κανουν περανζάδα απ΄την ταινία, εκτος της Εμα Τόμσον, ειναι απλώς groopies των παραγωγών, για τις ξεπέτες. Ποιος είπε οτι το ροκ και οι δορυφόροι του εχουν ξεμπερδέψει με τον σεξισμό; Αν και απάντηση στα παραπάνω απ΄τη μεριά των groopies, θα μπορούσε να είναι εκείνη η ταινία με τις Σούζαν Σαραντον και Γκόλντι Χόουν, “the Banger Sisters”..

Εν πάσι περιπτώσει, θεωρώ πως αυτό που κρύβει ο πλωτός σταθμός στα σπλάχνα του, είναι εξίσου κλονιστικό και διδακτικό, μ’ αυτό που εκπέμπει [κυριολεκτικά και μεταφορικά].
Πριν τα credits πληροφορουμαστε οτι σήμερα στην Μ.Βρετανία εκπεμπουν 299 ραδιοσταθμοί, ροκ “all day and all of the night”. Ευχομαι μονο να μην έχουν τα χαλια των δικών μας, οπου για ν’ ακουσεις τραγουδαρες, πρέπει να λουστεις πριν και μετά, πανηλίθιες και εκνευριστικες διαφημίσεις καταστηματων ηλεκτρονικών ειδών για ψηφιακές κορνίζες, ή κατά πως λέι ο κρυόκωλος σερ ‘Αλιστερ για “βλακώδεις ψαροκροκέτες”.

Φράνσις