Κάτσε Φρόνιμα

Τώρα τι σχέση έχει ο ελληνικός τίτλος με το The English Teacher μου διαφεύγει… Κάτι τέτοια βλέπουμε και θέλουμε να απομακρυνθούμε όσο περισσότερο γίνεται από τις κινηματογραφικές αίθουσες. Εμένα ο τίτλος μου θυμίζει το «Πατέρα κάτσε φρόνιμα» του Ζαμπέτα, μόνο που αντί για πατέρα βάλτε καθηγήτρια…

Η αρχή δεν είναι κακή (να τα λέμε και αυτά). Ένα voice over που θυμίζει ανάγνωση βρετανικού μυθιστορήματος μας ξεναγεί στη ζωή της εν λόγω καθηγήτριας (Τζούλιαν Μουρ), η οποία μάλλον έχει απελπιστεί πλέον ότι θα συναντήσει κάποιον για να περάσει τη ζωή της -τουλάχιστον κάποιον που θα έμοιαζε στα μυθιστορήματα που διαβάζει. Και ομολογώ ότι εάν η ταινία έμενε στο «πώς-η-ζωή-δεν-είναι-καθόλου-μυθιστόρημα», η ταινία θα είχε ένα κάποιο ενδιαφέρον.

Γρήγορα, όμως, αυτή η αναφορά ξεχνιέται και η ταινία αρχίζει και εκτυλίσσεται σαν μία κλασική κωμωδία. Η δασκάλα που συναντά ξανά έναν παλιό της μαθητή, επίδοξο θεατρικό συγγραφέα και αποφασίζει να μεταφέρει στη σκηνή το τελευταίο του έργο, αλλά παράλληλα εμφανίζονται και ερωτικά μπερδέματα κ.ο.κ.

Υπάρχουν μερικά «τεχνάσματα» που έχουν ενδιαφέρον: για παράδειγμα το τσεκάρισμα των θετικών στοιχείων στα ραντεβού ή η παραβολή της ηρωίδας με τη Χρυσαλλίδα του θεατρικού που περιμένει να ανοίξει τα φτερά της.

Αυτά, όμως, -και η ερμηνεία της Τζούλιαν Μουρ- δεν αρκούν για να απογειώσουν μία ταινία γεμάτη κλισέ που αδυνατεί να σε κάνει να καταλάβεις για ποιο λόγο η εξαιρετική αυτή ηθοποιός επέλεξε να εμφανιστεί σε αυτή. Γιατί, τελικά, δεν σε αφορά ούτε η αναζήτηση του τέλειου συντρόφου (που ξέρεις ότι θα τον βρει), ούτε το ανέβασμα του θεατρικού. Και αυτός ο Γκρεγκ Κινίαρ, αφού το ξέρουμε ότι έχει ταλέντο, είναι δυνατόν να παίζει σε τόσο αδιάφορες ταινίες;

Τελικά να τη δω;

Καλύτερα σε DVD. Και αν. Συγγνώμη, Τζούλιαν, αλλά την επόμενη φορά ελπίζουμε να διαλέξεις κάτι καλύτερο.