Η Εύα, η Εύα και η ζωή τους
Τη Lisa Cholodenko την εκτιμώ πάρα πολύ. ‘Οσες ταινίες της έχω δεί, ιδιαίτερα το High Art αλλά και το μεταγενέστερο Laurel Canyon τα λάτρεψα. Τολμάει να δείχνει τη διαφορετικότητα ως μη διαφορετικότητα. ‘Οπως πρέπει να είναι , ή για την ακρίβεια , όπως πρέπει να την αντιμετωπίζουμε. Οχι σαν αξιοθέατο δηλαδή απ΄το τσίρκο Μεντράνο… Αυτο πιστεύω φαίνεται περίτρανα στην τελευταία της ταινία, The Kids Are Alright.
Η Νικόλ και η Τζούλς. Η γιατρός και η αρχιτέκτονας. Σύζυγοι, με δύο παιδιά στην εφηβεία, τη Τζόνι(όπως Τζόνι Μίτσελ, αφου η Νικόλ λατρεύει αυτη την τραγουδίστρια)και τον Λεήζερ. 18 και 15 ετών αντιστοίχως. Η Τζόνι(γλυκύτατη και δροσερή Mia Wasikofska) ειναι βιολογικό τέκνο της Νικόλ(έξοχη η Annette Benning) η οποία έχει τελέσει γάμο με την Τζούλς(εξίσου απολαυστική η Julianne Moore, πιστέυω πως της ταιριάζουν πολυ οι ρόλοι ομοφυλοφιλων γυναικών),της οποίας βιολογικο τέκνο ειναι ο Λέηζερ(Josh Hutcherson).Μπερδευτήκατε; Το κλειδί του μυστηρίου ονομάζεται Πωλ, εστιάτορας( ο άπαιχτος και φοβερό τεκνό Mark Ruffalo), ο οποίος όπως εξομολογήθηκε στον Λεήζερ, επειδή “ηθελα να βοηθήσω ανθρώπους που δεν μπορούσαν να κάνουν παιδιά αν και το ήθελαν πολύ”, ειχε δώσει, επί πληρωμή, γενετικο υλικο του χρόνια πριν σε Τράπεζα σπέρματος, το οποίο σπέρμα αξιοποιήθηκε δεόντως απ΄το ζευγάρι των δυο γυναικών. Η ταινία ειναι εξαιρετική, επειδή θίγει σοβαρότατα ζητήματα(ομοφυλοφιλα ζευγάρια και ανατροφή παιδιών εκ μέρους τους, παρένθετη πατρότητα, περίπλοκες οικογενειακές σχέσεις και ο, συνειδητός ή μη αντίκτυπός τους στα εμπλεκόμενα μέρη) με πολύ τρυφερο τρόπο, ενιοτε αστείο, παρουσιάζοντας στον θεατή μία φυσιολογικότατη οικογένεια,χωρίς προβλήματα διαφορετικά από οποιασδήποτε οικογένειας ετερόφυλων ατόμων. Αυτο που μου εκανε αρνητική εντύπωση πάντως, ειναι η απουσία τρίτων προσώπων(του Πωλ, ενός φιλικού ζευγαριού των γυναικών και των φίλων των παιδιών εξαιρουμένων) που ν’αλληλοεπιδρούν με την οικογένεια. Ισως ειναι λανθασμένη η εντύπωσή μου, αλλα μου δημιουργηθηκε η αίσθηση πως την παρουσιάζει τρόπον τινά μονωμένη απ΄τον κοινωνικό περίγυρο, με τις εξαιρέσεις που προανέφερα. Το λεω αυτο, επειδή είναι έξοχος ο τρόπος που παρουσιάζεται το ζευγάρι στην καθημερινότητά του. Δεν υπάρχει περίπτωση πιστευω να να ξενίσει κάποιον το γεγονός της ύπαρξης μιάς οικογένειας με 2 μαμάδες και κανέναν πατέρα, νομικά τουλάχιστον και εμφανώς. ‘Οτι πρόκειται για ένα ζευγάρι γυναικών, σε άλλες χώρες μια πραγματικότητα συνηθέστατη,που έχουν αναθρέψει δύο υγιέστατα παιδιά και ισορροπημένα, έτσι τουλάχιστον παρουσιάζονται στον θεατή, με τα συνήθη προβλήματα που όλοι κατά τεκμήριο οι έφηβοι αντιμετωπίζουν, και