THIS IS CLASSIC: Η ΡΙΤΑ, Η ΣΟΥ ΚΑΙ Ο ΜΠΟΜΠ ΜΑΖΙ (RITA,SUE AND BOB TOO) 1987
Η Ρίτα και η Σου είναι δύο κορίτσια στα μέσα της εφηβείας τους. Ζουν σε μία παρακμιακή εργατική συνοικία στα περίχωρα του Γιορκσάιρ αλλά οι δυο τους μαζί αποτελούν μία δύναμη που επισκιάζει κάθε είδους εξαθλίωσης και υποκουλτούρας που ακολουθεί τις οικογένειες τους. Κάνουν μαζί baby sitting στο παιδί του Μπομπ και της Μισέλ. Όταν ο Μπομπ θα προσφερθεί να τις πάει σπίτι ένα βράδυ, θα καταλήξουν να κάνουν σεξ μαζί του, δίνοντας την αφορμή για ένα γαϊτανάκι καταστάσεων μεταξύ των κοριτσιών και του Μπομπ, αλλά και των οικογενειών τους.
Γυρισμένη το 1987 από τον Άλαν Κλαρκ, η Ριτα η Σου και ο Μπομπ Μαζί είναι μία αγγλική κωμωδία που προβάλει την Θατσερική κατάσταση που βίωνε η εργατική τάξη της χώρας, διαθέτει όμως ένα σενάριο της Άντρεα Ντάνμπαρ (η οποία πέθανε στα 29 της χρόνια το 1990 στην ίδια παμπ που εμφανίζονται τα δύο κορίτσια στην αρχή της ταινίας) που χτυπάει φλέβα και καυτηριάζει κάθε είδος πολιτικής ορθότητας και κοινωνικοπολιτικής κατάστασης. Ο χαρακτήρας των δύο κοριτσιών είναι πέρα για πέρα ρεαλιστικός, σε σημεία βάναυσος, σκληρός και στα όρια της αλητείας . Όμως ταυτόχρονα τόσο καλογραμμένοι ρόλοι όλοι που ο θεατής δεν μπορεί να αντιπαθήσει κανέναν. Η Ρίτα συμπληρώνει τις φράσεις της Σου και αντίστροφα, δεν τις ενδιαφέρει τίποτα άλλο παρά να περνάνε καλά και να κάνουν αστεία, να χορεύουν, και να εκμεταλλευτούν συναισθηματικά και σεξουαλικά τον Μπομπ που και ο ίδιος με την σειρά του νομίζει πως τις εκμεταλλεύεται.
Η κουλτούρα της φτώχειας και της ασυδοσίας που προκάλεσε η Θατσερική περίοδο στην μεσαία τάξη, είναι στην ταινία το κυρίαρχο συστατικό. Στις ζωές της Ρίτα και της Σου, δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα αλλά εκείνες μας καλούν να αποδοκιμάσουμε με αστείο τρόπο τις συνθήκες που δημιούργησαν αυτούς τους χαρακτήρες και όχι την σχέση των δύο κοριτσιών με τον παντρεμένο Μπομπ.
Με φρενήρη ρυθμό στην σκηνοθεσία o Αλαν Κλαρκ γύρισε την ταινία με έναν προϋπολογισμό γύρω στις 800.000 λίρες ενώ ήταν 40 ετών και οι πρωταγωνίστριες του 19 και 20. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Μπράιτον και ο κόσμος δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που έβλεπε. Η ηθικολογία είχε δώσει στην σκυτάλη της σε μία αστεία προσέγγιση και εξήγηση καταστάσεων που καμία άλλη ταινία δεν μπόρεσε να ασχοληθεί ξανά με παρόμοιο θέμα με τόσο ευφάνταστο και γεμάτο ζωή και χαρά τρόπο.
Απόλυτα επίκαιρο, η ιστορία της Ρίτα της Σου και του Μπομπ θα μπορούσε να αναφέρεται και στο σήμερα με την μόνη διαφορά πως οι πρωταγωνιστές θα ήταν κολλημένοι στα κινητά τους. Η σεναριογράφος είχε αντίρρηση για την τελική σκηνή της ταινίας με τον τρόπο που παρουσιάστηκε, όμως το συγκεκριμένο φινάλε είναι το πιο αισιόδοξο και απόλυτα ταιριαστό με την ταινία, δικαιώνοντας έτσι τους τρεις πρωταγωνιστές. Μία ταινία more than physical όπως τραγουδάνε στην τηλεόραση του σαλονιού οι Bananarama και η Ρίτα με την Σου χορεύουν αφήνοντας πίσω τους τον μίζερο συντηρητισμό της Θατσερικής Αγγλίας.
