Ο Εχθρός μου (είναι ο εαυτός μου)

Ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος επιστρέφει μετά από πολλά χρόνια απουσίας στην οθόνη.  Δεν κινείται σε «εύκολα» μονοπάτια, αλλά υπάρχουν στιγμές που η ταινία στέκεται αμήχανη μπροστά σε αυτό που θέλει να είναι: κοινωνική; θρίλερ; περιπέτεια;

Ο Κώστας Στασινός είναι ένας γεωπόνος οικογενειάρχης. Όταν ένα βράδυ μπαίνει στο σπίτι του μια συμμορία ληστών ανατρέποντάς του τα δεδομένα, ο ίδιος θα κληθεί να επιλέξει τρόπο δράσης. Γύρω του, σαν δορυφόροι, κινούνται διάφοροι άνθρωποι που ο καθένας εκφράζει τη δική του άποψη.

Ο Τσεμπερόπουλος επιλέγει το θέμα της βίας, ένα θέμα που έχουμε δει να απασχολεί πολλούς κινηματογραφιστές τα τελευταία χρόνια. Ο σκηνοθέτης επιλέγει μια πολύ πιο κλασική αφήγηση. Κι ενώ το πρώτο μέρος είναι σφιχτοδεμένο, δραματουργικά αποτελεσματικό και διαθέτει σεναριακή οικονομία, το δεύτερο δεν διαθέτει τις ίδιες αρετές, καθώς κινείται πλέον στο επίπεδο της περιπέτειας, μπερδεύοντας τον θεατή σχετικά με τον στόχο της ταινίας.

Κατά τη γνώμη μου αυτή δεν είναι -ή δεν θα έπρεπε να είναι- μια περιπέτεια. Σίγουρα (θα ήθελα να) είναι η ιστορία ενός οικογενειάρχη που παραβιάζεται το «άσυλό» του και πόσο μάλλον ενός Αριστερού και ιδεολόγου οικογενειάρχη που σε όλη του τη ζωή πίστευε σε κάποιες αρχές. Αυτό το σημείο εκφράζεται μεν, αλλά κυρίως μέσα από τα λόγια του φίλου αριστερού μπάρμαν. Νομίζω ότι θα είχε ενδιαφέρον να βλέπαμε και τον ίδιο τον ήρωα να παλεύει με τα δικά του διλήμματα.

Η ταινία του Τσεμπερόπουλου διαθέτει καθαρή ματιά, μια πολύ καλή ερμηνεία από τον Μανώλη Μαυροματάκη και μία υπέροχη σκηνή κλεισίματος, αλλά ενδιάμεσα έχει αρκετά προβλήματα που έχουν να κάνουν κυρίως με το σενάριο.

Από την άλλη, πρόκειται για μια ταινία που ο θεατής μπορεί να προσεγγίσει, ενώ θέτει και ορισμένα ερωτηματικά (το βασικότερο από τα οποία είναι τι θα έκανε ο καθένας από εμάς σε μια αντίστοιχη περίπτωση.  Διαθέτει και μερικές «δυνατές» σκηνές (η σκηνή της ληστείας, όπως εκείνη που ο ήρωας κοιτάζει στα μάτια έναν μετανάστη μετά την επίθεση που έχει δεχθεί η οικογένειά του).

Τελικά να τη δω;

Μια ενδιαφέρουσα σεναριακή ιδέα που όμως «ξεχειλώνει» υπερβολικά, αναφορές στον πολιτικό μας μικρόκοσμο που όμως δεν επεκτείνονται αρκετά, ένα οικονομικό από άποψη σεναρίου πρώτο μέρος, αλλά ένα μάλλον αμήχανο δεύτερο μέρος, η ταινία του Γιώργου Τσεμπερόπουλου είναι μεν προσεγγίσιμη στο ευρύ κοινό και θέτει ενδιαφέροντα ερωτηματικά, ενώ διαθέτει και μια πολύ καλή ερμηνεία από τον Μανώλη Μαυροματάκη, αλλά δεν είναι αρκετά «ξεκάθαρη» ως προς τις προθέσεις της. Τώρα δεν ξέρω: βλέπω κοινωνικό δράμα; περιπέτεια; θρίλερ;