με την περιέργεια που επίσης όλοι οι έφηβοι έχουν αναφορικά με το ποιοί είναι οι γονείς τους. Υποθέτω βέβαια πως δεδομένης της πλήρους αποδοχής απ ΄τα παιδιά του τετελεσμένου γεγονότος πως εχουν δύο μαμάδες, η περιέργεια να μάθουν τον βιολογικο τους πατέρα(κυρίως ο Λέηζερ), πηγάζει απ΄το γνωστό “σκουλήκι” παρατήρησης της κοινωνικής “κανονικότητας”: “τ’άλλα παιδιά εχουν μπαμπά. Εγώ γιατι δεν έχω; Πως ειναι να εχεις μπαμπά;” Φαντάζομαι πως αυτη η αίσθηση έλλειψης επαφής με την ευρύτερη κοινωνία που αποκόμισα, ειναι παρενέργεια της εστίασης του φακού στον μικρόκοσμο αυτης της οικογένειας. Τι σκατά συμβαίνει σ’ενα σπίτι ομοφυλόφυλων τελοσπάντων; Συυγνώμη που θα σας απογοητεύσω αλλα τίποτα διαφορετικό απ΄αυτα που συμβαινουν σε οικογένειες με γονείς σπουδασμένους, μη παραιτημένους απ΄τους πειρασμούς της ζωής, που δεν έχουν περιοριστεί στο ρολο του γονεά και μόνο, και έχοντες παιδιά σστην εφηβεία. Συνηθισμένα πράγματα δηλαδή. Σε κάθε περίπτωση θεωρώ πως η ταινια αποτελεί θαυμάσιο παράδειγμα που πρέπει να προβάλλεται σε σχολεία και συνέδρια για να γίνει συνείδηση επιτέλους , ότι τα προβλήματα στις διαπροσωπικές σχέσεις , δεν είναι θέμα φύλου ή ερωτικού προσανατολισμού, αλλά χαρακτηρα. Η απιστία, η ζήλεια, η φθορά στη σχέση, η έκπτωση των συναισθημάτων, η υπερπροστατευτικότητα των γονεών προς τα παιδιά τους, η ανταγωνιστικότητα, αλλά και η αγάπη, το συναισθηματικο δέσιμο και ο φόβος του χωρισμού, ειναι κοινοί τόποι για όλους τους ανθρώπους, gay ή straight. Ακούτε Ελληναράδες, κύριοι και κυρίες Υπουργοί; Φράνσις
Η Νικόλ και η Τζούλς. Η γιατρός και η αρχιτέκτονας. Σύζυγοι, με δύο παιδιά στην εφηβεία, τη Τζόνι(όπως Τζόνι Μίτσελ, αφου η Νικόλ λατρεύει αυτη την τραγουδίστρια)και τον Λεήζερ. 18 και 15 ετών αντιστοίχως. Η Τζόνι(γλυκύτατη και δροσερή Mia Wasikofska) ειναι βιολογικό τέκνο της Νικόλ(έξοχη η Annette Benning) η οποία έχει τελέσει γάμο με την Τζούλς(εξίσου απολαυστική η Julianne Moore, πιστέυω πως της ταιριάζουν πολυ οι ρόλοι ομοφυλοφιλων γυναικών),της οποίας βιολογικο τέκνο ειναι ο Λέηζερ(Josh Hutcherson).Μπερδευτήκατε; Το κλειδί του μυστηρίου ονομάζεται Πωλ, εστιάτορας( ο άπαιχτος και φοβερό τεκνό Mark Ruffalo), ο οποίος όπως εξομολογήθηκε στον Λεήζερ, επειδή “ηθελα να βοηθήσω ανθρώπους που δεν μπορούσαν να κάνουν παιδιά αν και το ήθελαν πολύ”, ειχε δώσει, επί πληρωμή, γενετικο υλικο του χρόνια πριν σε Τράπεζα σπέρματος, το οποίο σπέρμα αξιοποιήθηκε δεόντως απ΄το ζευγάρι των δυο γυναικών. Η ταινία ειναι εξαιρετική, επειδή θίγει σοβαρότατα ζητήματα(ομοφυλοφιλα ζευγάρια και ανατροφή παιδιών εκ μέρους τους, παρένθετη πατρότητα, περίπλοκες οικογενειακές σχέσεις και ο, συνειδητός ή μη