59ο ΦΚΘ: Φαντασία αντίδοτο στη σκληρή πραγματικότητα

Ντιαμαντίνο
(Diamantino)

Από τις πιο απολαυστικές στιγμές του φεστιβάλ, αυτή η σουρεαλιστική παρωδία, με πρωταγωνιστή τον πορτογάλο άσσο του ποδοσφαίρου, που θεωρείται ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον πλανήτη και ακούει στο όνομα …Ντιαμαντίνο! (Κριστιάνο Ρονάλτο ακούς; -Πάντως, επειδή η αναφορές στον γνωστό σταρ του ποδοσφαίρου είναι πάμπολλες, η ταινία δηλώνει εξαρχής ότι ουδεμία σχέση έχει με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις. Ή μήπως έχει;). Ένα απρόσμενο γεγονός θα κλονίσει την ισορροπία του σταρ που θα δει την καριέρα του να κινδυνεύει να πάρει την κατιούσα. Δεν γνωρίζει όμως ότι ελοχεύουν για αυτόν και άλλοι κίνδυνοι.

O Ντιαμαντίνο είναι ταλαντούχος, καλογυμνασμένος και όμορφος εξωτερικά, εσωτερικά από την άλλη -αν και δείχνει καλόψυχος- δείχνει εντελώς άμυαλος και κενός. Όταν βρίσκεται στο γήπεδο, το φαντάζεται σαν μια πελώρια θάλασσα ή έναν ιερό ναό, αλλά συνήθως όλα σβήνουν χαρωπά και μεταμορφώνονται σε ροζ σύννεφάκια γεμάτα με πελώρια χνουδωτά σκυλάκια! Μια μέρα ο Ντιαμαντίνο, καθώς χαλάρωνε στο ταχύπλοο του, αντίκρυσε μια βάρκα προσφύγων, η εικόνα μιας μάνας που έχασε το μωρό της τον στιγμάτισε και έχασε την αυτοσυγκέντρωση του, κάτι που αν δεν λύσει άμεσα μπορεί να κοστίσει την καριέρα του. Ο Ντιαμαντίνο αποφάσισε να κάνει κάτι για να βοηθήσει τους μετανάστες, αλλά αφού πρώτα κάνει μια βόλτα με την Λαμποργκίνι του για να χαλαρώσει! Την ίδια στιγμη χωρίς να το ξέρει δυο πρακτόρισσες κυβερνητικού ελέγχου που είναι ζευγάρι τον παρακολουθούν. Οι δυο δίδυμες αδερφές του που τον εκμεταλλεύονται για να πλουτίσουν θέλουν σε συνεργασία με την κυβέρνηση να τον κλονοποιήσουν, μια διαδικασία που έχει ως παρενέργεια να αποκτήσει γυναικεία στήθη. Βαθιά σαρκαστικό αλλά και διασκεδαστικό με χιούμορ πολλές φορές παιδικό ή μη εκλεπτυσμένο, χωρίς έντονο μήνυμα για σημαία, αλλά φαντεζί περιτύλιγμα, θα λέγαμε ότι …παίζει για τη φανέλα!

Μπροστά στις Ρόδες
(Jumpman)

Από τη Ρωσία …χωρίς αγάπη! Μετά το Loveless άλλη μια συναισθηματική ιστορία ενός αγοριού που δε το θέλουν. Ο Ντένις από μικρός ήταν ανεπιθύμητος και η μητέρα του πήγε και τον άφησε μωρό στη θυρίδα ενός ιδρύματος -ναι, είναι σοκαριστικό, υπάρχουν θυρίδες-κουτιά στα ιδρύματα για να εγκαταλείπουν οι γονείς τα νεογέννητα παιδιά τους! Ο Ντένης πάσχει από μια σπάνια ασθένεια νευρικής αναλγησίας όπως την ονομάζουν στο έργο, που έχει ως αποτέλεσμα να μη νιώθει τον πόνο. Ή καλύτερα, όπως αναφέρει και ο ίδιος στην ταινία, νιώθει πόνο, απλά τον νιώθει διαφορετικά. Ο Ντένις ως έφηβος πρέπει να παίρνει την φαρμακευτική αγωγή του, όμως αντιμετωπίζεται από τα άλλα παιδιά ως υπερήρωας, τον οποίο όμως βασανίζουν καθημερινά προσπαθώντας να μετρήσουν τα όρια αντοχής του. Η εξαφανισμένη μητέρα ξανάρχεται στο προσκήνιο τάζοντας του την αγάπη και την προσοχή που τόσα χρόνια του στέρησε. Τελικά όμως αποδεικνύεται μέρος κόλπου σπείρας που εμπλέκει αστυνομικούς, δικηγόρους και εισαγγελείς και βάζει νεαρά άτομα να πέφτουν σε κινούμενα αυτοκίνητα για να εκβιάζουν για υψηλά χρηματικά ανταλλάγματα τα θύματα τους.

Καλογυρισμένη ταινία, με ωραία κεντρική ερμηνεία που όμως δεν απογειώνεται κυρίως λόγω σεναριακών επιλογών της -ιδίως από το τέλος και μετά. Αναλώνεται πολύ στον διπολικό χαρακτήρα της μάνας, μια νεαρή σέξι γυναίκα (όπως λέει στην ταινία έμεινε έγκυος στα 16 της), η οποία είναι και αλκοολική, έχει και το σύνδρομο της εγκατάλειψης από τους γκόμενους, αναπτύσσει και ένα οιδιππόδιο με τον γιό της, κυκλοφορεί ημίγυμνη στο σπίτι και σε πολλές στιγμές δείχνει να επιτήθεται σεξουαλικά στον γιο… Όλο αυτό όμως μένει μετέωρο, δείχνει μεν την υποκρισία αλλά μοιάζει να μη λειτουργεί στο τελικό δέσιμο. Αν κάτι λοιπόν προσωπικά θεωρώ ότι λείπει από την ταινία είναι κάτι λίγο πιο βαθύ από το πρώτο επίπεδο, που αν έχει δεν αφήνει να βγει προς τα έξω.