This Is Classic: Όσα Παίρνει ο Άνεμος (1939)
Όταν μιλάμε για Αμερική, Hollywood και Oscar, μιλάμε για το ”Gone with the wind”
1939: O «μεγάλος» παραγωγός David Selznick διαβάζει το best seller της Margaret Mitchell και αποφασίζει να το μεταφέρει άμεσα στον κινηματογράφο. Πρώτη του πράξη,να προσλάβει τον Clark Gable και την Vivien Leigh (έπειτα απο 1400 αιτήσεις και 700 οντισιόν). Δεύτερη πράξη του να οδηγήσει στην εξουθένωση και στην εξάντληση τουλάχιστον τρεις σκηνοθέτες (Sam Wood, George Cuckor και Victor Fleming). Τρίτη πράξη του να βάλει φωτιά στα σκηνικά της ταινίας King Kong προκειμένου να αναπαραστήσει την φλεγόμενη Ατλάντα. Στην τέταρτη πράξη απλά απόλαυσε την τεράστια επιτυχία και το παραλήρημα του κοινού μαζί με τα 8 συν δύο τιμητικά βραβεία Oscar! Κυρίες και Κύριοι,στο νέο This is Classic,η κορώνα του αμερικανικού σινεμά,το απόλυτο έπος «Όσα Παίρνει ο Άνεμος» (Gone With The Wind).
Η Σκάρλετ O’ Χάρα (Vivien Leigh) και ο επιπόλαιος χαρακτήρας της, τα ερωτικά τερτίπια της, ο ανομολόγητος μέχρι τελικής πτώσης έρωτας της για τον Ρετ Μπάτλερ (Clark Gable) και η συναισθηματική της ωρίμανση. Στο background ευτυχισμένοι σκλάβοι, ο Αμερικανικός Νότος σε technicolor παραλήρημα, και ένας καταστροφικός εμφύλιος Βορείων-Νοτίων. Κρυφές προσδοκίες και η αγωνία ενός πολέμου,σε συνδυασμό με ένα ερωτικό γαϊτανάκι μεταξύ των πρωταγωνιστών. Μνημειώδεις ατάκες και δεύτεροι ρόλοι,όπως αυτοί της Olivia de Havilland και της Hattie McDaniel να καταφέρνουν στις σκηνές τους να κλέβουν την παράσταση. Όλα είναι δουλεμένα και προσεγμένα στην εντέλεια ακόμα και τα παστέλ χρώματα στην ενδυματολογία ή η υπερβολή του κόκκινου στις μεγαλειώδες σκηνές του πάθους. Ο Max Steiner έντυσε μουσικά την ταινία με ένα λυρικό και επικό soundtrack που ραγίζει καρδιές στο άκουσμα του.
Το μεγαλειώδες έπος των 239 λεπτών (η μεγαλύτερη σε διάρκεια ταινία που κέρδισε Oscar καλύτερης ταινίας) αποτελεί ακόμα, έπειτα απο 76 χρόνια, σημείο αναφοράς και ταινία σταθμό του Αμερικανικού Κινηματογράφου. Αν και η εποχή παρουσιάζεται σχετικά απλοϊκά, η ταινία είναι γεμάτη απο σκηνές που είναι αξιομνημόνευτες για το μεγαλείο τους. Εκτός απο την Ατλάντα στις φλόγες και την ανάβαση των δύο πρωταγωνιστών στην γυριστή σκάλα του σπιτιού, υπάρχει μια επική σκηνή που διδάσκεται ακόμα και σήμερα: Ενώ η Σκάρλετ φροντίζει τους τραυματίες, η κάμερα αρχίζει να απομακρύνεται προκειμένου να αποκαλυφθεί ένα πλάνο γεμάτο απο χιλιάδες τραυματισμένους νέους και να βουτήξει έπειτα στις φλόγες της Ατλάντα. Θρίαμβος της σκηνοθεσίας που σχεδόν χωρίζεται σε δύο μέρη: Το πρώτο μέρος φέρει την υπογραφή του George Cuckor,που περιέχει και τις καλύτερες σκηνές της ταινίας,ενώ το δεύτερο μέρος ανήκει στον Victor Fleming ο οποίος ανέλαβε την σκηνοθεσία στο πιο διαπροσωπικό κομμάτι της ταινίας δηλαδή την κατάρρευση του ειδυλλίου υπό την πίεση του πολέμου.
Το να γράφεις για το «Όσα παίρνει ο Άνεμος» είναι σαν να προσπαθείς να αναλύσεις την σημαντικότητα της Βίβλου για τον Χριστιανισμό, του Κορανίου για τον Μουσουλμανισμό και γενικότερα εάν η τέχνη του σινεμά μπορεί να θεωρηθεί ένα είδους θρησκείας,η συγκεκριμένη ταινία αποτελεί την εκκλησία της. 13 υποψηφιότητες για Oscar (χρειάστηκε το All About Eve και ο Τιτανικός για να το ξεπεράσουν με 14) κέρδισε 8,αυτά της Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Α′ γυναικείου ρόλου, διασκευασμένου σεναρίου, μοντάζ, φωτογραφίας, σκηνικών και β’γυναικείου ρόλου (η πρώτη έγχρωμη ηθοποιός που κέρδισε Oscar Hattie McDaniel) και δύο τιμητικά επιπλέον. Ένα για την σκηνογραφία και ένα Ιρβιν Θάλμπεργκ για τον David Selznick.
Όταν μιλάμε για Αμερική, Hollywood και Oscar, μιλάμε για το «Gone with the wind». Αρχηγού παρόντος, πάσα αρχή παυσάτω.
