The Campaign

Σεβαστείτε τον εαυτό σας..μη τη δείτε!

Η αλήθεια είναι ότι στις περισσότερες χώρες τους πολιτικούς τους δεν τους έχουν σε ιδιαίτερη υπόληψη. Παρόλα αυτά επειδή ο κόσμος αρέσκεται στις εκλογές βγαίνουν αρκετές ταινίες για το θέμα. Θα θυμάστε τον πρόσφατο χαμό στις Η.Π.Α. για την προεκλογική περίοδο και την αναμενόμενη επανεκλογή Ομπάμα. Και να μη θες να ενδιαφερθείς και να θεωρείς ότι δε σε ενδιαφέρει, όλο και κάποιος Αμερικανόφιλος θα πεταχθεί μες το αφτί σου και θα βροντοφωνάξει περήφανα “Yes We Can!” (έλεος; δεν υπάρχει έλεος) Δυστυχώς το ‘αν μπορούν’ οι Αμερικάνοι και το Ισραήλ με τις ευλογίες τους το βιώνει όλη η ανθρωπότητα με  το χαμό στη Γάζα και την καθημερινή σφαγή των Παλαιστινίων!

Πάντως όταν έχουν εκλογές βγάζουν και μερικές ταινίες με αντίστοιχο θέμα, άλλες πιο σοβαρές, άλλες λιγότερο. Όλες ανεξαιρέτως έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά, διαφθορά, ροζ σκάνδαλα, “ιδεολόγους” που παρασύρονται στη λασπολογία και τελειώνουν με ένα ευφάνταστο ηθικό δίδαγμα! Ενδεικτικά,  το 1998 ο John Travolta μιμείται το σκάνδαλο Κλίντον-Μόνικα Λεβίνσκι στο Primary Colors, πέρσι είχαμε την εκδοχή του George Clooney στο Ides of March (2011) όπου σκηνοθετεί και κονταροχτυπιέται με το ανερχόμενο ακόμα αστέρι Ryan Gosling. Αν θα ξεχώριζα κάποια με βάση το στιλ και τις ερμηνείες θα ήταν το Wag the Dog του 1997 (Ένας πρόεδρος, ένα ροζ σκάνδαλο και ένας πόλεμος) με το αχτύπητο δίδυμο Dustin Hoffman και Robert de Niro και την ωραία μουσική μοκέτα του Eric Clapton.

Επιστροφή στη δικιά μας τώρα. Εδώ ο μόνιμος υποψήφιος είναι ο Will Ferrell, που οι οπαδοί του θα κάνετε καλά να μείνετε στις μέρες του Stranger than Fiction (2006) ή έστω του τραβηγμένου Step Brothers (2008) -Αδέρφια για Κλάματα, ο ελληνικός τίτλος (τυχαίο;). To κεφάλαιο και το status quo που αντιπροσωπεύεται από δυο αδέρφια (John Lithgow και Dan Aykroyd) αποφασίζουν να τον καθαιρέσουν για να βάλουν στη θέση του έναν πιο εύκολα κατευθυνόμενο υποψήφιο. Στρέφονται λοιπόν στον Brian Cox (καταπληκτικό στην μεταφορά του βιβλίου Red -2010) που τους προτείνει τον κατά κόσμον ανίκανο υιό του, τον “δικό μας” Zach Galifianakis (Due Date, Hangover 1&2) ο οποίος δεν μπορεί καλά καλά ούτε τις πόρτες να ανοίξει (κυριολεκτικά). O Ζαχαρίας υποδύεται για άλλη μια φορά έναν περίεργο χαρακτήρα, ίσως κατάλοιπο από τα stand-up comedy, λίγο κουνιστό, υπερβολικά ευαίσθητο και χωρίς το θάρρος της γνώμης του. Καθώς το χρήμα ρέει στην καμπάνια του κι εμφανίζεται ο μυστηριώδης Dylan McDermott που αναλαμβάνει το κοουτσάρισμα της εκστρατείας του αρχίζουν και τα ευτράπελα.

Από καφρίλες… Έχει μέσα της Παναγιάς τα μάτια που λένε -και την Άρτα και τα Γιάννενα …κι έβαλε και σος για να γλυστράει!!! Θα σας έλεγα ότι βλεπόταν σαν χαζοκωμωδιούλα αν δεν έφτανα σε ένα σημείο να αρχίζω να νιώθω ότι αμφισβητεί τη νοητική μας αντίληψη! Κι όταν τελικά αυτά που χλευάζουν στους πολιτικούς και μας τα παρουσιάζουν σαν αστεία σε ταινίες γίνονται γύρω μας κι εμείς τα ανεχόμαστε είναι να αρχίζει να διερωτάται κανείς μήπως τελικά η ταινία κοροϊδεύει εμάς; Πραγματικά δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος λόγος να δει κάποιος αυτή την ταινία και σαν Gimli δεν μπορώ παρά να επιστρατεύσω την έκφραση που έχω για το βαθύ θάψιμο, να σηκώσω το τσεκούρι μου και να ορμίσω με οργή!

[highlight color=”eg. yellow, black”]Φέρε το όμορφο πρόσωπό σου στο τσεκούρι μου – Gimli[/highlight]

Τέλος, για να δείτε το τρέιλερ και να αποκρυσταλλώσετε πιο ολοκληρωμένα την δική σας άποψη πατήστε εδώ.