Οι φλόγες που έκαψαν τα όνειρά μας
Στόχος αυτού του μπλογκ δεν είναι να κάνει πολιτική (αν και το σινεμά μπορεί να είναι –και- πολιτική). Στόχος του ήταν πάντα να ενημερώνει, να ψυχαγωγεί. Αλλά προειδοποιώ: το παρακάτω ποστ πρόκειται να είναι και πολιτικό.
Χτες το βράδυ κάηκε η Αθήνα. Ανάμεσα στα κτίρια που κάηκαν ήταν τα σινεμά Αττικόν και Απόλλων, ενώ μεγάλες ζημιές υπέστη και η είσοδος του κινηματογράφου Άστυ στην Κοραή.
Προσπαθώ απεγνωσμένα να θυμηθώ ποια ήταν η πρώτη ταινία που είδα στο Αττικόν. Δεν μπορώ. Θυμάμαι όμως τον εντυπωσιακό του πολυέλαιο, θυμάμαι να περιμένω με τις ώρες στα σκαλιά, περιμένοντας να σχολάσει η προηγούμενη προβολή, θυμάμαι την αναμονή στα ταμεία για να πάρω εισιτήριο για τις νύχτες πρεμιέρας.
Χτες κάποιοι βάνδαλοι (εντός και εκτός Βουλής) έκαψαν τα όνειρά μας.
Νωρίτερα είχα επιχειρήσει να ανέβω Σύνταγμα. Έφτασα μέχρι τη Μητροπόλεως από τα δακρυγόνα που είχαν πετάξει -χωρίς λόγο- αστυνομικοί σε Έρμου και στην κάτω πλευρά του Συντάγματος.
Η ειρήνη δεν υπάρχει πια, η ειρήνη πέθανε. «Εδώ έκαψαν ανθρώπους στη Μαρφίν, το σινεμά περίμενες να γλιτώσει;» αναρωτιέται η φίλη Σατίν.
Και, όμως. Αν λέμε ότι η κρίση είναι ηθική, γι’αυτό το λέμε. Γιατί αν δεν ξεχωρίζεις το ΑΤΜ από την αίθουσα πολιτισμού, τότε υπάρχει πρόβλημα. Ποιο μέλλον περιμένουμε να δούμε; Θα βγούνε τώρα όλοι οι φορείς πολιτισμού και οι άσχετοι να κλάψουν το αγαπημένο μας Αττικόν. Αμφιβάλλω αν θα το ‘χαν επισκεφτεί ποτέ πέρα από πρεμιέρες. Αλλά και να το είχαν επισκεφθεί, τι να το κάνεις; Εμείς οι απλοί κινηματογραφόφιλοι το επισκεπτόμασταν (σχεδόν) σε εβδομαδιαία βάση, κι ας ήταν ψιλοακριβό, απλά και μόνο επειδή το αγαπούσαμε. Επειδή σε μια Αθήνα πεθαμένη, το Αττικόν ήταν κάτι για το οποίο ήμασταν περήφανοι (από τα ελάχιστα πράγματα για τα οποία ήμασταν περήφανοι στο κέντρο). Και το Άστυ, φυσικά. Αυτό, βέβαια, ήταν «τυχερό». Τη γλίτωσε με μερικές ζημιές στην είσοδο.
Ντρέπομαι για χτες. Νιώθω σαν να ψήφισα εγώ «ναι» στο νέο μνημόνιο, νιώθω σαν να έριξα εγώ τα δακρυγόνα, νιώθω σαν εγώ να έκαψα το Αττικόν… Κανείς μας δεν είναι άμοιρος ευθυνών για όλα όσα έκαναν χτες. Για τη μεγάλη μας (ηθική, πολιτική, κοινωνική, οικονομική) ήττα.
Απόψε θέλω να κλείσω τα μάτια και να ονειρευτώ τον αγαπημένο πολυέλαιο του Αττικόν. Με την ελπίδα κάποτε να τον ξαναδώ. Την ώρα που τα φώτα θα σβήνουν και η οθόνη απέναντι θα ανάβει….
- Διαβάστε λίγα λόγια για την ιστορία των κινηματογράφων Αττικόν, Απόλλων και Άστυ
Τάιλερ
Ολα αυτά δείχνουν την απόλυτη εξαθλίωση της χώρας, τόσο οικονομική, πολιτική, πολιτιστική και κοινωνική… Θλίψη!
Σατίν
Ζούμε πια σε μια χώρα χωρίς όνειρα, χωρἰς ελπίδα! Και για την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει είμαστε όλοι υπεύθυνοι, γιατί έχουμε μάθει να συμβιβαζόμαστε και να παραμένουμε αδρανείς…
Αμελί
Ενδιαφέρον έχει να αναφέρεις και ποιοι το έκαψαν. Η μεν αναφέρονται σε Κομουνιστές αναρχικούς ή δε σε παρακρατικές οργανώσεις…..
Η αλήθεια είναι όταν πριν χρόνια κόβαμε την πίτα ενος συλλόγου στα εξάρχεια μας απείλησαν με μολότωφ τα άναρχικά κομμούνια και όχι κάποιος παρακαρατικός…
Άλλωστε τι έδειχναν στο σινεμα αυτό; Κατα Μάρξ και Παπαρήγα πόζαραν τον αμερικανικό καπιταλιστικό τρόπο ζωης και κατανάλωσης…
Δεν ωφελεί να έχετε τύψεις.
Απο την άλλη όμως ίσως καλά κάνετε και τις έχετε. Γιατί αμαυρώνατε και λασπολογούσατε ενάντια σε πολίτες που ήθελαν μια πιο σκληρή και πατριωτική γραμμή πολιτικής……
Μια γραμμή που ίσως είχε γλιτώσει το σινεμά και τις περιουσίες των ανθρώπων…
Είναι πραγματικά κρίμα!!!
@ Αμελί Μαζί τα φάγαμε… τα όνειρά μας… 🙁
@ Ανώνυμος Ενδιαφέρον θα είχε εάν γνώριζα… αλλά δεν γνωρίζω ποιος το έκανε και σίγουρα δεν θα βγω να κατηγορήσω κάποιον που δεν είδα, ασχέτως με το αν συμφωνώ με τον κομμουνισμό ή όχι..
Όσο για αυτό που λέτε για πιο σκληρή και πατριωτική γραμμή πολιτικής; Τι ακριβώς εννοείτε; Ελπίζω όχι περισσότερα δακρυγόνα…