The Post: Απαγορευμένα Μυστικά (The Post)
Η δημοσίευση των Pentagon Papers από τους New York Times και Washington Post. Απόρρητα έγγραφα τα οποία εκθέτουν τους χειρισμούς του πολέμου στο Βιετνάμ από τέσσερις διαφορετικούς προέδρους φτάνουν στα χέρια του Neil Sheedan των New York Times, όπου και δημοσιεύονται. Ο τότε πρόεδρος Νίξον αντιδρά και απαγορεύει την περαιτέρω δημοσίευση αντίστοιχων εγγράφων μέσω δικαστικής απόφασης, με την δικαιολογία της εθνικής προδοσίας. Τα έγγραφα φτάνουν στα χέρια του Ben Bagdikian της Washington Post, και το δίλλημα ξεκινά για την Κάθριν Γκράχαμ και τον Μπεν Μπράντλι – εκδότρια και διευθυντής, αντίστοιχα, της εφημερίδας- όπου η δημοσίευση θα ξεσκεπάσει και θα αφυπνίσει τον λαό απέναντι σ’ έναν χαμένο πόλεμο, αλλά η μη δημοσίευση θα κρατήσει εκείνους μακριά από την φυλακή.
Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ αποφάσισε να γυρίσει την ιστορία των Pentagon Papers ως κάτι που πρέπει να ειπωθεί τώρα, σ’ αυτήν την Αμερική, στην Αμερική της προεδρίας Τραμπ. Με μια συνεχή εξάπλωση της καταπίεσης της ελεύθερης έκφρασης, το Τhe Post θέλει να υπενθυμίσει την ευθύνη των δημοσιογράφων στην έγκυρη ενημέρωση και το ανάστημα που πρέπει να ορθώνουν σε απειλές κατά της ελευθερίας του λόγου. Η διαπλοκή αποτελεί αγκάθι στην συνείδηση των ηρώων της ιστορίας. Όταν ο Μπράντλι κοιτάζει την φωτογραφία του με τον Κένεντι, συζητά με την γυναίκα του ένα διάλογο που είχε με την Τζάκι αμέσως μετά τον θάνατο του, έναν διάλογο που τον έκανε να συνειδητοποιήσει ότι μεταξύ πολιτικών και δημοσιογράφων δεν υπάρχουν φιλίες. Αθώα, και ταυτόχρονα πικρή, διαπίστωση ή έκθεση του τρόπου με τον οποίο κερδίζουν ρεπορτάζ οι συντάκτες, τότε, τώρα και ίσως αργότερα; Όμως το The Post δεν σταματά μόνο στην επίθεση ενάντια σε πολιτικά καθεστώτα που υποβαθμίζουν την έννοια της δημοκρατίας.
Είναι σαφώς διαμορφωμένο έτσι ώστε να αναδεικνύονται εκείνα τα θέματα της εποχής που αγγίζουν και την σημερινή πολιτική και κοινωνική κατάσταση. Πέρα από την προφανή ανάγκη για ελευθερία του τύπου, που είναι ικανή να ξεγυμνώσει την πολιτική διαχείριση των ζωών δεκάδων στρατιωτών σε κάθε πόλεμο, θίγεται το θέμα της αντιμετώπισης των δύο φύλων στον επαγγελματικό χώρο. Και ενώ η ίδια η Κάθριν προσπαθεί συνεχώς να πείσει τους συναδέλφους της για τις ικανότητες της, ο Σπίλμπεργκ τα λέει όλα μ’ ένα τελικό πλάνο που ενώ είναι κινηματογραφικά επιτηδευμένο έχει την δική του φωνή: η Κάθριν βγαίνει από το δικαστήριο μετά την νίκη των New York Times και της Washington Post, κανένας δημοσιογράφος δεν αναζητά μια δική της δήλωση αλλά εκείνη διασχίζει το πλήθος, ένα πλήθος που αποτελείται μόνο από γυναίκες που την κοιτούν ικανοποιημένες.
Ο Σπίλμπεργκ δεν επαναπαύτηκε απλά στην δυνατή ιστορία που είχε στην διάθεση του, αλλά συνεργάστηκε με τον Τομ Χανκς και την Μέριλ Στριπ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, όπου με την ερμηνευτική υπεροχή τους ανεβάζουν και άλλο την γοητεία της ιστορίας. Ανάμεσα τους ξεχωρίζει και ο Bob Odenkirk (Better Caul Saul!) στον ρόλο του Bagdikian, που με το σοβαρό και άτρωτο προφίλ που χτίζει δημιουργεί τελικά έναν ήρωα-πρωταγωνιστή της ιστορίας. Μία όμως από τις πιο όμορφες στιγμές της ταινίας δεν έχει να κάνει τόσο με την δυναμική που φέρει η αληθινή ιστορία, αλλά με την αναβίωση της εκτύπωσης μιας εφημερίδας βήμα-βήμα. Διαρκεί λίγα λεπτά αλλά το μεράκι με το οποίο έχει σκηνοθετηθεί, προκαλεί νοσταλγία στους παλιούς και αποτελεί μάθημα ιστορίας για τους μικρότερους.
