15ο ΦΝΘ: Η ελληνική επαρχία, η Ικαρία και η Ελληνίδα μάνα

Σε μία περίοδο που πολλοί αποφασίζουν να ξεκινήσουν μία νέα ζωή στην επαρχία, οι Έλληνες ντοκιμαντερίστες αποφάσισαν να δείξουν τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Είναι ένας διαφορετικός τρόπος να μιλήσουν οι Έλληνες δημιουργοί για την κρίση.

Από τον βραβευμένο Μανάβη (με βραβείο κοινού), στο επίσης βραβευμένο Little Land (βραβεία ΕΡΤ3 και WWF) και από εκεί στο Σκαπέτα του Μένιου Καραγιάννη, Στο Λύκο των Χριστίνα Κουτσοσπύρου και Αράν Χιουζ, ακόμα και στο Μουσικό Χωριό του Ανδρέα Σιαδήμα, η ελληνική επαρχία απασχολεί τους ντοκιμαντερίστες. Άλλοτε για να καταδείξουν τις όμορφες πλευρές της με χιούμορ και τρυφερότητα, άλλοτε για να μιλήσουν για τις δυσκολίες της. Η ζωή στην επαρχία μπορεί να είναι ρομαντική. Ή και όχι.

Στο Little Land του Νίκου Νταγιαντά παρακολουθούμε έναν νεαρό προγραμματιστή, τον Θοδωρή που αποφασίζει να εγκαταλείψει τη ζωή στην πρωτεύουσα και να πάει στην Ικαρία να φυτεύει λαχανικά. Ο σκηνοθέτης, παράλληλα, ενδιαφέρεται να ανακαλύψει το μυστικό της μακροζωίας που λέγεται ότι συνοδεύει τους κατοίκους του νησιού. Γιατί ζουν πολύ και κυρίως γιατί ζουν μια τόσο ευτυχισμένη ζωή; Για τον Νίκο Νταγιαντά δεν είναι ότι οι Ικαριώτες ζουν εύκολα. Το αντίθετο, η ζωή τους είναι γεμάτη δυσκολίες. Ζουν, όμως, καλά γιατί ικανοποιούνται με τα λίγα, γιατί ξέρουν να βοηθούν ο ένας τον άλλο. Με χιούμορ και μια αισιόδοξη ματιά ο Νταγιαντάς μάς υπενθυμίζει ότι υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα, πέρα από εκείνη των δακρυγόνων, της απογοήτευσης και της απελπισίας. Δύσκολη, σίγουρα, αλλά όχι άπιαστη.

Η Μαριάννα Οικονόμου, από την άλλη, ασχολείται με ένα άλλο ελληνικό φαινόμενο: το ταπεράκι. Αυτό που χιλιάδες μανάδες σε ολόκληρη την επικράτεια γεμίζουν με φαγητό για να το στείλουν στα καμάρια τους που  μένουν σε άλλο σπίτι/πόλη/χώρα. Το Food For Love είναι απολαυστικό. Με σκηνές και εικόνες που όλοι γνωρίζουμε ή έχουμε ζήσει, παρακολουθεί κάποιες από αυτές τις Ελληνίδες μητέρες καθώς αγοράζουν τα προϊόντα, φτιάχνουν τα φαγητά, αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες με λίγο αλάτι και πιπέρι παραπάνω. Αν το σκεφτεί κανείς, το ελληνικό ταπεράκι είναι ένας ακόμα μηχανισμός ασφαλείας απέναντι στην κρίση: ας σκεφτούμε πόσα σπίτια θα έκλειναν, πόσοι άνθρωποι θα πεινούσαν χωρίς αυτό. Χωρίς να γνωρίζει ηλικίες (απολαυστική η μητέρα από την Κρήτη που φέρνει πεσκέσια στον 50χρονο γιο της) ή κοινωνικές τάξεις, το φαινόμενο ταπεράκι μοιράζεται κάποια κοινά χαρακτηριστικά με την ταινία: είναι φτιαγμένο με τρυφερότητα και αγάπη.