This Is Classic: Τα Aπομεινάρια μιας Mέρας (1993)
Ο περφεξιονισμός του James Ivory και η οδυνηρή αναπόληση ενός έρωτα που δεν εκφράστηκε.
1993: Η κινηματογραφική ομάδα James Ivory (σκηνοθέτης), Ismail Merchant (παραγωγός) και Ruth Prawer Jhabvala (σεναριογράφος) και ενώ βρίσκονται στην κορυφή της καλλιτεχνικής τους δημιουργίας μετά το »A Room With A View» και το «Howards End», μεταφέρουν στον κινηματογράφο το μυθιστόρημα του Kazuo Ishiguro «Τα Απομεινάρια μιας μέρας». Κυρίες και Κύριοι, ξεχάστε κοστούμια και σκηνικά και ότι σας κεντρίζει το ενδιαφέρον στις ταινίες εποχής, διότι εδώ έχουμε να κάνουμε με χαρακτήρες και καταπιεσμένα συναισθήματα που ο James Ivory γνωρίζει τόσο καλά να μελετάει.
Το καλοκαίρι του 1956, ο Mr Stevens, ο ηλικιωμένος πλέον μπάτλερ του Darlington Hall, παίρνει την απόφαση να κάνει ένα ολιγοήμερο ταξίδι με το αυτοκίνητο του στην Δυτική πλευρά της Αγγλίας. Το ταξίδι του όμως αναστατώνεται ολοένα και περισσότερο από τις αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής, που την ανάλωσε προσφέροντας τις υπηρεσίες του στον Λόρδο Ντάρλινγκτον αλλά κυρίως από την οδυνηρή αναπόληση μιας φιλίας που δεν εκφράστηκε ως έρωτας με την οικονόμο του σπιτιού, την Miss Kenton. Η συνάντηση τους ύστερα από τόσα χρόνια, όμως αναγκάζει τον Stevens,για πρώτη φορά να διερωτηθεί αν όλα αυτά που έκανε άξιζαν τον κόπο.
Ο Αμερικάνος σκηνοθέτης James Ivory και η ομάδα του, έχοντας ήδη διαπρέψει με την μεταφορά λογοτεχνικών βιβλίων του E.M Foster και του Henry James καταφέρνει στα »Απομεινάρια μιας Μέρας» να τελειοποιήσει τον σκηνοθετικό περφεξιονισμό που υπέδειξε στην προηγούμενη ακριβώς ταινία του »Επιστροφή στο Howards End». Παίρνει το εκπληκτικό διασκευασμένο σενάριο της Jhabvala και αρχίζει να το ζωντανεύει με έναν μινιμαλιστικό σκηνοθετικό τρόπο, κρύβοντας σε σκιές και σε γωνίες όμως πολύ μεγάλες σκηνές συγκίνησης, πάθους και ανομολόγητου έρωτα. Με χειρουργική ακρίβεια σκηνοθετεί την κάθε σκηνή μέσα στο Darlington και βάζει μπροστά Emma Thompson και Anthony Hopkins προκειμένου να μελετήσουμε και εμείς μαζί με τον Ivory, αυτούς τους χαρακτήρες. Οι σκηνές με το ερωτικό μυθιστόρημα που διαβάζει ο Mr Stephens και ο τρόπος που το ανακαλύπτει η Miss Kenton, αποτελεί την επιτομή της καριέρας του James Ivory και αποτελεί τρανό παράδειγμα προς μίμηση για το πως ένας σκηνοθέτης μπορεί απλά με μια κάμερα να πει όσα οι ήρωες του δεν μπορούν.
Και δεν μπορούμε παρά να υποκλιθούμε στο ταλέντο αυτών των ανθρώπων που κάνουν το σινεμά να είναι Τέχνη και να αφηγούνται όμορφες ιστορίες που έχουν να κάνουν με την ανθρώπινη φύση. Στον James Ivory και στο σενάριο της Jhabvala. Στην υπέροχη μουσική του πρόσφατα χαμένου Richard Robbins, που είναι παρούσα σε όλη την ταινία και την απογειώνει στις πολλές μεγάλες στιγμές της. Και φυσικά στους εξαίρετους ηθοποιούς. Ξεκινώντας από τον James Fox, τον Christopher Reeve και τον Peter Vaughan για να φτάσουμε στην κορυφή. Τον Anthony Hopkins και την Emma Thompson. Αυτά τα δύο ιερά Αγγλικά τέρατα υποκριτικής, με μια απίστευτη χημεία μεταξύ τους, κατάφεραν να δώσουν στην ταινία το κύρος που της έπρεπε.
Ο Antony Hopkins ξεπερνάει την oσκαρική του ερμηνεία στην «Σιωπή των Αμνών» και με όλο του το είναι, ερμηνεύει τον άνθρωπο που καταπιέζει όλα του τα αισθήματα και τα θέλω προκειμένου να κάνει το καθήκον του. Ερμηνεύει με τα μάτια, με τα χέρια ακόμα και με τον τρόπο που φυσάει τον καπνό από το πούρο του. Και δίπλα του η Emma Thompson, η διάδοχος της Glenda Jackson, μετά το Oscar της για το «Howards End», βάζει την υπογραφή της ως υπομονετική οικονόμος, περιμένοντας να ακούσει το πόσο σημαντική είναι για το σπίτι αλλά και μια ανταπόκριση που δυστυχώς θα αργήσει να έρθει. Το τελευταίο δεκάλεπτο της ταινίας, είναι ένα απογειωτικό κρεσέντο συναισθημάτων που ταρακουνάει, και πάλι όμως με υπόγειο τρόπο και τον πιο απαιτητικό θεατή.
Αξεπέραστο αριστούργημα και η καλύτερη ταινία του προσωπικά αγαπημένου σκηνοθέτη του υπογράφοντα, τα «Απομεινάρια μιας Μέρας» προτάθηκαν για 8 βραβεία Oscar (Ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, Α’ Ανδρικού και Γυναικείου ρόλου, καλλιτεχνικής διεύθυνσης, μουσικής και κοστουμιών) ποιος μπορούσε όμως να βάλει φρένο στην «Λίστα Του Σίντλερ», στον Tom Hanks της «Φιλαδέλφεια» και στην Holly Hunter του «The Piano»; Ο James Ivory όμως πέρα από Oscar και βραβεία, έκανε μια ταινία ήσυχη φαινομενικά αλλά τόσο δυνατή ταυτόχρονα, σαν μια προειδοποίηση για όλους αυτούς που βάζουν τα συναισθήματα τους και την ζωή τους σε αναμονή.
(To κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο reel.gr)
