O Τομ Κάλεν σε μία αποκαλυπτική συνέντευξη

Στην Αθήνα ως προσκεκλημένος του 25ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου-Νύχτες Πρεμιέρας, βρέθηκε ο Ουαλός ηθοποιός και σκηνοθέτης Τομ Κάλεν, με αφορμή την πρώτη του σκηνοθετική δουλειά, την ταινία Ροζ Τοίχος (Pink Wall). Ο γνωστός ηθοποιός γνωστός από την ταινία Weekend (2011) αλλά και την συμμετοχή του στα τηλεοπτικά Downton Abbey και Knightfall, άρτι αφιχθείς από το Λος Άντζελες, παρευρέθηκε στην επίσημη πρεμιέρα της ταινίας του, συνομίλησε με το κοινό και αν και με τρομερό jet lag, μας συνάντησε την επόμενη μέρα στα γραφεία του φεστιβάλ και μιλήσαμε σε μία αποκλειστική αλλά και αποκαλυπτική συνέντευξη.

Καλωσήρθες Τομ, χαίρομαι που σε γνωρίζουμε και από κοντά.

Χαίρομαι και εγώ! Σε ποια από τις δύο καρέκλες να κάτσω;

Στην μεγάλη φυσικά. Διότι γνωρίζω πως είσαι κουρασμένος.

Να ξέρεις πως μπορεί να κοιμηθώ!

Δεν νομίζω να το επιτρέψω.

Κοιμήθηκα πολύ λίγο. Το βράδυ σηκώθηκα αργά ψάχνοντας κάτι να φάω αλλά όλα ήταν κλειστά. Κοιμήθηκα ξανά τα ξημερώματα και ενώ νόμιζα πως είχα κοιμηθεί ώρες, κατάφερα να κοιμηθώ 20 λεπτά μόνο, λόγω του Jet lag.

Λοιπόν, συγχαρητήρια για την ταινία και η πρώτη ερώτηση που θα ήθελα να σου κάνω είναι τι οδηγεί έναν ηθοποιό να περάσει πίσω από την κάμερα; Είναι κάτι που γεννιέται στο γύρισμα ή κάτι σαν απωθημένο για όλους τους ηθοποιούς;

Και οι δύο γονείς μου είναι σκηνοθέτες και έτσι μεγάλωσα σε γυρίσματα ταινιών. Δίπλα από το σχολείο που πήγαινα ήταν τα στούντιο και έτσι σε καθημερινή βάση βρισκόμουν ανάμεσα σε ηθοποιούς και σκηνοθέτες. Ήταν επιθυμία μου από μικρό παιδί να σκηνοθετήσω και γι αυτό ξεκίνησα την ενασχόληση μου με την ηθοποιία. Δεν περίμενα η καριέρα μου ως ηθοποιός να πάει όμως τόσο καλά και έτσι παρέμεινα στην ηθοποιία. Κάνοντας όμως την πρώτη μου ταινία είναι σαν να κάνω ένα παιδικό μου όνειρο πραγματικότητα.

Μετά από την πρώτη σου σκηνοθετική δουλειά, σήμερα αν αναγκαζόσουν να διαλέξεις τι θα προτιμούσες; Ηθοποιία ή σκηνοθεσία;

Στην αρχή ήμουν ερωτευμένος με το να ερμηνεύω ρόλους αλλά σύντομα η φλόγα έσβησε. Τώρα που σκηνοθέτησα για πρώτη φορά, ένοιωσα να ερωτεύομαι ξανά την τέχνη του ηθοποιού. Δεν μπορώ να διαλέξω τελικά, μου είναι πολύ δύσκολο. Έμαθα για την σκηνοθεσία ως ηθοποιός και έμαθα για τους ηθοποιούς μέσα από την σκηνοθεσία.

Και τι θεωρείς πιο δύσκολο από τα δύο;

Νομίζω την σκηνοθεσία. Εκεί δεν μπορεί κανείς να κρυφτεί. Σαν ηθοποιός μπορείς να την γλυτώσεις, αλλά ως σκηνοθέτης αν η ταινία δεν είναι καλή θα κατηγορήσουν εσένα. Είναι μεγάλη η πίεση διότι είσαι υπεύθυνος για τα πάντα. Στην περίπτωση μου, που ήμουν και παραγωγός, ήμουν υπεύθυνος από το catering μέχρι και για το που θα μείνει το συνεργείο των τεχνικών. Αν και τα γυρίσματα κράτησαν μόνο 9 ημέρες, ήταν κάτι πραγματικά τρελό.

