Ο Πατέρας (The Father)

Βαθμολογία: ****

O Άντονι σε προχωρημένη ηλικία παλεύει με την άνοια και το Αλτζχάιμερ, δυσκολεύοντας την ζωή της κόρης του. Κλεισμένος μέσα στο σπίτι του, ή μήπως όχι, προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με τα παιχνίδια που παίζει το μυαλό του, ή μήπως όχι, καθώς και τις σχέσεις του με τις κόρες του και τον γαμπρό του. Αρνούμενος κάθε είδους βοήθεια, η πραγματικότητα του γίνεται όλο και πιο ακατανόητη με τον ίδιο να δίνει μία καθημερινή μάχη.

Το θεατρικό έργο του Φλοριάν Ζελέρ, που σκηνοθετεί και την ταινία, είχε την τύχη να διασκευαστεί κινηματογραφικά από τον Κρίστοφερ Χάμπτον ( Oscar σεναρίου για τις Επικίνδυνες Σχέσεις) και να παραδώσει ένα σενάριο που αν και βασίζεται σε θεατρικό έργο, ουδεμία θεατρικότητα μπορεί να καταλογιστεί στον Πατέρα. Ένα σπίτι που μετατρέπεται σε λαβύρινθο όπως και το μυαλό του Άντονυ, χώροι που αλλάζουν από πλάνο σε πλάνο, και αυτός είναι ο λόγος που ο Πατέρας αποτέλεσε το κινηματογραφικό διαμάντι της χρονιάς. Βλέποντας την ταινία, ως παρατηρητές, παρασυρόμαστε και εμείς από τα παιχνίδια του μυαλού του Άντονι αλλά ο Ζελέρ και το σενάριο του Χάμπτον, μας επαναφέρουν με ασφάλεια και αμηχανία ξανά στην πραγματικότητα. Ένα κινηματογραφικό τερτίπι, χάρις στην σκηνοθεσία, το σενάριο και το μοντάζ που δίνουν την σκυτάλη στο μεγάλο χαρτί της ταινίας, που δεν είναι άλλο από τον Sir Anthony Hopkins και την ερμηνεία του.

Και επειδή ηθοποιός σημαίνει ρόλος και ρόλος σημαίνει σενάριο, ο Anthony Hopkins δίνει κινηματογραφική ζωή σε έναν θεατρικό ρόλο, χωρίς κραυγαλέες θεατρικές κορώνες, χωρίς θεατρινισμούς παρά μόνο με την φυσικότητα του και με την οποία ερμηνεύει κάθε πτυχή του χαρακτήρα με την ίδια φυσικότητα. Ενταγμένος πλήρως στον ρόλο, υποστηρίζει ακόμα και τα ντεκόρ της ταινίας στα οποία κινείται με τέτοια φυσικότητα και με την ίδια άνεση τόσο στις στιγμές της πραγματικότητας του, όσο και στις στιγμές που το μυαλό του παίζει παιχνίδια. Χιούμορ, αμηχανία, θυμός και συγκίνηση όλα τα συναισθήματα παρόντα στο πρόσωπο και την κίνηση του μεγάλου ηθοποιού. Οι δορυφόροι δεύτεροι ρόλοι γύρω του, γυρνάνε με ελλειπτική τροχιά (πότε καλοί πότε κακοί) με εξέχουσα την Ολίβια Κόλμαν που δείχνει να εμπνέεται από το ερμηνευτικό μεγαλείο του Χόπκινς και να ερμηνεύει την κόρη του με την ίδια επιτυχία, κερδίζοντας και η ίδια άλλη μία υποψηφιότητα για Oscar B ρόλου.

Ερμηνευτικό επίτευγμα και δίχως δεύτερη σκέψη, η Ακαδημία τίμησε τον Αντονυ Χόπκινς με το δεύτερο Oscar της καριέρας του καθώς και τον Κρίστοφερ Χάμπτον για την σεναριακή του δουλειά, κάνοντας έτσι τον Πατέρα μία ταινία υπόδειγμα κινηματογραφικής μεταφοράς θεατρικού έργου απαλλαγμένο από την στατικότητα του θεάτρου και ίσως την σημαντικότερη ταινία της χρονιάς. Σε αντίθεση με τον Άντονυ, δεν υπάρχει περίπτωση να το ξεχάσουμε.

Ο Πατέρας κυκλοφορεί στις αίθουσες από 8 Ιουλίου σε διανομή Σπέντζος.