Thor 2: Σκοτεινός Κόσμος
Όχι ότι ο Θορ είναι από τους αγαπημένους μου υπερήρωες. Ούτε η πρώτη του περιπέτεια μού άρεσε ιδιαίτερα και αν είχα βρει κάτι που ξεχώριζε αυτό ήταν η σεξπηρική διάθεση του Κένεθ Μπράνα.
Στη δεύτερη ταινία, ο σκηνοθέτης άλλαξε, η λογική εν μέρει. Η ταινία ξεκινάει και σκέφτεσαι: «Μπέρδεψαν τον Τόλκιν με τον Σούπερμαν; Και τι δουλειά έχουν εδώ οι μαύρες τρύπες;»
Η υπόθεση; Τα σκοτεινά ξωτικά που προαναφέραμε επανέρχονται θέλοντας να πάρουν το μυστικό τους όπλο, τον Αιθέρα από τον πατέρα του Θορ. Όταν η αγαπημένη του Τζέιν κινδυνέψει, τότε ο Θορ θα σπεύσει να τη σώσει, αλλά θα αναγκαστεί να ζητήσει τη βοήθεια του πρώην εχθρού του Λόκι.
Στο μεγαλύτερο μέρος του Thor 2: Σκοτεινός Κόσμος απλά βαριέσαι. Κάτι μαύρα ξωτικά που θέλουν η σκοτεινιά τους να καταπιεί το σύμπαν, ένας μελαγχολικός Θορ που πολεμά σε άλλους κόσμους (με μάχες που θυμίζουν πολύ Game of Thrones, άλλωστε ο σκηνοθέτης Άλαν Τέιλορ έχει θητεύσει και στην επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά). Μια σειρά απίθανων -από άποψη φυσικής τουλάχιστον- και μάλλον αδιάφορων γεγονότων ακολουθούν. Με άλλα λόγια στο πρώτο μέρος της ταινίας κοιτάς το ρολόι περιμένοντας να περάσει η ώρα.
Το δεύτερο μέρος είναι σαφώς καλύτερο, όχι μόνο από το πρώτο, αλλά και από την πρώτη ταινία. Πιστεύω ότι αυτό οφείλεται στην παρουσία του Λόκι (Τομ Χίντλεστον) ενός «κακού» απολαυστικού και φυσικά ερμηνευμένου με δεξιοτεχνία. Ο Λόκι είναι η «ανάσα» που χρειάζεται η ταινία και η παρουσία του δίνει ένα πιο κωμικό στίγμα στον Σκοτεινό Κόσμο του Θορ με αποκορύφωμα τα… αντιαμερικανικά μηνύματα, την εμφάνιση του Κάπτεν Αμέρικα και τις «περιπέτειες» του Θορ στο Λονδίνο. Όσο για τη φυσική… αφήστε τη καλύτερα.
Εάν κάτι είναι προς τιμήν του Τέιλορ είναι ότι κρατά τα οικογενειακά μπερδέματα των θεών-εξωγήινων (που είδαμε εν μέρει και στην πρώτη ταινία), τα οποία προσφέρουν το απαραίτητο δραματικό υπόβαθρο στην ιστορία. Όλα εξελίσσονται λίγο-πολύ όπως τα περιμένουμε, αλλά ο χρόνος μας δεν είναι τελείως χαμένος.
Τελικά να τη δω;
Κάπως καλύτερη από την πρώτη ταινία, είναι βαρετή στο πρώτο μέρος, ενώ στο δεύτερο έχει φρεσκάδα και χιούμορ. Κυρίως, εξαιτίας της παρουσίας του Τομ Χίντλεστον-Λόκι. Αρκεί για ένα ευχάριστο βράδυ, αλλά όχι για κάτι περισσότερο. Αν πάλι σας αρέσουν οι Avengers, αλλά όχι και όλοι… δείτε καλύτερα τον τελευταίο Iron Man.