Νομίζω ότι η ταινία σου, το Pink Wall είναι μια προσωπική ταινία που εξερευνεί μια σχέση, τις επιτυχίες αλλά και τις αποτυχίες μέσα σε αυτήν. Είναι προσωπική και βιωματική;

Όταν έγραφα το σενάριο, ήθελα να εξερευνήσω ακριβώς αυτό. Που ακριβώς έχω κάνει λάθος, που ήμουν σωστός και που ανεπαρκής στις σχέσεις μου. Ήταν μια πολύ επώδυνη διαδικασία. Προσπαθούσα να καταλάβω γιατί συνεχίζω να κάνω τα ίδια λάθη με την ελπίδα πως όσοι δουν την ταινία θα παραδειγματιστούν για να μην κάνουν τα ίδια.

Υπήρξε κάποια κινηματογραφική επιρροή για το Pink Wall; Έχεις κάποια αγαπημένη ταινία σχέσεων ή γάμου;

Νομίζω ότι η μεγαλύτερη μου επιρροή είναι ο Τζον Κασσαβέτης και το Μια Γυναίκα Εξομολογείται. ‘Όχι τόσο για το θέμα αλλά για τον τρόπο που δούλευε. Επίσης ο Ρίτσαρντ Λινκλέητερ και η τριλογία του ( Before Sunrise, Before Sunset, Before Midnight) για τον τρόπο που βάζει τους ηθοποιούς του να μιλάνε πολύ και επίσης το σινεμά του Γκοντάρ.

Νομίζω πως έκανες μια ταινία για την γενιά των 30something τελικά!

Ακριβώς!

Στην σκηνή της φιλικής συγκέντρωσης στο τραπέζι, εμφανίζεις έναν νεότερο χαρακτήρα, μια κοπέλα που υπερασπίζεται- σε αντίθεση με την πρωταγωνίστρια σου- τις ανοιχτές (open) σχέσεις.

Ναι, και αυτή ήταν η αδελφή μου. Έβαλα σχεδόν όλη την οικογένεια μου στην ταινία (γελάει). Καταλαβαίνω απόλυτα το να πειραματίζονται οι νέοι με τα σύνορα της μονογαμίας, το θεωρώ επαναστατικό αλλά κάτι που εγώ δεν μπορώ να κάνω. Το καταλαβαίνω αλλά δεν είναι για εμένα. Όπως και για τους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες της ταινίας, αν και η Jenna (Tatiana Maslany) όταν εξομολογείται την απιστία της, νοιώθει σαν να έχει προδώσει κυρίως τον εαυτό της και ότι πίστευε μέχρι εκείνη την στιγμή.

Και για τους ηθοποιούς σου; Πως εξέλαβαν το νόημα της ταινίας που ήθελες να κάνεις;

Ήταν υπέροχοι και νοιώθω πολύ τυχερός που δούλεψα μαζί τους. Με εμπιστεύτηκαν, πήραν ρίσκο εφόσον και οι δύο έχουν επιτυχημένες καριέρες και δέχτηκαν να δουλέψουν με εμένα που δεν είχα σκηνοθετήσει ξανά. Και το ρίσκο ήταν επειδή σε γενικές γραμμές δεν είχαν το ολοκληρωμένο σενάριο παρά μόνο αποσπασματικές σκηνές. Οι ερμηνείες τους ήταν απίθανες και τους ευχαριστώ για αυτό.

Η τελευταία ερώτηση μου είναι ποιον ή ποια ηθοποιό θα ήθελες να σκηνοθετήσεις.

Ω, είναι πολλοί. Αλλά αυτή την στιγμή σκέφτομαι πως θα ήθελα να κάνω μια ταινία με τον Χοακίν Φοίνιξ. Και θέλω πολύ να δω το Joker. Επίσης αγαπώ την Φλόρενς Πιου που την είχα λατρέψει στο Lady Macbeth και βρίσκω και συναρπαστικό τον Τιμοτέ Σαλαμέ.

Λοιπόν, σε ευχαριστώ πολύ.

Εγώ σε ευχαριστώ…πολύ ωραία συνέντευξη!