Η Κυνηγός με τον Αετό (The Eagle Huntress)
Αυτό το ντοκιμαντέρ, μπορεί να πήρε την τρίτη θέση στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ του Άμστερνταμ (που θεωρείται αυτή τη στιγμή το πιο δυνατό στο χώρο) και ήταν υποψήφιο για Bafta, αλλά προσωπικά δε με ενθουσίασε, αλλά κατάφερε και να με εκνευρίσει γιατί μου φάνηκε ότι παίζει με τη νοημοσύνη μου.
Παραβλέπω ότι για κάποιο λόγο (το γνωστό) η αφήγηση στην αρχή και σε ελάχιστα σημεία στο υπόλοιπο ήταν στα αγγλικά, παρά ολόκληρο στη μογγολική γλώσσα και περνάω στην ουσία, δηλαδή του ποιο είναι το θέμα και τι τελικά μας παρουσιάζει. Όχι τόσο μεγάλο σε διάρκεια, αλλά αρκετά κουραστικό, κινείται σε αργούς χρόνους ανάμεσα σε λαογραφικό και φυσιολατρικό. Το τελευταίο μισάωρο το μικρό κορίτσι, νομάδα του Καζακστάν στα Όρη Αλτάι, η πρώτη γυναίκα που σπα την παράδοση δώδεκα γενεών αγοριών της οικογένειας της και γίνεται αποδεκτή ως κυνηγός, αποκτά το δικό της αετό, συμμετέχει στα «καλλιστεία», κερδίζει το πρώτο βραβείο και πλέον στο τελευταίο ούτε δεκάλεπτο ξεκινά τελικά να κυνηγήσει για να μας δείξει (επιτέλους) πως κυνηγούσαν με τους αετούς.
Αλλά και εκεί μου φαίνεται ότι πάλι τα κάνει μαντάρα, χάνει και το εκπαιδευτικό του ενδιαφέρον και τη δυνατότητα να το παρακολουθήσουν μικρά παιδιά, αφού το κυνήγι της αλεπούς δείχνει αρκετά σκληρές σκηνές. Πραγματικά, η καρδιά μου χτύπησε δυνατά και λυπήθηκα με την ψυχή μου την άμοιρη αλεπού που βρήκε τόσο βασανιστικό και άσχημο θάνατο, τρέχοντας πέρα δώθε για να σωθεί από το γεράκι που της κατέβασε με τα νύχια του κυριολεκτικά το μισό πρόσωπο κάτω!
Το πιο άσχημο, που φαίνεται και στην υπόλοιπη ταινία, αλλά κυρίως στο κυνήγι του τέλους, είναι ότι η ταινία είναι αρκετά στημένη. Δε απαιτεί και κανά έμπειρο μάτι, είναι πασιφανές ότι η αλεπού δε ζούσε στην έρημη παγωμένη πεδιάδα και ότι μόλις την αμολλήσανε για τις ανάγκες του γυρίσματος. Ο άλλος με το άλογο του την φτάνει και την προσπερνά άνετα, αλλά την αφήνει για να την πιάσει ο νεαρός αετός… για να μάθει την τέχνη! Εντυπωσιακή η σκηνή της μάχης, μέσα στη βαρβαρότητα της. Ωραία και η φωτογραφία στην παγωμένη στέπα, κυρίως του τελευταίου μέρους. Αλλά πιστεύω δεν αξίζει τόση ώρα νύστα για να φτάσουμε να το δούμε, ενώ τελικά στο σύνολο της δεν παρουσιάζει κάποιο τεράστιο λαογραφικό ή εκπαιδευτικό ενδιαφέρον.
Είναι κρίμα και για τους αγέροχους αετούς, για τις εικόνες που έχουμε όλοι από επικές φιγούρες και μογγόλους του Τζέκις Χαν με αετούς στο χέρι ή τον ώμο, να παρουσιαστεί μια τόσο αδιάφορη ταινία και ένα τελικά βάρβαρο έθιμο, που αν είναι έτσι όπως μας έδειξαν τότε χίλιες φορές να εκλείψει!
