Το Δέντρο και η Κούνια

Τον τρόπου με τον οποίο επηρεάζει τις διαπροσωπικές σχέσεις η μετακίνηση των ανθρώπων, λόγω πολιτικών και οικονομικών συνθηκών, εξετάζει η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Μαρίας Ντούζα.

Η Ελένη, Ελληνίδα καρδιολόγος εργαζόμενη στο Λονδίνο, χωρίζει αναγκαστικά από τον Βρετανό σύζυγό της, όταν αυτός μετατίθεται στην Κίνα, και επισκέπτεται μαζί με την εννιάχρονη κόρη της τον πατέρα της, δήμαρχο σε μια ελληνική επαρχιακή πόλη. Ο Κυριάκος, που είχε καταφύγει στη Γιουγκοσλαβία μετά τον Εμφύλιο, φιλοξενεί τη Νίνα από τη Σερβία και την εντεκάχρονη κόρη της. Γεγονός που αφήνει κατάπληκτη την Ελένη, αφού ο πατέρας της δεν είχε σχετισθεί με άλλη γυναίκα, μετά τον θάνατο της μητέρας της. Έτσι βρίσκονται προσωρινά κάτω από την ίδια στέγη, τρία άτομα με διαφορετικές νοοτροπίες.

Γκρεμισμένες γέφυρες που χωρίζουν τους ανθρώπους είναι το βασικό θέμα της ταινίας. Διχασμένοι άνθρωποι, διχασμένες οικογένειες, διχασμένες πατρίδες.

Ήμουν προβληματισμένος πριν την ταινία προς τα ποια μεριά θα γείρει η πλάστιγγα. Τελικά, μου άφησε περισσότερα θετικά στοιχεία. Στα προτερήματα της ταινίας η πολύ καλή κινηματογράφηση.

Τα εύσημα κέρδισαν από την αρχή οι τίτλοι έναρξης, όπως και τέλους, σίγουρα από τους καλύτερους σε ελληνική ταινία. Το ρεπεράζ βοήθησε δίνοντας ωραίους χώρους, αλλά και τα χρώματα και οι φακοί σε σημεία ήταν εξαιρετικοί. Ο ευρυγώνιος προσδίδει μαγεία στα δέντρα και μαγνητίζει τα βλέμματα. Πολύ καλές ερμηνείες είχαμε και από τους βασικούς πρωταγωνιστές Μυρτώ Αλικάκη, Ηλία Λογοθέτη, Mirjana Karanovic. Αξίζουν συγχαρητήρια στη σκηνοθέτη που διαχειρίστηκε και αλλοεθνείς ηθοποιούς (Σέρβους, Άγγλους) και έβγαλε αυτό που ήθελε.

Ένα ρεπεράζ για δυο: Την τιμητική του είχε στα πλάνα του και το γκρεμισμένο γεφύρι στη Μάνη, που είδαμε και στη Λιμουζίνα του Παναγιωτόπουλου.

Εκεί που πάσχει η ταινία είναι οι δεύτεροι ρόλοι που είναι είτε πολύ θεατρικοί, είτε πολύ στητοί και κάνουν τους διαλόγους να φαίνονται ξεροί και ξύλινοι σε σημεία, στερώντας την αληθοφάνεια. Ο Νίκος Ορφανός, δυστυχώς,  δεν μου άρεσε καθόλου.

Σεναριακά, από την άλλη, η ταινία παίζει ωραία με αρκετές ιδέες και εμφανίζει ευχάριστες πτυχές, βάζοντας ιδέες στο θεατή για να τον ξαφνιάσει ανατρέποντας τες. Το σενάριο υπέκυψε στο λάθος να μοιάζει με τηλεταινία ή τηλεοπτικό σίριαλ, ενώ θα μπορούσε να πάει ακόμα πιο ψηλά. Όπως είπα πάντως και στην αρχή, η ζυγαριά γέρνει προς τη θετική πλευρά.