Η Χώρα του Αύριο (Tomorrowland)
Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει το Tomorrowland για έλλειψη φιλοδοξίας. Η ταινία του Μπραντ Μπερντ (Οι Απίθανοι) επιθυμεί να αναβιώσει εκείνο το αίσθημα: αυτό που νιώθαμε μικροί κάθε φορά που βλέπαμε τον Ε.Τ. ή την Επιστροφή στο Μέλλον. Το αίσθημα ότι όλα είναι δυνατά. Το πρόβλημα είναι ότι από την ταινία λείπει ένα βασικό συστατικό: Η μαγεία. Και αυτή η έλλειψη μαγείας κάνει τη σύγκριση με τις προαναφερθείσες ταινίες μάλλον ατυχή.
Στα της υπόθεσης, ένα νεαρό κορίτσι λαμβάνει μία ημέρα μια μαγική καρφίτσα που τη μεταφέρει σε έναν κόσμο που μοιάζει να μην υπάρχει. Με τη βοήθεια ενός εφευρέτη και ενός κοριτσιού – ρομπότ, θα προσπαθήσει να φτάσει σε αυτόν τον κόσμο, ο οποίος θα αποδειχθεί ότι αντιμετωπίζει και αυτός τα δικά του προβλήματα.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η ταινία προσπαθεί υπερβολικά, αλλά υπολείπεται σχεδόν σε όλα τα σημεία. Παρ’ όλο που ο Μπερντ κατά το παρελθόν έχει δείξει ότι είναι ικανός να χτίσει ενδιαφέρουσες περιπέτειες (για παράδειγμα με τους Απίθανους), εδώ η σκηνοθεσία είναι άνευρη. Κάτι χειρότερο: ο Μπερντ μοιάζει να υπονομεύει ο ίδιος τον εαυτό του. Το πρώτο μισάωρο της ταινίας αποτελεί έναν οδηγό προς νέους σκηνοθέτες για το τι θα έπρεπε να αποφεύγουν. Αφού φλυαρεί αρκετά, προχωρά στη συνέχεια στο να μας συστήσει την κεντρική ηρωίδα της ταινίας (αν είναι αυτή γιατί το Tomorrowland δεν έχει αποφασίσει ποιος είναι στην καρδιά της ιστορίας), σημείο από το οποίο αρχίζει να παίρνει μπρος η ιστορία.
Σίγουρα το μεσαίο κομμάτι είναι το πιο ενδιαφέρον, καθώς περιλαμβάνει δύο από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας: τη σκηνή στο κατάστημα με τα διαστημικά είδη και την άφιξη της νεαρής στο σπίτι του εφευρέτη (και ό,τι επακολουθεί εκεί). Υπάρχουν στιγμές από εκεί και πέρα που αισθάνεσαι ότι οι ήρωες πετάνε απλά τυχαίες περίτεχνες λέξεις σε μια προσπάθεια εντυπωσιασμού του θεατή.
Το οικολογικό μήνυμα για το πώς ο άνθρωπος επιλέγει να αγνοήσει τις προειδοποιήσεις και προχωρά ο ίδιος στην καταστροφή του κόσμου του, είναι καλοδεχούμενο, ωστόσο λίγο αφελές με τον τρόπο που παρουσιάζεται. Και γίνεται κατανοητό, καθώς η ταινία απευθύνεται πρωτίστως σε παιδιά. Μικροί και μεγάλοι θα απολαύσουν σίγουρα τη δουλειά που έχει γίνει στα εφέ, ειδικά στην άκρως εντυπωσιακή Χώρα του Αύριο.
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της ταινίας είναι το γεγονός ότι δεν καταφέρνει να κάνει τον θεατή να νοιαστεί για τους χαρακτήρες. Ο Τζορτζ Κλούνι δεν πείθει ιδιαίτερα σαν γκρινιάρης εφευρέτης, η Μπριτ Ρόμπερτσον προσπαθεί, αλλά δεν είναι και τόσο απαραίτητη στην ταινία. Η καλύτερη είναι σίγουρα η Ράφεϊ Κάσιντι που ερμηνεύει την Αθήνα.
Τελικά να τη δω;
Προσπαθεί να αναπαράγει κάτι από τη μαγεία των ταινιών για όλη την οικογένεια της δεκαετίας του 1980. Σε κάποια σημεία καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή, ωστόσο σε γενικές γραμμές πρόκειται για μια χαμένη ευκαιρία για τους Λίντελοφ (Lost, World War Z) και Μπερντ να κάνουν κάτι πραγματικά σπουδαίο.
