THIS IS CLASSIC: ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΑΝΑΡΙΑ (1963)
Το 1963 ο Βασίλης Γεωργιάδης καλείται από την εταιρεία παραγωγής ”Δαμασκηνός-Μιχαηλίδης” να μεταφέρει στον κινηματογράφο το θεατρικό έργο του Αλέκου Γαλανού ”ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΑΝΑΡΙΑ”. Η ιστορία μίας ομάδας γυναικών σε ένα πορνείο καμπαρέ της Τρούμπας και ο περίγυρος τους. Οι παραγωγοί αλλά και ο σκηνοθέτης συμφωνούν να πρωταγωνιστήσουν μεγάλα ονόματα του ελληνικού κινηματογράφου και κυρίως η Τζένη Καρέζη. Το μεγάλο όνομα της ηθοποιού αλλά και η ίδια κυριαρχεί στην ταινία αλλά ο Βασίλης Γεωργιάδης κατάφερε να μετατρέψει την ταινία όχι σαν ένα έργο της Τζένη Καρέζη αλλά μάλλον την σπουδαιότερη ταινία του Ελληνικού Κινηματογράφου, η οποία αφού ταξίδεψε στις Κάννες, έφτασε να διεκδικεί Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας.
Η ταινία ξεκινάει με μία ρομαντική βόλτα της Τζένη Καρέζη και του Δημήτρη Παπαμιχαήλ, συστήνοντας έτσι στο κοινό τους δύο ηθοποιούς ως βασικούς πρωταγωνιστές, Τίποτα όμως δεν προιδεάζει για το τι θα ακολουθήσει και ποια είναι η πραγματικότητα. Από εκεί μεταφερόμαστε στην Τρούμπα στο καμπαρέ πορνείο που εργάζεται η Ελένη και σταδιακά γνωρίζουμε όλο τον περίγυρο και τους ανθρώπους, κυρίως όμως τις υπόλοιπες γυναίκες, τους έρωτες τους και την καταραμένη ιστορία τους. Οι ζωές τους σθγχρονίζονται, περιπλέκονται και στο τέλος καταρέουν, όλα δωσμένα με ένα σενάριο από τον ίδιο τον Αλέκο Γαλανό, που κατάφερε να παντρέψει τον ωμό ρεαλισμό με μία κινηματογραφική φαντασία που συνδυάζει, δράμα, κοινωνική ευαισθησία, χιούμορ, διασκέδαση, αγωνία, συγκίνηση και στο τέλος ένα γλυκόπικρο φινάλε, που χαρά και απογοήτευση εναλλάσονται με τρόπο περίεργο.
Στο καστ η Μαίρη Χρονοπούλου και η Αλεξάνδρα Λαδικού (στο θεατρικό έργο ο ρόλος είναι ένας), η Δέσπω Διαμαντίδου, η Κατερίνα Χέλμη, ο Γιώργος Φούντας και οι παρθενικές εμφανίσεις του Φαίδων Γεωργίτση και της Ελένης Ανουσάκη. Προς το φινάλε, η εμφάνιση του Μάνου Κατράκη σφραγίζει την επιθυμία του all star cast και επιβεβαιώνει την σοβαρότητα του όλου εγχειρήματος. Ο Βασίλης Γεωργιάδης παραδίδει μαθήματα σκηνοθεσίας και γνώσης κινηματογραφικών κανόνων, όταν καλείσαι στο στούντιο ΑΛΦΑ και σε μόλις λίγα τετραγωνικά μέτρα να μεταδώσεις με τρόπο ανατριχιαστικά ρεαλιστικό αλλά ταυτόχρονα και φανταστικό (δεν υπήρξε ακριβής αναπαράσταση της περιοχής αλλά αυτό που υποδείκνυε το σενάριο) το καμπαρέ πορνείο και τον συγκεκριμένο δρόμο, για τα οποία ο υπεύθυνος Πέτρος Καπουράλης σε συνεργασία με την ασπρόμαυρη φωτογραφία του Νίκου Γαρδέλη, έκαναν θαύματα. Και σαν το απόλυτο δέσιμο, η μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου με το μελαγχολικό εκείνο θέμα με το οποίο ξεκινάει η ταινία αλλά και που κλείνει, με μία υπέροχη σκηνή της Καρέζη με την βαλίτσα της να χαιρετά τον δρόμο αλλά και ένα χέρι να την βοηθάει χωρίς καν να το περιμένει. Το τελευταίο όμως πλάνο ανήκει αλλού και αυτό επιβεβαιώνει την ταινία που ήθελε να κάνει ο Γεωργιάδης.
Τα ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΑΝΑΡΙΑ επισημάνθηκαν από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου και προτάθηκαν για Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, το οποίο έχασαν από το 8 1/2 του Φεντερίκο Φελλίνι, ο οποίος όμως είχε δηλώσει τον μεγάλο του θαυμασμό για την ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη, λέγοντας πως από τους υπόλοιπους αντιπάλους του από τον μόνο που δεχόταν να χάσει το Όσκαρ, ήταν ο Βασίλης Γεωργιάδης και η Ελληνική ταινία. Και έπειτα ο Γεωργιάδης του ανταπέδωσε με τον καλύτερο τρόπο, λέγοντας πως ήταν τιμή του να χάσει από το 8 1/2. Όλα αυτά αποδεικνύουν πως ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΑΝΑΡΙΑ είναι μία άκρως καλλιτεχνική ταινία, φτιαγμένη από τους κατάλληλους ανθρώπους πραγματικής κινηματογραφικής τέχνης και κρατάει επάξια τα σκήπτρα της σπουδαιότερης Ελληνικής ταινίας μέχρι και σήμερα.
