Ο Φαροφύλακας (The Vanishing)

Σε ένα ακατοίκητο νησί της Σκωτίας την δεκαετία του ’30, τρεις φαροφύλακες καταφθάνουν για την βάρδιά τους. Καθώς εγκαθίστανται και προσαρμόζονται σταδιακά σε μια φυσιολογική και ήρεμη καθημερινότητα, ένα απροσδόκητο και καθοριστικό για τις ζωές τους γεγονός προκύπτει, αφού ανακαλύπτουν ένα σεντούκι με χρυσό. Αυτό που ακολουθεί είναι μια έντονη μάχη για την επιβίωση, η οποία τροφοδοτούμενη από την απομόνωση, την παράνοια και την απληστία, οδηγεί τους τρεις φαροφύλακες στην αυτοκαταστροφή.

Εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία «Το μυστήριο του νησιού Φλάναν», το «The vanishing» τείνει να κινείται μεταξύ του μυστηρίου, του θρίλερ και του δράματος, χωρίς να καταφέρνει να καταλήγει κάπου στο τέλος. Ο Κρίστοφερ Νάιχολμ, ως σκηνοθέτης και οι σεναριογράφοι Τζο Μπόουν και Σελίν Τζόουνς δεν αξιοποίησαν στο έπακρο την τόσο ενδιαφέρουσα ιστορία που είχαν στα χέρια τους, με το αποτέλεσμα να είναι κάπως αργό, απογυμνωμένο τελείως από το αίσθημα της αγωνίας και του σασπένς.

Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί το εκπληκτικά ατμοσφαιρικό τοπίο που επέλεξε ο Νάιχολμ για τα γυρίσματα της ταινίας, ενώ αξιοσημείωτα είναι τα πλάνα με τις χειροκίνητες κάμερες και τα κοντινά κατά τη διάρκεια των συζητήσεων σε χαμηλούς τόνους μεταξύ των ηθοποιών, θέλοντας να δείξει τον φόβο που έχουν να μην τους ακούσει κανείς. Μουσικά, ο Μπέντζαμιν Γουόλφις έντυσε πολύ ωραία την ταινία του Νάιχολμ, εντείνοντας ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα.

Το σημείο που αστοχεί η ταινία – εκτός από την ασταθή ατμόσφαιρα που γράφτηκε παραπάνω – είναι και το λιτό σενάριο, με την μονότονη και αργή δράση αλλά και την λιγοστή εξέλιξη των ηρώων.

Ως προς τις ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών, ο Πίτερ Μιούλαν έχει πολύ καλές στιγμές μέσα στην ταινία, με τους συναισθηματικούς μονολόγους του, σε αντίθεση με τον Κόνορ  Σουιντελ που δεν ήταν τόσο υποτονικός και αθώος όσο φαινόταν. Τέλος, ο Τζέραρντ Μπάτλερ αποτελεί τον πυρήνα της ομάδας. Οι αλλαγές του χαρακτήρα του ξεκινούν όταν κάτι απρόσμενο συμβαίνει , το οποίο τον οδηγεί ξεκάθαρα στην υστερία προς το τέλος της ταινίας.

Το «The Vanishing» έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή, πανέμορφα πλάνα (τόσο τεχνικά όσο και αισθητικά) αλλά η σεναριακή του δράση είναι αργή.