The Fighter

Το να κάνεις μια ταινία με μποξέρ είναι λίγο δύσκολο, αν όχι και ριψοκίνδυνο. Πρώτα πρώτα απευθύνεσαι σε ένα συγκεκριμένο κοινό. Κι έπειτα υπάρχει άλλη μια απόφαση που πρέπει να λάβει κανείς: θα επικεντρωθεί η ιστορία στην άνοδο και την πτώση του μποξέρ, ή θα είναι μια ταινία from rugs to riches (απ’ τ’ αλώνια στα σαλόνια δηλαδή;)

Στην πρώτη περίπτωση το φιλμ μπορεί να έχει ενδιαφέρον (εξαιρετικό παράδειγμα το Οργισμένο Είδωλο με το one man show του Ρόμπερτ Ντε Νίρο). Στη δεύτερη μπορεί να προσφέρει από ενδιαφέρουσες ως μέτριες ταινίες (βλέπε το Cinderella Man). Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και το The Fighter του Ντέιβιντ Ο’ Ράσελ. Μια αξιοπρεπέστατη ταινία με τέσσερις σπουδαίες ερμηνείες. Ως εκεί.

Δεν βοηθάει και η αίσθηση που έχεις καθ’ όλη τη διάρκεια, ότι το φιλμ είναι χωρισμένο στα δύο: ο βούρκος της αρχής και η άνοδος του δεύτερου μέρους. Η ταινία είναι βασισμένη στην πραγματική ιστορία του «Ιρλανδού» Μίκι Γουόρντ και του αδελφού του που τον προπονούσε.

Ναι. Ο Κρίστιαν Μπέιλ που πήρε το Όσκαρ για το ρόλο του εθισμένου στο κρακ αδελφού Γουόρντ που κάποτε είχε την ευκαιρία του στο μποξ -αλλά την κατέστρεψε- είναι συγκλονιστικός. Το ίδιο και η Μελίσα Λίο που παίζει τη μητέρα της οικογένειας Γουόρντ. Αλλά και οι δύο παίζουν ρόλους αβανταδόρικους. Περισσότερο έπιασα τον εαυτό μου να προσέχει τον Μαρκ Γουόλμπεργκ: την ήρεμη δύναμη της ταινίας που με τη χαμηλών τόνων (αλλά σπουδαία ερμηνεία του) «ενώνει» δύο φαινομενικά ασυμβίβαστα κομμάτια.

Εκ των πραγμάτων, το δεύτερο μέρος είναι κατώτερο του πρώτου, και καταλήγει να αποτελεί μια ακόμα ιστορία εκπλήρωσης αμερικανικού ονείρου. Παραμένοντας βέβαια, πάντα, μια αξιοπρεπή προσπάθεια.