Το Χόμπιτ: όταν χάνεται η μαγεία…
Δεν ξέρω αν στα 48fps το Χόμπιτ είναι καλύτερο -έχω ακούσει ότι είναι. Έτσι κι αλλιώς δεν εξετάζουμε την τεχνολογία εδώ που σίγουρα είναι top. Εξετάζουμε την ψυχή. Και όταν αυτή είναι λειψή, τότε τι να την κάνεις την τεχνολογία;
Θα ήθελα πολύ να υποστηρίξω ότι ο Πήτερ Τζάκσον προσφέρει πραγματικά κάτι καινούριο επιστρέφοντας στη Μέση Γη. Ότι οι νέοι χαρακτήρες που μας παρουσιάζει μάς προσφέρουν τη δυνατότητα να ρίξουμε μια διαφορετική ματιά στο σύμπαν του Τόλκιν και ότι οι παλιοί που επιστρέφουν, επιστρέφουν δυναμικά. Δυστυχώς, δεν μπορώ. Κι αυτό γιατί η βασική δύναμη της τριλογίας του Άρχοντα ήταν (από τη Συντροφιά ήδη) η δυναμική του κάθε χαρακτήρα. Τέτοια που να μη σε νοιάζει αν θα παρακολουθούσες τον Φρόντο, τον Άραγκορν, τον Λέγκολας, τον Πίπιν ή τον Γκίμλι. Όλοι είχαν την ευκαιρία τους να λάμψουν, τις μικρές τους παραξενιές και ιδιαιτερότητες που τους έκαναν αγαπητούς.
Στο Χόμπιτ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Γιατί αν εξαιρέσεις το ίδιο το Χόμπιτ (εξαιρετικός ο Μάρτιν Φρίμαν), οι νάνοι είναι αδιάφοροι -άσε που ΔΕΝ είναι νάνοι. Αλλά αυτά τα λέει καλύτερα ο Γκίμλι που είναι και της φυλής του τα παιδιά. Ο χαρακτήρας του Θόριν παρουσιάζει ενδιαφέρον αλλά αδυνατώ να καταλάβω γιατί ο Ρίτσαρντ Άρμιτατζ τον έπαιζε με σμιχτά φρύδια όλη την ώρα. Οι περισσότεροι από τους άλλους νάνους είναι από ανύπαρκτοι έως αδιάφοροι (εκτός ίσως από τον Μπάλιν). Ο Ίαν Μακ Κέλεν πάλι φαίνεται τρομερά κουρασμένος -καμία σχέση με τόσα χρόνια πριν που έπαιζε τον Γκάνταλφ με περισσότερο κέφι.
Θέλοντας να συνδέσει την εποχή του Χόμπιτ με εκείνη του Άρχοντα -και κατά τη γνώμη μου έκανε καλά που ξέφυγε από το σύμπαν του βιβλίου και επεκτάθηκε και σε άλλα κομμάτια του μυθολογικού σύμπαντος του Τζ.Ρ.Ρ Τόλκιν- ο Πήτερ Τζάκσον «σκοτεινιάζει» το έργο του, προσθέτοντας διάφορες απειλές: Ορκ, ο Νοσφιστής -αλλιώς Σμάουγκ ο δράκος-, ο Νεκρομάντης, τα τρολ, τα γκόμπλιν. Σίγουρα κάνουν την ατμόσφαιρα πιο ζοφερή (το τέλος είναι άπαιχτο!), αλλά κουράζουν τον θεατή.
Στη δημιουργία ατμόσφαιρας ο Τζάκσον είναι άπαιχτος. Είναι στη σύνδεση με τους χαρακτήρες και στην ταύτιση μαζί τους που χωλαίνει η ταινία (τουλάχιστον η πρώτη από τις τρεις).
Το απόγειο έρχεται φυσικά με την παρουσία του Γκόλουμ. Αν είναι δυνατόν, ο Άντι Σέρκις έχει καταφέρει να είναι ακόμα καλύτερος! (Δώστε ένα Όσκαρ επιτέλους στον άνθρωπο!) Η σκηνή ανάμεσα στην Γκαλάντριελ και τον Ίαν Μακ Κέλεν είναι απλά εξαιρετική. Επομένως, (μαζί με τον Νεκρομάντη) η μεγαλύτερη απόλαυση της ταινίας προέρχεται από γνώριμες παρουσίες και πραγματικά απειλητικούς κινδύνους.
Δεν είναι ότι το Χόμπιτ είναι κακή ταινία. Είναι ότι ο Πήτερ Τζάκσον μας απογοητεύει. Ναι, από τον άνθρωπο που έδωσε πνοή στο σύμπαν του Τόλκιν και κατάφερε το ακατόρθωτο περιμέναμε απλά κάτι καλύτερο. Το Χόμπιτ μου έδωσε την εντύπωση one night stand. Μπορεί να είναι ευχάριστο για ένα βράδυ, αλλά ξεχνιέται το επόμενο πρωινό.
Ελπίζω πως η Ερημιά του Νοσφιστή και το Εκεί και Πάλι Πίσω θα απογειώσουν την ιστορία… Και θα μας κάνουν να ζητάμε και πάλι από τον Τζάκσον να μην εγκαταλείψει το σύμπαν του Τόλκιν.
