Η Λάμψη (The Shining) 1980
1980: O Stanley Kubrick και η συνεργάτιδα του μυθιστοριογράφος Diane Johnson, αποφασίζουν να μεταφέρουν στην μεγάλη οθόνη το βιβλίο του συγγραφέα Stephen King Η Λάμψη (The Shining). Τι έκανε λοιπόν ο μεγάλος σκηνοθέτης και προκάλεσε την μήνη του γνωστού συγγραφέα όταν είδε ολοκληρωμένη την ταινία; Τίποτα ιδιαίτερο. Πήρε απλά ένα βιβλίο επιπέδου ποπ-κορν και το έκανε ταινία σημείο αναφοράς στον κινηματογράφο και μια ταινία για την σταδιακή βύθιση στην τρέλα. Μία κλασσική ταινία ορόσημο στον μοντέρνο κινηματογράφο του τρόμου.
Σε ένα απομονωμένο ξενοδοχείο στα όρη του Κολοράντο, ονόματι Overlook, o Τζάκ Τόρενς -Jack Nicholson- προσλαμβάνεται ως επιστάτης. Μαζί του η εύθραυστη σύζυγος Γουέντι –Shelley Duvall– και ο μικρός τους γιος, θα μένουν στο ξενοδοχείο, απομονωμένοι από κάθε μορφή πολιτισμού. Καθώς περνάει ο καιρός, ο καθένας ξεχωριστά θα αρχίσει να βιώνει κάποιου είδους παραίσθηση. Ο μικρός, πρώτος από όλους θα αρχίσει να βλέπει εικόνες από αιματηρές δολοφονίες που είχαν γίνει παλαιότερα στο ξενοδοχείο. Και καθώς ο Τζακ θα αρχίσει να βυθίζεται σταδιακά στην τρέλα και στην παράνοια και ο μικρός θα αρχίσει να απομονώνεται, η Γουέντι αν και αδύναμη είναι αυτή που θα πρέπει να δώσει τον δικό της αγώνα για επιβίωση μέσα στο απόλυτα εφιαλτικό και απειλητικό περιβάλλον τόσο του ξενοδοχείου όσο και του εξωτερικού χιονισμένου τοπίου.
Ο Stephen King είχε δηλώσει πως το βιβλίο του δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η ιστορία για το καλλιτεχνικό μπλοκάρισμα και την έλλειψη έμπνευσης ενός συγγραφέα. Ο Kubrick όμως δεν θα μπορούσε να σταθεί μόνο εκεί. Πηγαίνει την ιστορία ακόμα παραπέρα, τονίζει ιδιαίτερα τα στοιχεία της απομόνωσης, της τρέλας, της επικοινωνίας του ζευγαριού και χρησιμοποιεί έντονα το συμβολικό στοιχείο. Από τις λίγες φορές που ίσως μια ταινία έγινε καλύτερη από το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε, πως θα μπορούσε άλλωστε να μην γίνει κάτι τέτοιο όταν μιλάμε για έναν σκηνοθέτη σαν τον Stanley Kubrick, που πάντα είχε όραμα και ακολουθούσε συγκεκριμένες στρατηγικές για κάθε ταινία του ξεχωριστά.
Εναέριες λήψεις, φωτογραφία με έντονα χρώματα, συγκεκριμένες γωνίες λήψεων, καθρέφτες, διάδρομοι και λαβύρινθοι. Όλα τα απαραίτητα συστατικά για να χτιστεί μια εφιαλτική ατμόσφαιρα και να δημιουργηθεί στον θεατή το αίσθημα της κλειστοφοβίας. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο Nicholson-Duvall, ήταν το καλύτερο cast που θα μπορούσε ποτέ να πετύχει ο σκηνοθέτης για την ταινία. Απαίτηση αμφότεροι και οι δύο του σκηνοθέτη (το studio ήθελε την Jessica Lange) o Kubrick όμως ήθελε την Duvall για τον ρόλο της αδύναμης, σχεδόν ασθενικής συζύγου. Και πόσο δίκιο είχε τελικά, εφόσον η Duvall έδωσε την ερμηνεία της ζωής της (Kubrick και Nicholson παραδέχτηκαν πως ο πιο απαιτητικός ρόλος της ταινίας ήταν αυτός της συζύγου, και πως θαύμασαν την προσπάθεια της ηθοποιού). Ο περφεξιονισμός του Kubrick την ανάγκασε να γυρίσει 32 φορές την σκηνή με το μαχαίρι στις σκάλες, ενώ στην περίπτωση του Jack Nicholson τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά. Ο ηθοποιός έχοντας carta blanca από τον σκηνοθέτη, αφέθηκε και στον αυτοσχεδιασμό. Και το αποτέλεσμα έμεινε στην Ιστορία του Σινεμά.
Υποψήφιο για δύο Χρυσά Βατόμουρα το 1981 (Χειρότερου Σκηνοθέτη και Γυναίκας Ηθοποιού) η ταινία αποτελεί τρανό παράδειγμα, για το πως μια ταινία που φαινομενικά στην εποχή της φαίνεται περίεργη άρα καταδικαστέα, μπορεί να την δικαιώσει ο χρόνος. Και ο χρόνος έδειξε περίτρανα πως η «Λάμψη» του Stanley Kubrick είναι ένα all time classic horror movie ικανό ακόμα και σήμερα να μας παγώσει το αίμα.
