Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠ’ ΤΟΝ ΒΟΡΡΑ (THE NORTHMAN)
Σε κάποιο βασίλειο της Σκανδιναβίας το 895 μ.χ ο βασιλιάς Αουρβάντιλ επιστρέφει έπειτα από πολλά χρόνια στην σύζυγο του και τον μικρό του γιο. Ο αδελφός του Φιολνίρ όμως θα τον δολοφονήσει προκειμένου να πάρει την θέση του αλλά και την σύζυγο του αδελφού του. Ο μικρός Άμλεθ θα καταφέρει να δραπετεύσει και έπειτα από μερικά χρόνια αφού έχει μετατραπεί σε μία μηχανή εκδίκησης και βίας, θα ξεκινήσει το ταξίδι του για να εκδικηθεί τον θάνατο του πατέρα του, να σκοτώσει τον Φιολνίρ και να σώσει την μητέρα του βασίλισσα Γκούντρουν.
Θα πέσουν κεφάλια έλεγε πριν αρκετά χρόνια το tagline του Sleepy Hollow του Τιμ Μπέρτον, εδώ όμως το συγκεκριμένο tagline βρίσκει την απόλυτη ταύτιση. Μετά την ατμοσφαιρική Μάγισσα και τον απόλυτα σουρεαλιστικό (αλλά και οσκαρικό) Φάρο, ο Ρόμπερτ Έγγερς παίρνει αμπάριζα την ιστορία ενός Βίκινγκ (ή τον μύθο του Βορρά καλύτερα ο οποίος αργότερα επηρέασε και τον Σαίξπηρ) για να παραδώσει μία άψογη, δραματική, βίαιη, αιματοβαμμένη αλλά άκρως αποτελεσματική περιπέτεια εκδίκησης καταφέρνοντας να συνδυάσει τις μεγαλειώδη εικόνες, το σινεμά του έπους δηλαδή, με το σινεμά του art house. Και μπορεί να μην τα καταφέρνει τόσο (ακόμα) στο είδος του έπους αλλά σαν όραμα κινηματογραφιστή, Ο Άνθρωπος απ’τον Βορρά ικανοποιεί τον θεατή που θέλει να απολαύσει το σινεμά, το θέαμα, την ίδια την ιστορία.
Βίαιο από την αρχή (όπως άλλωστε η ίδια η εποχή του) έως και το τέλος του, απάνθρωπο και αποκομμένο από κάθε είδους συναισθήματος (παρά μόνο θαυμασμού για αυτό που βλέπουμε), με 136 λεπτά διάρκεια και χωρισμένο σε 5 κεφάλαια, το έργο πετυχαίνει αρτηρία χάρις στο σενάριο του ίδιου του Έγγερς αλλά και του Σιόν ο οποίος έχει βρεθεί και αυτός υποψήφιος για Oscar με το ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ του Τρίερ, διαθέτει αρκετές σκηνές ήδη κλασικές (η λεηλασία ενός χωριού, μία σεκάνς ονείρου προκειμένου να κερδηθεί το όπλο της εκδίκησης, και η σημαντική μάχη μέσα στο ηφαίστειο ονόματι οι πύλες της κολάσεως) και παίρνει επίσης άριστα στο τεχνικό του τμήμα, στην φωτογραφία που επιτελεί επίτευγμα για το πως δείχνει το αίμα πάνω στα σώματα αλλά και το Σκανδιναβικό κρύο το οποίο το αισθάνεσαι στην κυριολεξία και αυτό ΄λέγεται τέχνη του διευθυντή φωτογραφίας, σκηνικά που και αυτά αναδεικνύονται πάλι μέσα από την φωτογραφία ( ένα ηφαίστειο μόνιμα να καπνίζει), μοντάζ που δένει τις εικόνες με έναν παλαιομοδίτικο αλλά αποτελεσματικό τρόπο, υποβλητικό soundtrack που προκαλεί ανατριχίλα σε κρίσιμα σημεία μάχης ή εντυπωσιακής εικόνας, και η Μπγιορκ ως κομμάτι αυτού του σκηνικού (και όχι των ερμηνειών) που σε 5 λεπτά κυρήσει την έναρξη της ιστορίας βάζοντας τις φιτιλιές- χρησμό της.
Ο Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ βρήκε έπειτα από αρκετά χρόνια τον ρόλο της ζωής του τελικά (μέχρι τώρα), η Νικόλ Κίντμαν αν και δεν βοηθιέται από το σενάριο και τον ρόλο, έχει καταπληκτικές στιγμές, Ηθαν Χωκ και Γουίλεμ Νταφόε νοιώθουν άνετα, ο Κλάους Μπανγκ ηθοποιός με εκτόπισμα (ο Δανός πρωταγωνιστής από το βραβευμένο με Χρυσό Φοίνικα ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ) είναι ο κακός της υπόθεσης αλλά με πολύ καλογραμμένο ρόλο με αρχή, μέση και τέλος και η Άννα Τέιλορ-Τζόυ σε υποστηρικτικό ρόλο με όλη τη σημασία της λέξης.
Ο Ρόμπερτ Έγγερς δείχνει με αργά αλλά σταθερά βήματα πως θέλει να έχει μόνο ανοδική πορεία, πως αγαπάει το σινεμά των μύθων, είναι πλήρως ανθρωποκεντρικός και θέλει να ξυπνήσει αρχέγονα ένστικτα τοποθετώντας πάντα τους χαρακτήρες του σε δυστοπίες και κακουχίες αλλά πάντα με έναν θαυμαστό τρόπο κινηματογραφικής αφήγησης. Και εις ανώτερα (προσοχή στο κεφάλι του όμως).
Η ταινία κυκλοφορεί στις 21 Απριλίου στις αίθουσες σε διανομή TULIP
