Μοναξιά επίμονη, σαν πυκνό χιόνι
Σουηδία, παραμονές Χριστουγέννων, χρονιά απροσδιόριστη, του παρόντος εικάζουμε. Τριπλή φρικτή ανθρωποκτονία κινητοποιεί τις Διωκτικές Αρχές και αποσχολεί ιδιαίτερα τον αστυνομικό Γιούνα Λίνα. Ενας ο επιζών του μακελειού, ο οποίος πιθανότατα είδε το δολοφόνο των 3 μελών της οικογένειας. Ο νεαρός όμως ωρίσκεται σε κώμα, θα μιλήσει;
Η ταινία του μάστορα των τρυφερών ταινιών για τις θεραπευτικές ιδιότητες του μαζί, Lasse Halstrom με τίτλο HYPNOTISOREN (THE HYPNOTIST), βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Lars Kepler, ειναι ενα συναρπαστικό αστυνομικό θρίλερ, το οποίο εντάσσεται μάλλον άνετα, στην κατηγορία των Σκανδιναβικών ταινιών που παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια και που ασχολούνται με τη φρίκη, διαστροφή, παρακμή κ.λ.π. που κρύβεται πίσω απ ΄την αστραφτερή, ευημερούσα και καλά, πρόσοψη αυτών των χωρών. Το κεντρικό ερώτημα-πυρήνας της ” ποιός έκανε αυτή την αποτρόπαια πράξη και γιατί; ” αποτελεί νομίζω, μονο την κορυφή του παγοβουνου. Υπάρχει πολύ “ψωμί” από κάτω,το οποίο εναπόκειται στον προσεκτικό θεατή ν’ ανακαλύψει.
Μιά πυρηνική οικογένεια που βασανίζεται απ΄το “φάντασμα” της προ διετίας απιστίας ενός εκ των δύο συζύγων [ο Mikael Persbrandt, υποδυόμενος το γιατρό που ειδικεύεται στη θεραπεία σοβαρ’ων ψυχολογικών τραυματων μεσω της ύπνωσης, ειναι ενα “δαμάλι” εμφανισιακώς, χαρακτηρηστικό δείγμα κατάξανθου Σουηδού, βαριεστημένου (ή εξουθενωμένου), η ασχήμια που αναγκαζεται να υφίσταται λόγω της δουλειάς του εχει σχηματίσει μέσα του μια λεπτή κρούστα αναισθησίας]. Στον αντίποδα βρίσκεται η ωραία ζωγράφος σύζυγός του Σιμόνε (η μαγνητική παρουσία της Lena Olin η οποία – ω του θαύματος- εδώ ομιλεί τη Σουηδικήν, κι όχι ξένη γλώσσα), η οποία τρώγεται ακομη- καλώς ή κακώς- με το συζυγικό παραστράτημα. Συνδετικός κρίκος, ο μικρός αιμοφιλικός γιός τους Μπένζαμιν. Μιά άλλη οικογένεια ξεκληρίζεται, αυτή που κινεί το αστυνομικό ενδιαφέρον του του ικανότατου, επίμονου κι αφοσιωμένου στη δουλειά του, Γιούνα Λίνα, ενός ευγενέστατου και κατάμονου διώκτη του εγκλήματος, ο οποίος απ ΄την πρώτη στιγμή βυθίζεται στην υπόθεση μετά μανίας (Ο Tobias Zilliacus ειναι ΥΠΕΡΟΧΟΣ, νομίζω πρέπει ν’ αποτελεσει μόνιμη επιλογή για τέτοιους ρόλους).
Αυτο που βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι η εμμεση αντιπαραβολή του μοναχικού ανθρώπου προς τον ζευγαρωμένο. ‘Εχουμε το ζευγάρι Ερικ-Σιμόνε που περνάει κρίση, εχουμε τη συνάδελφο (κι απ’ ‘οσο συμπεραίνουμε. προτιμητέα συνεργάτιδα) του ωραίου αστυνομικού, την Μαγκνταλένα, η οποία είναι επίσης με σύντροφο και παιδιά, ένα εκ των οποίων κλαίει σχεδόν χωρίς διακοπή…
Δεν ξέρω αν ήταν προθεση του σεναριογράφου ή του σκηνοθέτη, να υπονομευσει τυχον διαθέσεις “αποκατάστασης” του ωραίου και μοναχικού λύκου Γιούνα, που μπορει να προκαλούνται στον θεατή, καθώς τον βλέπουμε μοναχούλη του να τρώει, μοναχούλη του να ζεί, ένα πιάτο φαϊ πάει ν’απολαύσει με μιά γιατρό και θυμάται (ή φοβάται τη σχέση του με άλλο άνθρωπο;) ότι πρέπει να ερευνήσει επειγόντως κάτι σχετικο με τη υποθεση του οικογενειακού μακελειού, και φεύγει τρέχοντας, με το να μας δείχνει το σκατόπαιδο της Μαγκνταλένα να τσιρίζει ασταμάτητα και να μην την αφήνει να δουλέψει. Ο χώρος δράσης, η χιονισμένη και χειμωνιάτικη Σουηδία λίγο πριν τα Χριστούγεννα, επιτείνει τα συναισθηματα αφόρητης και σαρκοβόρας μοναξιάς, ανάγκης γι αγάπη, ζήλειας κ.λ.π.
Ακόμη και ο νεαρός Γιόζεφ (ο Jonatan Bokman) ο οποίος κρύβει πολλά, ακόμη κι η νοσηλεύτρια Λίντια, μπορούν να ιδωθούν υπ’ αυτό το πρίσμα- ως πλάσματα που εμφορούνται απ΄την πείνα τους γι αγάπη και ζεστασιά, για το “ιδανικό” της οικογένειας, η οποία σφαγιάζεται- κυριολεκτικά και συμβολικά-στα πρωτα πλάνα. Για μένα, ο αληθινός υπνωτιστής (με την έννοια της καθηλωτικής παρουσίας) ειναι ο υπέροχος Γιούνα. Ο Zilliacus πλάθει έναν συμπαθέστατο, ευγενέστατο κι αποστασιοποιημένο συναισθηματικά, όσο πρέπει ώστε να κανει σωστα τη δουλειά του, αστυνομικό. Ψύχραιμος και ευγενικός, ιδιότητες απαραίτητες για ενα όργανο τήρησης της τάξης.
Η ιδιότητα του Ερικ, δε μπορω να πω οτι βάρυνε τελικά στη ταινία, προσωπική εκτιμηση, περισσοτερο εβλεπα την αντίστιξη που προανέφερα. Η ωραιότατη μουσική των τίτλων έναρξης (γιατι των τίτλων τέλους ειναι αστα να πάνε) ειναι του Oscar Fogelstrom.
Διαβάστε επίσης: Ο Υπνωτιστής το Βιβλίο, η Ιστορία, Συντελεστές & Άσχετη Πληροφορία
