Τα πόδια του διαβήτη
“Η αγάπη καταστρέφει τα πάντα. Η αγάπη είναι μία ψευδαίσθηση”, λέει προειδοποιητικά η Νίνα στον ντροπαλό μέσα στον ερωτικό ενθουσιασμό του Νικολάι. Εκείνος την ακούει με προσοχή, ίσως και κάποιο φόβο, αλλά στην ουσία η “καταστροφή” έχει ήδη αρχίσει ν’αποικίζει το μέσα του. Γιατί ποιoς ακούει (λαμβάνει σοβαρά υπόψη του) τέτοια λόγια;
Η ταινία του Jos Stelling HET MEISJE EN DE DOOD/THE GIRL AND DEATH φέρνει στο μυαλό το κουαρτέτο για έγχορδα του Schubert με τίτλο Ο Θάνατος Κι Η Κόρη, αλλά και την ομότιτλη ταινιάρα του R. Polanski. Εν μέρει αδικαιολόγητα, επειδή η μουσική που ακούγεται είναι κατά μεγάλο μέρος του Chopin, εν μέρει δικαιολογημένα, αφού ο θάνατος διεκδικεί επίμονα, όπως ακριβώς κι ο όμορφος Νικολάϊ, την ωραία πόρνη ( ; ) με το τραυματικότατο παρελθό, Ελίζε, (η πανέμορφη και εύθραυστη Sylvia Hoeks, με παρουσία που μένει για καιρό στη μνήμη). Η ταινία του Stelling είναι μια πολύ όμορφη δημιουργία, με εξαιρετικό πρωταγωνιστικό δίδυμο (Leonid Bichevin στο ρόλο του νεαρού Νικολάϊ, και Sylvia Hoeks στο ρόλο της Ελίζε), φοβερή φωτογραφία, κοστούμια και γενικά ανάπλαση της εποχής και απολαυστικούς δεύτερους ρόλους (πανέμορφη και υπέροχη η Renata Litvinova – σκηνοθέτης και η ίδια επίσης έχει κάνει δύο ταινίες απαράμιλλης ομορφιάς πληροφορήθηκα, αντιπροσωπευτικό δείγμα βοϊδο-ανθρώπου, ο Maxin Kovalevski και πειστικότατος αχώνευτος σκατόγερος ο Dieter Mallervorden), εναρκτήρια σεκάνς και φινάλε που με ανατρίχιασαν πατόκορφα και μια αύρα σελίδων ρώσικης λογοτεχνίας να διαπερνά κάθε πλάνο της – νόμιζα πως παρακολουθούσα κάποια ιστορία του Τσέχωφ ή του Τολστόϊ μεταφερμένη στην οθόνη, παρόλο που οι ομιλούσες γλώσσες, εκτός των ελάχιστων ρώσικων που ακούγονται, είναι τα γαλλικά και τα γερμανικά.
Ένας ανέφικτος έρωτας, καταδικασμένος εν τη γενέσει του, μεταξύ του νεαρού και ομορφούλη Νικολάϊ, φοιτητή της Ιατρικής και της Ελίζε, ερωμένης του Κόμη ντε Γκραφ, βρίσκονται στον πυρήνα αυτής της ταινίας. Το πρωταγωνιστικό ζεύγος είναι πολύ ταιριαστό και το εξαίρετο παίξιμό του αποζημιώνει για την μάλλον χλιαρή ερωτική ένταση (οξύμωρο;) που αναπτύσσεται. ‘Ισως είναι αυστηρά προσωπική εντύπωση, αλλά μου φάνηκε ότι δεν παρακολουθούσα μια ισομερώς κατανεμημένη ερωτικά, ιστορία- ίσως πράγματι “πάντα ο ένας ν’ αγαπάει περισσότερο σε μία σχέση”. Παρατηρούσα τον ορμητικό Νικολάϊ (υπέροχος Bichevin, μία συμπύκνωση δεκάδων περιγραφικών λογοτεχνικών σελίδων το παίξιμό του, απίστευτο βλέμμα και στήσιμο) να πολιορκεί την όμορφη και δυσπρόσιτη Ελίζε και οι προσπάθειές του μου θύμισαν μι άλλη ιστορία πείσματος / ερωτικής παλινδρόμισης /γολγοθά, αυτή της Δούκισσας Του Λανζέ.
Είναι πολύ περίεργη η ατμόσφαιρα στο ξενοδοχείο που εκτυλίσσεται το δράμα. Έχεις την αίσθηση ότι οι ένοικοί του πλήττον θανάσιμα, κι όταν καταφθάνει μια νύχτα μέσα στην βροχή ο όμορφος Νικολάϊ ζητώντας κατάλυμμα, με το που καρφώνει τα μάτια του πάνω στην Ελίζε, αρχίζουν να κοιτάζουν με περιέργεια αυτό το δυνητικό ζευγάρι των ολόδροσων υπάρξεων, πάνω στο άνθος της νιότης. Ένα ξενοδοχείο με νυσταλέους υπαλλήλους και μεσήλικες πελάτες είναι το φόντο για να λάμψουν τα δύο λουλούδια. Δεν έχει θεαματικές συγκρούσεις αυτή η τόσο καλόγουστα φτιαγμένη, ταινία. Δεν βλέπουμε τα πάθη να ξεχειλίζουν και ν’απειλούν να πυρπολήσουν την οθόνη, αλλά μάλλον μιά λανθάνουσα ερωτική προσμονή (εξίσου επώδυνη όμως με την κραυγαλέα επιθυμία), ανάμεσα σ’αυτά τα δύο πλάσματα που μοιάζουν να δέθηκαν μ΄ένα αόρατο νήμα ήδη με τις πρώτες ματιές που αντάλλαξαν. Έχει όμως μια απροσδιόριστη (και γι αυτό ακαταμάχητη) γοητεία , που μας παρασέρνει ήσυχα μέχρι το συγκλονιστικό φινάλε. Ένας τραγικός έρωτας που δεν έζησε όπως του άξιζε , αλλά ευτύχησε να αιματοδοτηθεί απ΄αυτό το όμορφο ζευγάρι ηθοποιών. Μια πολύ όμορφη ταινία μας χάρισε ο Stelling, όσο όμορφα είναι και τα κατάλευκα λουλούδια που κρατάει στην αγκαλιά του ο μεσήλικας πια και γιατρός πλέον Νικολάϊ (τον υποδύεται ο Sergey Makovetsky).
Πεθαίνουν οι μεγάλοι έρωτες; Μπα. Μάλλον βρυκολακιάζουν, στραγγίζοντας ατέρμονα το αίμα των ζωντανών θυμάτων τους.
