The Bye Bye Man
Ταινία με συμβολισμούς που δεν καταφέρνει, όμως, να ξεφύγει από τη συνταγή ενός αδιάφορου θρίλερ.
Μία παρέα φοιτητών ανακαλύπτει ένα κομοδίνο στο σπίτι όπου μένει. Μέσα στο συρτάρι αυτού του κομοδίνου βρίσκεται το όνομα μιας παράξενης οντότητας, η οποία μόλις τρυπώσει στο μυαλό σου καταφέρνει να σε οδηγήσει στις πιο φριχτές πράξεις. Η λύση για τους ήρωες; Μην το πεις, μην το σκεφτείς και μια προσπάθεια να αντιμετωπίσουν το κακό χωρίς να αναφερθούν στο όνομά του.
Η σκηνοθέτις Στέισι Τάιτλ -υπεύθυνη για το The Last Supper του 1995- σκηνοθετεί μία ταινία βασισμένη σε ιστορία του Ρόμπερτ Ντέιμον Σνεκ, μια ταινία που προσπαθεί να κουβαλήσει στις πλάτες της συμβολισμούς, ο οποίοι είτε δεν λειτουργούν, είτε μοιάζουν βεβιασμένοι.
Στο μεγαλύτερο μέρος της η ταινία μοιάζει με μια συρραφή επεισοδίων από άλλα θρίλερ και μπορεί να έχει στο μυαλό της το ευφάνταστο Babadook, ωστόσο δεν προσεγγίζει το θέμα της με ευαισθησία. Τι εννοώ; Ότι ακόμα και αν στις προθέσεις του The Bye Bye Man ήταν να μιλήσει για κάποιο άλλο θέμα -και ίσως κάτι τέτοιο να είχε στο μυαλό της η σκηνοθέτις-, αλλά το κάνει με τρόπο αδιάφορο: επιλέγοντας τον εύκολο τρόμο, ο οποίος δεν μπορεί καν να σε κάνει να τρομάξεις, αλλά ούτε και να ενδιαφερθείς για τους κεντρικούς χαρακτήρες.
Παράλληλα, και το ίδιο το μήνυμα στην καρδιά της ταινίας -«Μην το πεις, μην το σκεφτείς»- είναι προβληματικό: Μία ταινία που μπορεί και να θέλει να μιλήσει για κάτι άλλο -και το πρόβλημα είναι ότι σε όλη τι διάρκειά της προσπαθείς να καταλάβεις τι ακριβώς είναι αυτό- στρέφεται κατά του να εκφράσει κάποιος τα προβλήματά του; Σε έναν κόσμο όπου πολλοί παλεύουν να εκφράσουν αυτό που μπορεί να τους απασχολεί, σε έναν κόσμο που παλεύει με τις ψυχικές ασθένειες, το να προτρέπεις τους θεατές να μην μιλήσουν, δεν είναι μάλλον το μήνυμα που θα ήθελες να περάσεις.
Όλα αυτά βέβαια αν υποθέσουμε ότι -όπως στο πολύ καλύτερο Babadook-, η πρόθεση δεν ήταν μόνο μια ταινία τρόμου. Και ως ταινία τρόμου, όμως, είναι κακοσκηνοθετημένη, χωρίς ατμόσφαιρα και με κακές ερμηνείες. Α, υπάρχει και ένα cameo από μία σχεδόν αγνώριστη Φέι Νταναγουέι.
Τι μένει τελικά;
Μία ενδιαφέρουσα σκηνή, όπου η Κάρι Αν Μος και ο πρωταγωνιστής της ταινίας ανταλλάσσουν απόψεις σχετικά με το εάν είναι καλύτερο κάποιος να προστατεύει κάποιον άλλο από τον απόλυτο τρόμο…
