Ανταπόκριση από Θεσσαλονίκη (2)

Χτες μιλούσα με έναν συνάδελφο και μου έλεγε το εξής: όσο κακό και να είναι ένα ντοκιμαντέρ θα είναι πάντα ενδιαφέρον. Ως θέμα δηλαδή. Και η αλήθεια είναι ότι πραγματικά «κακό» ντοκιμαντέρ δεν έχω δει τις μέρες που βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη.
Και κάτι άλλο ως παρατήρηση: πολύ περισσότερες γυναίκες ασχολούνται με το ντοκιμαντέρ από ότι με την ταινία μυθοπλασίας. Το γιατί γίνεται αυτό…

Οι δύο από τις τρεις που θα αναφερθώ είναι ταινίες γυναικών δημιουργών, ενώ η τρίτη είναι μια συνεργασία ενός άνδρα και μιας γυναίκας.

Το Ένας Τυχερός Ελέφαντας είναι μια απίστευτα συγκινητική και ανθρώπινη ιστορία για τη σχέση ενός ελέφαντα με τον ιδιοκτήτη του τσίρκου που δουλεύει -ο οποίος την έχει σαν παιδί του- και την ανάγκη να τον «αφήσει πίσω» για να μπορέσει να ζήσει σύμφωνα με τη φύση της.

Στο Ροζ Σάρι βλέπουμε μια απίστευτη, larger than life, προσωπικότητα, μια σκληρή γυναίκα που αναλαμβάνει να βοηθήσει κορίτσια που κακοποιούνται από τις οικογένειες του συζύγου τους. Θύμα και η ίδια κατά το παρελθόν δεν μπορείς ποτέ να καταλάβεις αν ό,τι κάνει είναι σκηνοθετημένο ή αν είναι πραγματικό. Ευτυχώς η κάμερα απλά παρακολουθεί, θεατής των γεγονότων, όλες τις πλευρές και τα βλέμματα και σε αφήνει να σχηματίσεις δική σου άποψη.

Υπερβολικά στρατευμένο. Αυτός είναι ο χαρακτηρισμός που μου ρχεται στο μυαλό για το Οργισμένος Δεκέμβρης για τα γεγονότα που ακολούθησαν την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Το αρχειακό υλικό είναι πολύ καλό, φωτογραφίες και εικόνες σημαντικές, συνεντεύξεις μέσα στην οργή των γεγονότων. Απλά θα ήθελα να παρουσιαστεί και καμιά διαφορετική οπτική γωνία…