Το πουλί της αυτοκρατορίας

Περνάω απευθείας στο “ψητό”: όταν έχει προηγηθεί ο ΘΑΥΜΑΣΙΟΣ Gladiator του Ridley Scott με τον εξαίρετο Russel Crowe, και το εξίσου πολύ καλό υπόλοιπο καστ(με προεξάρχοντα τον Joaquin Phoenix βεβαιως βεβαιως) καθώς και το μεταγενέστερο,υποβλητικό Centurion του Neil Marshall, με το μαγνητικο δίδυμο Michael Fassbender-Olga Kurylenko, τί επίδραση μπορεί να έχει στις αισθήσεις του μανιακού σινεφίλ, η ταινία του Kevin Macdonald The Eagle;
Η ερώτηση δεν είναι ολοκληρωτικά ρητορική. Φοβάμαι πως ο μόνος λογος που θα θυμάμαι την εν λόγω ταινία, η οποία περιέργως κι αυτή ασχολείται με την χαμένη ένδοξη Ενάτη Λεγεώνα, είναι το ότι ακριβώς μου ανακάλεσε μνήμες απο Gladiator και Centurion…
O πρωταγωνιστής Channing Tatum προσπαθεί(;) να μιμηθεί τον Russel ιδιως στις σκηνές εκπλήρωσης των θρησκευτικών του καθηκόντων, και φαγωνεται να βρεί την Ενάτη Λεγεωνα της οποίας προίστατο ο πατέρας του, και η οποία φημολογείται ότι αποδεκατίστηκε από άγριες βρετανικές φυλές(τους Πίκτες, συγκεκριμένα), στη Βόρεια Αγγλία, όταν ακομη βρισκόταν υπό Ρωμαϊκή κατοχή.
Ναι, βαρέθηκα την εμμονή του νεαρού εκατόνταρχου Μαρκου Φλάβιου Άκουιλα, να βρεί και να επιστρέψει στη Ρώμη το έμβλημά της, τον χρυσό Αετό της Αυτοκρατορίας, προκειμένου ν’αποκαταστήσει έτσι και την τρωθείσα τιμή του πατέρα του, λόγω του ότι σ’αυτόν χρέωσαν την απώλεια. Ο Tatum φοβάμαι πως ειναι ακριβώς όπως τον χαρακτήρισε μία φίλη: βόδι(κεφάλι-λαιμός: ένα)… Ουτε υποκριτικά μ’ ενθουσίασε αν και προσπαθεί ο δόλιος, αλλά δεν μ’ έπεισε.
Σ’αντιθεση με τον Jamie Bell, τον 25άρη Jamie Bell, ο οποίος υποδύεται τον σκλάβο ‘Εσκα-γιό αρχηγού βρετανικού κλαν, μοναδικός επιζών απ΄την οικογένειά του, η οποία σφαγιάστηκε απ΄τους Ρωμαιους κατακτητές, αγοράζεται απ΄τον θείο του Μάρκου( ο σταθερά καλός Donald Sutherland)και μπαίνει στην υπηρεσία του νεαρού στρατιωτικού δίνοντας όρκο να μην τον εγκαταλείψει ποτέ. Σας βεβαιώνω πως τηρεί τον όρκο του μέχρι κεραίας.
Ο Billy Eliot μεγάλωσε, και εξελισσεται σε πολύ αξιόλογο ηθοποιό πιστεύω.
Την ταινία όμως τη θεωρώ μέτρια για τα δικά μου γούστα. Δεν είναι Scott, δεν είναι Marshall, χωλαίνει στις σκηνές μάχης και στη φωτογραφία. Οταν έχεις δει, θα το ξαναπώ και συγχωρήστε μου την εμμονή, Μονομάχο και Βασίλειο των Ουρανών, μ΄εκεινες τις εκπληκτικές σκηνές μάχης σώμα με σώμα,την εξαιρετική μουσική επένδυση και τα υπέροχα “κάδρα”,θεωρώ πως σημαδεύεται η ματιά σου. Μιά μέτρια ταινία “σπαθιού και χλαμύδας” λοιπόν.
Στο dvd πάντως της ταινιας, υπάρχει και εναλλακτικό φινάλε, το οποίο βρήκα πιο ριζοσπαστικο απ΄αυτο που τελικά προβλήθηκε.
‘Οταν αντιμετωπίζεις τα έργα Τέχνης ως “προϊόντα” που απευθυνονται σε καταναλωτές, αναμενόμενο είναι να κανεις εκπτώσεις και υποχωρήσεις, προκειμένου να βρεί το προϊον το δρόμο του, στα ράφια. Δυστυχώς.

Φράνσις