Σινεμά

Μπουτίκ για Αυτόχειρες

Με μία Τιμπαρτονική αίσθηση του χιούμορ (καθόλου παράξενο μιας και δηλώνει θαυμαστής του), ο Πατρίς Λεκόντ ασχολείται με το κινούμενο σχέδιο.

Στην ταινία του Μπουτίκ Για Αυτόχειρες, συναντάμε μια κοινωνία δυστυχισμένων, όπου το χαμόγελο έχει σβήσει και οι αυτοκτονίες αποτελούν συνηθισμένο φαινόμενο. Σε αυτόν τον κόσμο, υπάρχει ένα κατάστημα που πωλεί είδη για φιλόδοξους αυτόχειρες: δηλητήρια, κρεμάλες, όπλα, χατζάρες κ.ο.κ. Η ιδιοκτήτρια του μαγαζιού γεννά έναν γιο που είναι η χαρά τη ζωής. Αυτό, όμως, είναι bad for business και οι γονείς του προσπαθούν να τον επαναφέρουν στην «καταθλιπτική» τάξη…

 

Βασισμένη στο βιβλίο του Ζαν Τουλέ, η ταινία αποτελεί σχεδόν μιούζικαλ. Γεμάτη τραγουδάκια που προσφέρουν ένα οικείο καθησυχαστικό συναίσθημα –αλλά γρήγορα ξεχνιούνται- αυτή «Η Μπουτίκ για Αυτόχειρες» ξεκινά δυναμικά, αλλά στη συνέχεια αυτή η δυναμική χάνεται.

Το σκίτσο των Φλοριάν Τουρέ και Ρεζί Βιντάλ είναι παλιομοδίτικο (με την πιο θετική έννοια του όρου), θλιβερό, ενώ επικρατεί η μονοχρωμία. Απόλυτα ταιριαστό με το καταθλιπτικό Παρίσι της ταινίας. Το μόνο χρώμα προέρχεται από τη Μπουτίκ για Αυτόχειρες, τον παράδεισο των απανταχού δυστυχισμένων: μοιάζει με ζαχαροπλαστείο και δεν μεταφέρει το ζοφερό κλίμα που επικρατεί στους δρόμους και στα μοναχικά διαμερίσματα. Αποτελεί τη μόνη ελπίδα (!) για όσους έχουν χάσει πια κάθε ελπίδα. Λάτρεψα αυτό το παλιομοδίτικο σκίτσο, τον τρόπο που μία φιγούρα έμοιαζε να βγαίνει μπροστά από τις άλλες, το πως το χιόνι έπεφτε στην εικόνα. Ήταν ένα 3D παλαιάς κοπής και όμως μοντέρνο.

Ο Πατρίς Λεκόντ δεν έχει φτιάξει μια ταινία για παιδιά: στη Μπουτίκ για Αυτόχειρες βλέπουμε τους ανθρώπους να αυτοκτονούν ο ένας πίσω από τον άλλο -ακόμα και όταν ελπίζουμε ότι κάτι τέτοιο δεν θα γίνει-, τους αστυνομικούς να σπεύδουν να γράψουν πρόστιμα σε όσους θέτουν τέλος τη ζωή τους σε δημόσιους χώρους, τον πατέρα να προτρέπει τον γιο του να ξεκινήσει το κάπνισμα, απλά για να πάψει να χαμογελάει!

Το πρόβλημα ξεκινάει μάλλον από τη μουσική και τα τραγούδια και στη συνέχεια επεκτείνεται και στην υπόλοιπη ταινία. Το score του Ετιέν Περουσόν έχει κάτι οικείο, αλλά μετά από δύο τρία τραγούδια έχεις ήδη βαρεθεί. Δεν υπάρχει κάτι ξεχωριστό στη μουσική για να σε κρατήσει, ενώ οι στίχοι που είναι ποτισμένοι με μαύρο χιούμορ, γρήγορα αρχίζουν να κινούνται στη σφαίρα του αδιάφορου. Πόσα τραγούδια πια να ακούσεις για το πόσο απελπιστικά θλιβερή είναι η ζωή και τις χαρές του να αυτοκτονείς με σκοινί ή δηλητήριο;

Το πρόβλημα έγκειται και στον βασικό πρωταγωνιστή. Ο Αλέν, η χαρά της ζωής, είναι μάλλον εκνευριστικός σαν έφηβος -θα ήταν ωραίο να παραμείνει λίγο παραπάνω μωρό-, ενώ αυτή η χαρά της ζωής εκφράζεται μόνο με το γέλιο του (και όχι επειδή του αρέσει να ζωγραφίζει ή να κάνει τον κόσμο να γελά ή οι καταδύσεις ή κάτι άλλο τελοσπάντων).

Από τη στιγμή που ο Αλέν μεγαλώνει, η ταινία κινείται μάλλον αμήχανα και βιαστικά. Οφείλει να υπάρχει μια σύγκρουση με τον πατέρα και αυτή δεν εξηγείται κάπως, όπως και οι χαρακτήρες είναι αρκετά διφορούμενοι σε αυτά που κάνουν (από τη μία λυπούνται και θέλουν να αυτοκτονήσουν, από την άλλη λένε αστεία και χαίρονται που οι δουλειές πάνε καλά, προσπαθώντας να βγάλουν όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα).

Για το τέλος ο σκηνοθέτης επιλέγει την αισιοδοξία (το τέλος του βιβλίου είναι πιο σκοτεινό), θέλοντας μάλλον να δώσει ένα μήνυμα: όσο θλιβερά και αν είναι τα πράγματα, πάντα υπάρχει κάτι που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Αν υπάρχει μία ταινία που το εκφράζει αυτό ξεκάθαρα, τότε μπορεί αυτή να είναι η Μπουτίκ για Αυτόχειρες.

Αγγελική Στελλάκη

Η πρώτη ταινία που είδε σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Χορεύοντας με τους Λύκους. Κατά τη διάρκεια του οποίου διάβαζε Μίκι Μάους, σπάζοντας τα νεύρα όλων. Σε σινεφίλ μονοπάτια οδηγήθηκε όταν, κατά τη διάρκεια μοναχικών κινηματογραφικών βραδινών περιπλανήσεων, διαπίστωσε ότι νοιώθει μια παράξενη ευτυχία, κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν, ο ήχος του προτζέκτορα πλημμυρίζει το χώρο και μυρωδιά ποπ κορν ξεχύνεται στην αίθουσα.

Μια σκέψη για το “Μπουτίκ για Αυτόχειρες

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *