Το Βαποράκι (The Mule)

Ο Κλιντ Ίστγουντ σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί σε μία ταινία για έναν άνδρα που όντας πλέον σε προχωρημένη ηλικία καλείται να αντιμετωπίσει τα λάθη του παρελθόντος. Ο Ερλ (Κλιντ Ίστγουντ) έχοντας κόψει τους δεσμούς με την κόρη του, ελπίζει ότι θα καταφέρει να είναι δίπλα στην εγγονή του που ετοιμάζεται να παντρευτεί. Όταν έρχεται αντιμέτωπος με οικονομικά προβλήματα, ο Ερλ θα δεχτεί να κάνει το «βαποράκι», μια δουλειά που κάνει με επιτυχία μέχρι τη στιγμή που ένας αστυνομικός της δίωξης ναρκωτικών (Μπράντλεϊ Κούπερ) αρχίζει να ερευνά την υπόθεση.

Σαφώς καλύτερο από το -άστοχο κατά τη γνώμη μου 15:17 to Paris- το Βαποράκι είναι μια ταινία για έναν άνθρωπο που επιχειρεί να διορθώσει τη σχέση του με την οικογένειά του, ακόμα και την ύστατη στιγμή. Αν κάτι χαρακτήριζε τις παλαιότερες, καλύτερες ταινίες του Ίστγουντ (όπως το Gran Torino ή το Million Dollar Baby) ήταν η ικανότητα του σκηνοθέτη να αφηγηθεί συναρπαστικές ιστορίες ή απλές ιστορίες με συναρπαστικό τρόπο. Εδώ ο Ίστγουντ συνεργάζεται ξανά με τον σεναριογράφο Νικ Σενκ (Gran Torino), αλλά τα πράγματα κυλούν πολύ πιο αργά και βαρετά. Κάπως έτσι, αγκομαχώντας σχεδόν, μοιάζει να προχωρά όλη η ταινία.  Η ταινία ξεκινά υποτονικά και λίγα είναι αυτά που μαθαίνουμε για τον κεντρικό χαρακτήρα, πέρα από το ότι υπήρξε πολύ κακός σύζυγος και πατέρας (στον ρόλο της κόρης του βρίσκουμε την πραγματική κόρη του Ίστγουντ, Άλισον). Ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που ο Ερλ μπλέκει με το καρτέλ και γιατί δεν μοιάζει να τον απασχολεί καθόλου το γεγονός ότι τα ναρκωτικά που μεταφέρει θα καταλήξουν στα χέρια χρηστών; Πρόκειται για εύλογα ερωτήματα, τα οποία, όμως, δεν βρίσκουν απάντηση στην ταινία.

Το σενάριο εμπνέεται από πραγματική ιστορία και υπάρχουν εδώ αρκετά πράγματα που θα μπορούσαν να κρατήσουν το ενδιαφέρον του θεατή, αλλά δεν φαίνεται να αρκούν, ενώ οι σεναριακές απιθανότητες κάνουν όλο το εγχείρημα να μοιάζει σε στιγμές αστείο (όπως το γεγονός ότι ο ηλικιωμένος πρωταγωνιστής καταφέρνει να έχει ερωτική επαφή με δύο καλλονές ταυτόχρονα). Δεν υπάρχει εδώ το χιούμορ και ο ρυθμός που υπήρχε για παράδειγμα στο The Old Man and The Gun και η ταινία μοιάζει να έχει βγει από μια περασμένη εποχή, όπως και ο ήρωάς της.

Όσο προχωρά η πλοκή, τόσο ο Ίστγουντ φαίνεται να παίρνει μπρος από πλευράς ρυθμού, αν και η ταινία ποτέ δεν απογειώνεται. Υπάρχει ο γραφικός αρχηγός της συμμορίας (Άντι Γκαρσία), η τυπική συνάντηση διώκτη και διωκόμενου σε μία σκηνή που παραπέμπει στο Heat, η αναμενόμενη μεταμέλεια για τις λάθος αποφάσεις. Όλα όσα θα περίμενες να δεις, δηλαδή σε μία τέτοια ταινία, δοσμένα όμως με τον λιγότερο θελκτικό τρόπο που θα μπορούσαν να δοθούν.

Αν κάπου οφείλεται η επιτυχία της ταινίας, αυτό είναι στην παρουσία του Ίστγουντ μπροστά στην κάμερα. Ο βετεράνος ηθοποιός καταφέρνει να εντυπωσιάζει ακόμα και σε αδιάφορους ρόλους και η ερμηνεία του σε αυτή την ταινία δεν αποτελεί εξαίρεση.