Ο Φύλακας της Μνήμης (The Giver)
Βασισμένη στο βιβλίο της Λόις Λόουρι, η ταινία ξυπνά μέσα σε έναν φουτουριστικό άχρωμο αλλά σε ισορροπία κόσμο, χωρίς πόνο, ασθένειες και πολέμους, αλλά και χωρίς συναισθήματα, πρωτοβουλία και ελεύθερη βούληση. Ο νεαρός Τζόνας νιώθει ότι είναι διαφορετικός από τους άλλους αντιλαμβανόμενος ενίοτε κάποιες πινελιές χρώματος. Όταν θα κληθεί να γίνει ο νέος μαθητευόμενος «Φύλακας της Μνήμης» με τη βοήθεια του δασκάλου του, θα μάθει τα καλώς και κακώς κείμενα του να είναι κανείς άνθρωπος και θα προσπαθήσει να βελτιώσει τον κόσμο του.
Το μεγάλο ατού της ταινίας είναι η υπέροχη φωτογραφία της. Το μελλοντολογικό περιβάλλον έχει αποδοθεί πολύ παραστατικά με προσοχή στη λεπτομέρεια, από την αρχιτεκτονική των εσωτερικών χώρων και την ρυμοτομία μέχρι τα πιο μικρά αντικείμενα. Έντονα καλλιτεχνική η εικόνα αποτίει φόρο τιμής στα 50’s, πλάθοντας ταυτόχρονα ένα ενδιαφέρον σύμπαν. Τα καδραρίσματα παίρνουν το χρόνο τους πάνω στους πρωταγωνιστές, θυμίζοντας κλασικό παλιό αμερικάνικο κινηματογράφο.
Η πολιτισμική γνώση που κουβαλάμε στα γονίδια μας ξύνει την γαλήνη του μυαλού και προσπαθεί να βγει στην επιφάνεια. Οι αυστηροί κανόνες που απαγορεύουν συγκεκριμένες λέξεις, ελέγχουν τις γεννήσεις και συνθέτουν τη νέα μορφή «οικογένειας αγνώστων», ο «μεγάλος αδερφός» που παρακολουθεί με κάμερες, που ορίζει τα ζευγάρια και μοιράζει τα επαγγέλματα, όλα αυτά έγιναν σε μια προσπάθεια να βελτιωθεί η ποιότητα της ζωής της ανθρωπότητας, αλλά τελικά στερούν την πραγματική χαρά της ζωής και το δικαίωμα της ελευθερίας. Ο ξένος τίτλος (the Giver) του δότη της κληρονομιάς στον παραλήπτη (reseaver) περιέχει την μεταλαμπάδευση της γνώσης, την φλόγα που ο νεαρός θα πρέπει σαν νέος Προμηθέας να κλέψει από τους Θεούς για να τη χαρίσει στους ανθρώπους. Περικλείει όμως και την έννοια του πομπού και του δέκτη, βασικά συστατικά της επικοινωνίας και του διαλόγου, δηλώνοντας την έντονη δυναμική ανάμεσα στο δάσκαλο και τον μαθητή.
Εκεί που υστερεί το φιλμ είναι στην πρωτοτυπία και την άνιση ανάπτυξη του σεναρίου του που θα απογοητεύσει λίγο τους λάτρεις του sci-fi βιβλίου. Τα ταξίδια μάθησης εμπειριών του νεαρού Τζόνας περνούν σαν ένα γρήγορο βίντεοκλιπ στερώντας την προσμονή των θεατών για περισσότερα. Σχετική κοινοτυπία υπάρχει και στην έκφανση του συναισθήματος σε χρώμα, με το Pleasentville (1998) να χαμογελά πίσω από τη γωνία κάθε φορά που η ταινία διασκεδάζει με την αντίθεση ασπρόμαυρου και έγχρωμου, είτε με λίγες έγχρωμες πινελιές στα άχρωμα πλάνα της. Ίσως να «φταίνε» και οι ενδιαφέροντες ασπρόμαυρες πειραγμένες ταινίες, όπως το Escape from Tomorrow ή το μαγευτικό Tu Dors Nicole που είδαμε στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας, ή τα ιερά τέρατα του παρελθόντος, όπως το Fahrenheit 451. Ο Φύλακας της Μνήμης φαντάζει λίγος, δε μας αφήνει να ταυτιστούμε με τον ήρωα και να νιώσουμε την αγωνία του και τερματίζει αναμενόμενα.
Στο γεγονός αυτό δε βοήθησαν οι ερμηνείες των μεγάλων. Τζεφ Μπρίτζες και Μέριλ Στριπ κυριολεκτικά «αδειάζουν» επί σκηνής τους νεαρούς πρωταγωνιστές, οι οποίοι στέκονται αξιοπρεπέστατα στις ανάγκες του φιλμ. Ειδικά ο Τζόνας, Μπρέντον Θουάιτς, φαίνεται ότι μπορεί να έχει μέλλον στον κινηματογράφο. Ο νεαρός ηθοποιός εμφανίστηκε στο Maleficent και το Oculus και φέτος πρωταγωνιστεί εκτός του Φύλακα της Μνήμης και σε ένα άλλο sci-fi, το Signal, που δεν έχει έρθει ακόμα στη χώρα μας.
Τελικά να το δω; Είναι η μέτρια sci-fi πρόταση της εβδομάδας, με ωραία ατμόσφαιρα, πανέμορφη φωτογραφία, αλλά κοινότοπη ιστορία και ελάχιστη δράση και ουσία. Όσοι θέλουν κλασική περιπέτεια έχουν την αντιπρόταση να πάνε στο εξίσου μέτριο Dracula Untold, ενώ παίζεται ακόμα και το Maze Runner. Όσοι αναζητούν κάτι περισσότερο εναλλακτικό και περισσότερο «εγκεφαλική» επιστημονική φαντασία, όπως φυσικά και οι φίλοι του βιβλίου της Λόουρι, θα μπορούσαν αν το δουν να μας πουν κι αυτοί μια γνώμη.
