Το Τρίτο Πρόσωπο
Μία σπονδυλωτή ταινία από αυτές που θέλουν να σου δείξουν ότι στην πραγματικότητα κάτι γίνεται. Αλλά με ελάχιστες εξαιρέσεις δεν γίνεται τίποτα που να μην έχεις ξαναδεί η φανταστεί.
Τρεις ιστορίες. Ένας άνδρας υποδέχεται την ερωμένη του στο Παρίσι. Ένας Αμερικανός γνωρίζει μια ζητιάνα που ψάχνει το παιδί της στην Ιταλία. Ενώ μία νεαρή γυναίκα που φαίνεται πως έχει κάνει κάτι τρομερό στο παιδί της, δουλεύει ως καμαριέρα.
Πρόκειται για τρεις ιστορίες, από τις οποίες η κάθε μία προσπαθεί να αποκτήσει τη δική της δυναμική.
Το θέμα και των τριών είναι ουσιαστικά το «αμαρτίες γονέων», αν και αυτό δεν λέγεται ξεκάθαρα.
Η ιστορία της Μίλα Κούνις είναι κατά τη γνώμη μου η πιο δυνατή και σωστά δομημένη. Απλή στα συστατικά της (μία γυναίκα που αντιμετωπίζει μια κατηγορία για το παιδί της και καλείται να αποδείξει ότι μπορεί να είναι καλή μητέρα προκειμένου να το βλέπει), χωρίς ιδιαίτερες φιοριτούρες, δίνει ουσιαστικά την καλύτερη στιγμή της ταινίας. Η Μίλα Κούνις είναι αρκετά καλή, αν και ο Τζέιμς Φράνκο που ερμηνεύει τον καλλιτέχνη πρώην σύζυγό της είναι υπερβολικά σοβαροφανής και κάνει «μούτρα» σε όλη την ταινία.
Η δεύτερη ιστορία αφορά έναν Αμερικανό που γνωρίζει μια ζητιάνα, η οποία θέλει να φέρει κοντά της την κόρη της που έχει δυο χρόνια να τη δει. Είναι η πιο αδιάφορη από τις τρεις και περιλαμβάνει ιταλούς μαφιόζους, έναν εξωτικό έρωτα με φόντο τη Ρώμη (στην πραγματικότητα θα μπορούσε να λειτουργεί και ως τουριστικός οδηγός της πόλης). Δυστυχώς, δεν υπάρχει τίποτα που να μην είναι κλισέ ή χιλιοειπωμένο, εκτός ίσως από την ερμηνεία της Μοράν Ατιάς (όχι όμως και τον χαρακτήρα της).
Η τρίτη ιστορία παρακολουθεί έναν συγγραφέα, τις προσπάθειές του να γράψει ένα καλό μυθιστόρημα και τη σχέση του με τη νεότερη ερωμένη του. Είναι μια ιστορία που μέχρι ένα σημείο αισθάνεσαι ότι μπορείς να «ανεχθείς». Γρήγορα, όμως, εξαντλεί την υπομονή σου και σε κάνει να ανυπομονείς για το τέλος.
Οι χαρακτήρες είναι από αδιάφοροι έως κακογραμμένοι και σε καμία περίπτωση δεν παραπέμπουν σε πραγματικούς ανθρώπους. Υπάρχουν, βέβαια, κάποιες αρετές. Το να βλέπεις πρωτοκλασάτους σταρ να παίζουν σε ταινίες με δύσκολα θέματα για παράδειγμα. Ή ο τρόπος που η αποκάλυψη του τέλους –έστω και αν την έχεις φανταστεί από πολύ νωρίς στην ταινία- είναι σκηνοθετημένη.
Ο σκηνοθέτης Πολ Χάγκις (Crash) έχει δηλώσει ότι θα χρειαστεί να δει κάποιος πολλές φορές την ταινία για να καταλάβει τι γίνεται, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι δεν πιστεύω πως θα αντέξει να τη δει κάποιος πολλές φορές. Ακόμα και στη μία η υπομονή δοκιμάζεται.
Τελικά να τη δω;
Δραματική και σοβαροφανής χωρίς λόγο, με ένα υποτυπώδες μυστήριο και πρωτοκλασσάτο καστ που ερμηνεύει αδιάφορους χαρακτήρες, το Τρίτο Πρόσωπο έχει ελάχιστες αρετές. Καλύτερα σε DVD.
Ας μου επιτρέπει να διαφώνησε εντελώς σε αυτήν την πολυ ρηχή κατα την προσωπική μου ματιά κριτική. Η ταινια, μεταφέρει με πολυ παραστικο κ ρεαλιστικό τροπο τα συναισθήματα της απώλειας κ της μετανοίας των ανθρώπων κ τα αποτελέσματα που έχουν αυτες τους οι πράξεις στον επαγγελματικό, ψυχολογικό κ κοινωνικο τομέα. Πρέπει να εισαι πολυ “μικρός” ηλικιακά κ εμπειρικά για να κρίνεις ενα ρομαντικό μελλοδραμα τόσο εύκολα.
Ευχαριστώ.