Εκεί που χτυπά η καρδιά μου

Η νέα ταινία του Πάολο Σορεντίνο (Il Divo), This must be the place, βασίζεται σε μια ευφάνταστη ιδέα: ένας πρώην ροκ σταρ που έχει μείνει στην εποχή της εφηβείας του αναγκάζεται να ταξιδέψει από το Δουβλίνο στη Νέα Υόρκη, μετά τον θάνατο του πατέρα του. Εκεί θα αναζητήσει τον Ναζί βασανιστή του πατέρα του, πραγματοποιώντας ένα road trip στην Αμερική.

Ό,τι και να πει κανείς, ο Σον Πεν είναι ταλεντάρα και έχει τη δύναμη να κάνει ακόμα και τον υπερβολικό ρόλο του Cheyenne να μοιάζει ανθρώπινος και πραγματικός. Τον βοηθά, βέβαια, και η δυναμική σκηνοθεσία του Π.Σορεντίνο που με το This must be the place πραγματοποιεί το αγγλόφωνο ντεμπούτο του.

Η ταινία θα μπορούσε να είναι μια καταγραφή της σύγχρονης Αμερικής μέσα από τα μάτια των ξένων: Ο Cheyenne είναι ένας ροκ σταρ εβραϊκής καταγωγής που έχει εγκαταλείψει τις ΗΠΑ για να ζήσει στην Ιρλανδία.

Και όμως. Η ταινία δεν απογειώνεται ποτέ και παρά την απολαυστική ερμηνεία του Σον Πεν και μερικές σκηνές ανθολογίας (όπως εκείνη όπου συναντά τον βασανιστή του πατέρα του ή εκείνη που δίνει συμβουλές για κραγιόν σε μια χούφτα νεαρές κοπέλες), δεν καταφέρνει να σε πείσει για την ανθρωπιά (παρά τις καλές προθέσεις).

Δεν βοηθά το γεγονός ότι γίνεται αρκετά κουραστική, ότι σε αυτήν μπλέκονται χαρακτήρες και υπό-πλοκές που δεν βοηθούν τη δράση, ενώ ούτε το τέλος είναι αρκετά πειστικό.

Κρίμα. Υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια ταινία στο στυλ του Γουές Άντερσον (Οικογένεια Τενενμπάουμ) ή τη σινεφίλ απάντηση στον Φόρεστ Γκαμπ.