Harmattan
“Every night i used to rip out my heart.But in
the morning it was full again.”
Count Almasy
Χειμώνας του ’97, αν θυμάμαι καλά. Ακόμη φοιτήτρια. Για περισσότερες από 3 εβδομάδες όταν περνούσα έξω απ΄τον ΕΛΛΗ στην Ακαδημίας, έβλεπα ουρές να ξεκινάνε απ΄το ταμείο του, και να καταλήγουν στο επόμενο τετράγωνο, κοντά στον Δ.Σ.Α. Κοίταζα όλο περιέργεια την επιγραφή ψηλά απ΄την είσοδο, να βρω τον τίτλο της ταινιας που προκαλούσε τέτοιο χαμό. “The English Patient , η αριστουργηματική ιστορία αγάπης, υποψήφια για 11 ‘Οσκαρ”, έλεγε απ΄ό,τι θυμάμαι.
Έχω μία απέχθεια προς την δημοτικότητα- όταν κάτι, βιβλίο/ταινία ακομη και άνθρωπος, ΄”σπάει ταμία” γενικώς, υποψιάζομαι κάκιστη ποιότητα και απελπισμένες προσπάθειες προσέλκυσης. ‘Εβλεπα κάθε βράδυ σχεδόν, τις ουρές και μονολογούσα: “τι στο διάολο πιά; Τοσο καλή ειν’ αυτή η μελούρα;” ‘Ετσι έλεγα. Μονολογούσα κι αντιστεκ΄΄ομουν, βλέποντας άλλες ταινιες της σεζόν πο είχα επιλέξει. ‘Ωσπου κατακάθισε η σκόνη της λαοπροσέλευσης, και ειδα την ταινία που σνόμπαρα. Κι έπαθα ό,τι παθαινει ο σνομπ- τρώει σφαλιάρα απο κεί που δεν το περιμένει.
Είδα την Κάθριν(Christine Scott Thomas ,εντελώς classy) να στέκεται όρθια απέναντι απ΄την υπόλοιπη παρέα των ανδρών που είχαν κατασκηνώσει στη Βορειοαφρικανική έρημο, πριν το Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, και να τους διηγείται την ιστορία της γυναίκας του Κανδαύλη- του βασιλιά της Λυδίας. Και τους 5, αν μετρούσα σωστά, άντρες να την ακούν με προσήλωση μικρών αγοριών, γοητευμένων απ΄το παραμύθι που ξεδιπλώνει μπροστά τους η μεγάλη μάγισσα.
Μην δείτε αυτή την ταινία, αν έχετε χωρίσει και η αιτία του χωρισμού ήταν η απιστία… Διότι αυτή η γοητευτική ταινία, που σου κάνει το μέσα σου σκόνη σαφράν, αποτελεί μία πανέμορφη εξιστόρηση της απιστίας. Απιστίας της πάμπλουτης, γοητευτικής “που έχει διαβάσει τα πάντα” Κάθριν Κλίφτον, σε βάρος του συζύγου της Τζέφρι( ο Colin Firth πειστικοτατος ως αφελής μέσα στον άσβεστο έρωτά του σύζυγος, που δεν φοβάται να ρωτήσει τον Κόμη Αλμάσι(Ralph Fiennes): ” γιατί επιτέλους νιώθετε ν’απειλείστε τόσο πολύ απ΄τις γυναίκες;” ), με τον προαναφερόμενο Ούγγρο κόμη, βιβλιόφιλο λάτρη του Ηρόδοτου, μουσικόφιλο, και παθιασμένα κτητικό όταν ερωτεύεται, αλλά δηλωμένο εχθρό κάθε έννοιας ιδιοκτησίας… Κυρίως της συναισθηματικής.
Θεωρώ την παραπάνω σεκάνς της αφήγησης, μαζί με τις δύο ερωτικές σκηνές της ταινίας- τη μία μεταξύ Κάθριν-Αλμάσι, στο ξενοδοχείο του αφού έχουν επιστρέψει απ΄την έρημο, και τη δεύτερη πάλι μεταξύ τους, εν μέσω πολέμου, σε κάποιο στρατόπεδο κατά τη διάρκεια χριστουγεννιάτικων εορτασμών- απ ΄τις ωραιότερες και επιδραστικότερες της ταινίας. Ο ερωτας ειναι επανάσταση. Αληθινή και αδυσώπητη ανατροπή. Είναι το ζευγάρι που δε δίνει δεκάρα γιά την ηλίθια, και κοινότοπη γιορτή και φτάνει σε οργασμό πίσω από ένα τζάμι βιτρώ, ενώ εμείς βλεπουμε τη διπλή φιγούρα να κουνιέται ρυθμικά , ενώ έξω εκατοντάδες στρατιώτες σκύβουν, κυριολεκτικά, τα κεφάλια τους στη βαρετή φιέστα που ετοίμασε η Υπηρεσία… ‘Ισως τελικα να μην υπάρχει συλλογική πορεία. ‘Ενα ζευγάρι εραστών φτιάχνει το δικό του καταφύγιο που νανουρίζει την αγάπη του. “Εμείς δεν είμαστε σαν εσάς. Είμαστε οι αιρετικοί του είδους. Ενός είδους που είναι ταγμένο στο τρίπτυχο ΠΑΤΡΙΣ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ”, λένε, κοιτάζοντας απ΄το ύψος του ίμερου.