αντίκτυπός τους στα εμπλεκόμενα μέρη) με πολύ τρυφερο τρόπο, ενιοτε αστείο, παρουσιάζοντας στον θεατή μία φυσιολογικότατη οικογένεια,χωρίς προβλήματα διαφορετικά από οποιασδήποτε οικογένειας ετερόφυλων ατόμων. Αυτο που μου εκανε αρνητική εντύπωση πάντως, ειναι η απουσία τρίτων προσώπων(του Πωλ, ενός φιλικού ζευγαριού των γυναικών και των φίλων των παιδιών εξαιρουμένων) που ν’αλληλοεπιδρούν με την οικογένεια. Ισως ειναι λανθασμένη η εντύπωσή μου, αλλα μου δημιουργηθηκε η αίσθηση πως την παρουσιάζει τρόπον τινά μονωμένη απ΄τον κοινωνικό περίγυρο, με τις εξαιρέσεις που προανέφερα. Το λεω αυτο, επειδή είναι έξοχος ο τρόπος που παρουσιάζεται το ζευγάρι στην καθημερινότητά του. Δεν υπάρχει περίπτωση πιστευω να να ξενίσει κάποιον το γεγονός της ύπαρξης μιάς οικογένειας με 2 μαμάδες και κανέναν πατέρα, νομικά τουλάχιστον και εμφανώς. ‘Οτι πρόκειται για ένα ζευγάρι γυναικών, σε άλλες χώρες μια πραγματικότητα συνηθέστατη,που έχουν αναθρέψει δύο υγιέστατα παιδιά και ισορροπημένα, έτσι τουλάχιστον παρουσιάζονται στον θεατή, με τα συνήθη προβλήματα που όλοι κατά τεκμήριο οι έφηβοι αντιμετωπίζουν, και με την περιέργεια που επίσης όλοι οι έφηβοι έχουν αναφορικά με το ποιοί είναι οι γονείς τους. Υποθέτω βέβαια πως δεδομένης της πλήρους αποδοχής απ ΄τα παιδιά του τετελεσμένου γεγονότος πως εχουν δύο μαμάδες, η περιέργεια να μάθουν τον βιολογικο τους πατέρα(κυρίως ο Λέηζερ), πηγάζει απ΄το γνωστό “σκουλήκι” παρατήρησης της κοινωνικής “κανονικότητας”: “τ’άλλα παιδιά εχουν μπαμπά. Εγώ γιατι δεν έχω; Πως ειναι να εχεις μπαμπά;” Φαντάζομαι πως αυτη η αίσθηση έλλειψης επαφής με την ευρύτερη κοινωνία που αποκόμισα, ειναι παρενέργεια της εστίασης του φακού στον μικρόκοσμο αυτης της οικογένειας. Τι σκατά συμβαίνει σ’ενα σπίτι ομοφυλόφυλων τελοσπάντων; Συυγνώμη που θα σας απογοητεύσω αλλα τίποτα διαφορετικό απ΄αυτα που συμβαινουν σε οικογένειες με γονείς σπουδασμένους, μη παραιτημένους απ΄τους πειρασμούς της ζωής, που δεν έχουν περιοριστεί στο ρολο του γονεά και μόνο, και έχοντες παιδιά σστην εφηβεία. Συνηθισμένα πράγματα δηλαδή. Σε κάθε περίπτωση θεωρώ πως η ταινια αποτελεί θαυμάσιο παράδειγμα που πρέπει να προβάλλεται σε σχολεία και συνέδρια για να γίνει συνείδηση επιτέλους , ότι τα προβλήματα στις διαπροσωπικές σχέσεις , δεν είναι θέμα φύλου ή ερωτικού προσανατολισμού, αλλά χαρακτηρα. Η απιστία, η ζήλεια, η φθορά στη σχέση, η έκπτωση των συναισθημάτων, η υπερπροστατευτικότητα των γονεών προς τα παιδιά τους, η ανταγωνιστικότητα, αλλά και η αγάπη, το συναισθηματικο δέσιμο και ο φόβος του χωρισμού, ειναι κοινοί τόποι για όλους τους ανθρώπους, gay ή straight. Ακούτε Ελληναράδες, κύριοι και κυρίες Υπουργοί; Φράνσις
