Closing walls and ticking clocks

Am I part of the cure?
Or am I part of the disease?
Clocks, Coldplay

Μια γυναίκα βγαίνει από ένα ιατρικό κέντρο. Μια χαρούμενη, βιαστική κοπέλα πέφτει πάνω της. Μια φωτογραφία πέφτει κάτω, σπάει. Η γυναίκα φεύγει. Η κοπέλα μένει με την κατακερματισμένη φωτογραφία.

Στο καφέ που πηγαίνει για να συναντήσει τον φίλο της, εκτυλίσσεται μια απίστευτη σκηνή ζηλοτυπίας. Το βράδυ στο κρεβάτι η κοπέλα ζητά από τον φίλο της να φαντασιωθεί μια άλλη. Είναι ο χρόνος που έχει περάσει και έχει φέρει τη φθορά. Η κοπέλα το ξέρει. Το αγόρι το ξέρει.

Η επόμενη μέρα που θα ξημερώσει θα φέρει αλλαγές. Η κοπέλα έχει εξαφανιστεί, σχεδόν χωρίς ίχνος. «Θέλω ένα νέο πρόσωπο» θα πει στον γιατρό και αυτός θα της κάνει τη χάρη και θα της ζητήσει να περιμένει έξι μήνες μέχρι να εμφανιστεί ξανά.

Το αγόρι νιώθει μόνο. Την αγαπά και δεν καταλαβαίνει τη βιαστική φυγή της. Κινείται ανάμεσα στη νοσταλγία του, τη θλίψη και τη μοναξιά του, κάνοντας ταξίδια μέχρι το πάρκο των γλυπτών που πήγαιναν μαζί. Εκεί την ξανασυναντά έξι μήνες μετά. Μόνο που δεν είναι αυτή. Είναι μία άλλη.

Με ένα εξαιρετικό τέλος και ένα συνεχές παιχνίδι ταυτοτήτων στο ενδιάμεσο, σε έναν δημιουργικό διάλογο με το Η Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού, Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι (ακόμη και με το Nip/Tuck κατά ένα παράδοξο τρόπο), η τρυφερή ταινία του Κιμ Κι Ντουκ είναι μια παραβολή για τον χρόνο που περνά (εξού και το Time του τίτλου), για τη φθορά στις σχέσεις (αλλά όχι στον έρωτα), για το να παίρνεις νέα μορφή, να γίνεσαι άλλος, αλλά στην ουσία να παραμένεις πάντοτε ο ίδιος…

Στο φιλμ οι δύο χαρακτήρες διηγούνται την ιστορία από την δική του οπτική γωνία ο καθένας, ξεκινώντας από το σημείο που σταματά ο άλλος. Ο άνθρωπος που δεν έχει πρόσωπο δεν δικαιούται να μιλά. Είναι παρουσία-απουσία, έντονη αλλά όχι εκεί, μια μορφή σε μια τουαλέτα που δεν βλέπουμε ποτέ, ένα φως σε ένα αυτοκίνητο, μια μάσκα…

«Θέλεις να γίνεις τελείως διαφορετική;» ρωτά ο γιατρός την κοπέλα. Και αυτό που μένει είναι μια μορφή με μάσκα, μια κατακερματισμένη φωτογραφία και ο χρόνος. Που όλο τρέχει. Κουβαλώντας μαζί του τη φθορά.