Μια πρώτη άποψη για το True Detective

Είναι η σειρά που πίστεψαν όσο τίποτε άλλο οι Μάθιου Μακ Κόναχι και Γούντι Χάρελσον. Οι δύο ηθοποιοί δεν είναι μόνο πρωταγωνιστές, αλλά και παραγωγοί του True Detective, το οποίο μέσα σε πέντε μόλις επεισόδια κατάφερε να μας κάνει να κολλήσουμε.

Η σειρά έχει ως πρωταγωνιστές δύο ντετέκτιβ που ερευνούν ένα έγκλημα με παγανιστικά στοιχεία. Κινείται σε δύο χρόνους: Το παρελθόν και το παρόν. Στην πρώτη περίπτωση, ξεκινάμε από το 1995, οπότε ένας νέος ντετέκτιβ, ο Ραστ Κόουλ αρχίζει να δουλεύει μαζί με τον Γούντι Χάρελσον στην υπόθεση. Παράλληλα, οι δύο ντετέκτιβ ανακρίνονται (ξεχωριστά) από δύο άλλους ντετέκτιβ στο παρόν, σε σχέση με μια υπόθεση που θυμίζει εκείνη την παλιά.

Όπως κάθε νέο-νουαρ που σέβεται τον εαυτό του, το True Detective περιλαμβάνει δύο βασανισμένους ήρωες (χαρακτηρισμός που αφορά κυρίως τον ρόλο του ΜακΚόναχι), εμμονικούς –τον καθένα με διαφορετικά πράγματα-, στοιχειωτικά εγκλήματα και μία γραμμή ανάμεσα στο καλό και το κακό που παραβιάζεται συνεχώς.

Το πρώτο επεισόδιο θέλει κατά τη γνώμη μου λίγη υπομονή. Γενικά, τα πρώτα δυο-τρία επεισόδια είναι αρκετά αργά ως προς την εξέλιξή τους, διαθέτουν πολλές αρετές: δύο εξαιρετικούς χαρακτήρες (ο ΜακΚόναχι υπερτερεί σαφώς), δύο πολύ καλές ερμηνείες  και πάνω από όλα μία απίστευτη κινηματογράφηση. Ο Κάρι Φουκουνάγκα (γνωστός από το Jane Eyre) στήνει υπέροχα τα πλάνα του, τοποθετώντας τους χαρακτήρες του μέσα στην ιστορία κατά τέτοιο τρόπο ώστε να θυμίζουν πιόνια ενός μεγαλύτερου σχεδίου ή σύμπαντος.

Ο χαρακτηρισμός αυτός γίνεται ακόμα πιο ταιριαστός εάν σκεφτεί κανείς ότι οι ήρωες δεν παραλείπουν να φιλοσοφούν (ή ακόμα και να αμπελοφιλοσοφούν σε στιγμές-στιγμές) για τον κόσμο, τα πράγματα που επιστρέφουν για να στοιχειώσουν, για τους εφιάλτες και τα τέρατα που κατοικούν σε αυτούς.

Η υπομονή των πρώτων επεισοδίων αποζημιώνει τον θεατή, καθώς το τέταρτο και το πέμπτο επεισόδιο, «σπινιάρουν»: οι εξελίξεις είναι σχεδόν ραγδαίες, τα πιόνια της σκακιέρας έχουν στηθεί και έχουν ξεκινήσει μια μάχη χωρίς έλεος.

Η υπνωτιστική κινηματογράφηση, η σαγηνευτική γραφή του Νικ Πιτσολάτο (συγγραφέας ειδικευμένος στα διηγήματα), η ζοφερή φωτογραφία (με το καφέ, το κίτρινο και το μπλε να κυριαρχούν).

Η χρονική απόσταση που προσέφερε μία κάποια αμήχανη νοσταλγία και μία περιέργεια, στα τελευταία δύο επεισόδια (να θυμίσουμε ότι η πρώτη σεζόν διαθέτει συνολικά οκτώ) μετατρέπεται σε πραγματικό μυστήριο, τη λύση του οποίου προσπαθεί να συνθέσει ο θεατής.

Όπως λέει και ο Νέμο, τα πάντα αποτελούν ένα παζλ, που ο θεατής καλείται να συνθέσει και να χτίσει τη δική του πραγματικότητα.

Το True Detective ακολουθεί κατά κάποιον τρόπο τη λογική του Usual Suspects. Δύο άνδρες αφηγούνται τη δική τους εκδοχή των γεγονότων. Σε αρκετές στιγμές βλέπουμε ότι αυτή απέχει εντελώς από την αλήθεια.

Αλλά με το τέλος του 5^ου επεισοδίου αναρωτιόμαστε εάν στην πραγματικότητα, αυτή η εκδοχή είναι αληθινή και αν ναι κατά πόσο. Δεν θα προχωρήσουμε σε θεωρίες συνωμοσίας και αποκαλύψεις. Αυτή είναι μία σειρά που ο θεατής αξίζει να ανακαλύψει μόνος του.

Ήδη, η σειρά έχει αποκτήσει φανατικούς θαυμαστές, ανάμεσά τους και κάποιους διάσημους. Για παράδειγμα ο Moby έγραψε τις προάλλες στο Facebook: «...Χωρίς να θέλω να φανώ υπερβολικός, πιστεύω ότι το True Detective είναι το καλύτερο πράγμα που έχω δει ποτέ στην τηλεόραση. Είναι τόσο αδυσώπητα ζοφερό. Το αγαπώ!».

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στους τίτλους της αρχής. Τόσο ευφάνταστους τίτλους, με τη συνοδεία της κατάλληλης μουσικής έχω να δω από το True Blood. Υπέροχοι.

Σε τι αναφέρεται, όμως, ο τίτλος; Ποιος είναι ο True Detective; Από όσα έχουμε δει, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι το πρότυπο του εμμονικού ντετέκτιβ, αυτουνού που θα μπορούσε να εγκαταλείψει τα πάντα για μία υπόθεση, είναι αυτό που με μεγαλύτερη ακρίβεια συναντά τον χαρακτηρισμό του τίτλου. Ποιος από όλους όσους εμφανίζονται στη σειρά είναι αυτός, είναι μάλλον εύκολο να το υποθέσουμε, αλλά περιμένουμε και να το δούμε.

* Η σειρά προβάλλεται στη Nova κάθε Τρίτη.

To τραγούδι των τίτλων The Handsome Family – Far From Any Road ενώ τη μουσική υπογράφει ο T-Bone Burnett.