‘Εχω δεί 6 φορές την ταινία , και σας ορκίζομαι ότι κάθε φορά συγκινούμαι το ίδιο. Με την υπέροχη μουσική που ντύνει απαλά τα πλανα, σαν τ’ ανοιχτόχρωμα μαντίλια της Κάθριν. Και βέβαια, μπορεί ο πυρήνας της ταινίας να είναι οι 3 ερωτόκριτοι, αλλά υπάρχουν κι άλλοι ενδιαφέροντες “δορυφόροι”. Η νοσοκόμα Χάνα( Juliette Binoche εξαιρετική), ο συνεργάτης του κόμη Αλμάσι στην Υπηρεσία Αντικατασκοπείας(;) Καραβάτζιο(ο Willem Dafoe), o αξιωματικος Κιπ( Naveen Andrews, οι φανατικοί του Lost πρέπει να τον θυμάστε…), ινδικής καταγωγής αξιωματικός του αγγλικού στρατού, ειδικός στον εντοπισμό και ερξουδετέρωση ναρκών(ένας πρώιμος Hurtlocker) με γνώσεις , και ευγένεια καμωμένη από λογοτεχνία και ζωγραφική.
“Εμείς είμαστε οι πραγματικές χώρες” γράφει η Κάθριν στα μισοσκότεινα, στο αγαπημένο σημειωματάριο του Αλμάσι, καθηλωμένη στη Σπηλιά των Κολυμβητών. Στο ίδιο σημειωματάριο, που ο Αλμάσι έχει φυλάξει, σαν αποξηραμένο απ΄το χρόνο λουλούδι του πάθους του, ένα χάρτινο χριστουγεννιάτικο στολίδι, από κείνα τα Χριστούγεννα που οι ανάσες τους ψιθύριζαν ρυθμικά πίσω απ’ το βιτρώ τζάμι. Στο ίδιο σημειωματάριο που η Κάθριν κόλλησε απέναντι απ’ τις σελίδες του Ηρόδοτου ,τις ζωγραφιές της με τους Σπηλαιοκολυμβητές. Στο σημειωματάριο που δεν αποχωρίζεται ο βαρύτατα τραυματισμένος κόμης και η νοοσοκόμα του Χάνα, αργότερα, στο τέλος του πολέμου ανακαλύπτει γοητευμένη το εξής: “Οι προδοσίες σε καιρό πολέμου, φαντάζουν παιδιάστικες μπροστά σ’αυτές εν καιρώ ειρήνης. Οι νέοι εραστές είναι τρυφεροί και νευρικοί, και καταστρέφουν τα πάντα. Γιατί η καρδιά είναι όργανο της φωτιάς”.
Η φωτιά που καίει κυριολεκτικά, τον ερωτευμένο κόμη, αλλά δεν καρβουνιάζει τη μνήμη του, κι ας υποκρίνεται το αντίθετο. Η μόνη ζωή που έχουμε αληθινά δική μας, είναι το παρελθόν μας. ‘Οσα ζήσαμε. Κι ο Αλμάσι, έχοντας χάσει αμετάκλητα τη γυναίκα που λάτρεψε, μ’ ένα κορμί κατεστραμμενο απ΄το φοβερό δυστύχημα, γατζώνεται απ΄την μνήμη του για ν’αντέξει τον απερίγραπτο σωματικό και κυρίως ψυχικο πόνο.
Σαν τους κολυμβητές της σπηλιάς, κολυμπάει στη θάλασσα, στο κορμί που δεν βλέπει, αλλά που νιώθει με κάθε νευρική του απόληξη, και το νοσταλγεί κάθε μέρα με οση δύναμη του δίνουν οι μισεροί πνεύμονές του. Πρέπει ν’αντέξει- για να πάει τελικά να συναντήσει την αγαπημένη του “σ’ αυτό το Παλάτι των Ανέμων, εδώ που ήθελα να είμαι μαζί σου, με φίλους” , όπως του έγραψε η Κάθριν.
Το νου σας, όταν απεχθάνεστε εκ πρώτης όψεως κάποιον/α, έχοντας παράλληλα και τον ενδόμυχο φόβο ότι τούτος ο άνθρωπος θα είναι ο χαμός σας.. ‘Οντως, εμείς είμαστε οι αληθινές χώρες. Και
δεν υπάρχουν οργανωμένες εκδρομές γιαυτές, ούτε ταξιδιωτικοι οδηγοί.
δεν υπάρχουν οργανωμένες εκδρομές γιαυτές, ούτε ταξιδιωτικοι οδηγοί.
Hic sunt leones.
Στην Τάιλερ, που εκτιμησε την ανάμνησή μου της ταινίας, και με ενθάρρυνε να γράψω γι αυτήν.
Φράνσις
Φράνσις απλά χρειαζόσουν μια ενθάρρυνση.. χαχα!!! 🙂
Πραγματικά θεωρώ ότι είναι μια παρεξηγημένη ταινία. Τότε που βγήκε όλοι τρελλάθηκαν (ίσως παρά-τρελλάθηκαν) και μετά όλοι την αποκήρυξαν.. ούτε το ένα ούτε το άλλο. Είναι μια πολύ καλή ταινία, μελό αλλά το σωστό μελό (ο Ρέιφ Φάινς τότε είχε ρέντα σε τέτοια)
Επίσης.. η μουσική είναι φα-ντα-στι-κή.
Ακούω αυτό και πάντα κλαίω… 🙂
Τάιλερ
"γιατί επιτέλους νιώθετε ν'απειλείστε τόσο πολύ απ΄τις γυναίκες;"
Προσφάτως βγήκαν στην επιφάνεια φωτογραφίες και ερωτικά γράμματα που φανερώνουν την ομοφυλοφιλία του Ούγγρου εραστή…
Δεν μου χάλασε όμως τη μαγεία ούτε της ταινίας, ούτε του βιβλίου, ούτε της μουσικής…
Δεν θα γράφω πολλά, το κείμενο σου είναι εκπληκτικό, με καλύπτει απόλυτα, θέλω μόνο να τονίσω ότι πρόκειται νμια από τις ταινίες με το πλέον επιτυχημένο casting στο σύνολο των χαρακτήρων.
και θα διαφωνήσω σε κάτι: όσο και να ανήκω και εγώ σε αυτούς που προτιμούν να μην ακολουθούν το ρεύμα, πρέπει να ομολογήσω ότι όταν πρόκειται για γεύσεις, αισθήσεις, ψυχαγωγία και διασκέδαση, η πλειοψηφία έχει συνήθως δίκιο…
@Tailer: Εννοειται πως η ηθικη αυτουργος εισαι εσύ με περικεφαλαια! Μου' βαλες φυτιλαι τωρα με το "υπερκτιμημενη". Κι εγω αρχικα αυτο πιστευα. μετα δεν ξερω, εγιεν αυτο που γραφω!! Νομιζω πως αγγιζει χορδές. Αυτο τα εξηγεί όλα…
@Penny: καταρχάς σ'ευχαριστω για τα ευμενη σχολια! Αλλα αυτο το και καλά "αλάνθαστο" κριτηριο της πλειοψηφιας ΄μωρε, με ξενερώνει. Δηλαδή, σκεφτομαι μηπως αν τελικά οι "πολλοί" διαισθάνονται τις επιτυχιες, σε οποιοδηποτε τομέα, τοτε το popular ειναι κατι επιθυμητό;θα σοτ πω αλλιώς: υπαρχει μια ταινια της Λίζα Τσολοντενκο λεγεται Μικρες Απιστιες, ετσι μεταδφρστηκε ο τιτλος που δεν θυμαμαι ,στα ελληνικα. Φράνσις μακ Ντόρμαντ ροκ παραγωγός, στελαχαρα δισκογραφικης, με τεκνό εραστη και γυιο τον Κριστιαν Μπέιλ… Σύζυγος του Μπέιλ, ξερεις εκειαν τα κοριτσακια τα πολυ πειθαρχημενα και clean,η Κέιτ Μπέκινσειλ. Λοιπον σε μια σκηνη της τιανιας ειναι στο υπογειο στουντιο της βιλας το γκρουπ που προωθει αυτη και η Μπεικινσεϊλ, η οποια ερωτάται απ΄την Φράνσις πως της φαινεται το χιτακι που ετοιμαζουν. H νεαρα λεει τη γνωμη της κι η ροκου τα παιρνει στο κρανιο γιατι αποφασιζει να φτιαξει ενα "popular" τραγουσδι επιτελους και να παει το σχεδιο στο διαολο. Γιατι; μα γιατι λεει το pop τι σημαινει; Popular. Δηαλδη δημοφιλες…. Ο κοινος παρονομαστης ειναι η δημοτικότητα! το να κανει κατι γκελ στην πελιεοψηφια…