True Detective: Ο κίτρινος βασιλιάς και οι κατηγορίες περί μισογυνισμού
(Περιέχει ελαφρά σπόιλερ)
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που κατηγορούν το True Detective ότι αποτελεί ένα παρραδοσιακό παράδειγμα μισογυνισμού τυλιγμένου σε μία ανατριχιαστική, φιλοσοφική ιστορία ντετέκτιβ.
Δεν βοηθούν οι ημίγυμνες θηλυκές υπάρξεις, οι δύο ντετέκτιβ-καουμπόηδες που προσπαθούν να βρουν τη λύση του μυστηρίου και μια σειρά εγκλημάτων από λευκούς άνδρες, με θύματα γυναίκες και παιδιά, ενώ κάποιοι φέρνουν ως απόδειξη το γεγονός ότι η ταινία δεν διαθέτει πολλούς γυναικείους χαρακτήρες.
Τα βασανισμένα και κομμένα πτώματα γυναικών, κινηματογραφημένα, σύμφωνα με πολλούς με τρόπο πορνογραφικό, έχουν αποξενώσει ένα μεγάλο κομμάτι του γυναικείου κοινού.
Είναι άδικο να πούμε ότι το True Detective είναι μισογυνικό. Ναι, δεν έχει πολλούς γυναικείους χαρακτήρες, όσους γυναικείους χαρακτήρες έχει όμως, καταφέρνουν να επιδείξουν πολύ μεγαλύτερη ωριμότητα από τους ανδρικούς (η Μισέλ Μόναχαν αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα). Η σειρά στηλιτεύει αυτό ακριβώς για το οποίο την κατηγορούν: την κυριαρχία του λευκού αρσενικού απέναντι σε άτομα που θεωρεί πιο αδύναμα από το ίδιο -δηλαδή γυναίκες και παιδιά.
Οι δύο «ήρωες» της σειρά μόνο ήρωες δεν είναι. Κουβαλά ο καθένας τους προσωπικούς του δαίμονες, πνίγουν τους πόνους τους σε τεράστιες δόσεις αλκοόλ και αν θέλουν να βρουν την άκρη δεν το κάνουν για να «σώσουν» τα πιο αδύναμα πλάσματα, αλλά επειδή θέλουν να κλείσουν παλιούς λογαριασμούς με τα πράγματα που δεν κατάφεραν οι ίδιοι να ολοκληρώσουν.
Οι ίδιοι οι χαρακτήρες μπορεί να αισθάνονται «υπεράνω» της βίας, αλλά στην ουσία υιοθετούν και αυτοί τη δική τους μορφή βίας: ο Μάρτι Χαρτ προσπαθεί να κάνει κουμάντο στην γυναίκα του και στις κόρες του, ενώ ο Ράστι Κόουλ γρήγορα αποποιείται το τρυφερό του πρόσωπο και υιοθετεί μια σκληράδα απέναντι στον χαρακτήρα της Μάγκι, καθώς επιδίδεται και αυτός σε λεκτική βία.
Αυτό δεν προσπαθεί να το κρύψει ο δημιουργός της σειράς, Νικ Πιτσολάτο. Αντιθέτως, το καταδεικνύει με κάθε ευκαιρία. Κανένας δεν είναι αθώος σε αυτό το σύστημα πατριαρχικής ψευδο-ηθικής που έχουμε κατασκευάσει, για το οποίο σύμφωνα με τον Πιτσολάτο ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό και η εκκλησία με την ιδέα της αυθεντίας και της πατρικής αγάπης που προσπαθεί να περάσει.
Δεν υπάρχει πατρική αγάπη στη σειρά. Δεν υπάρχει αγάπη. Το σύμπαν του True Detective είναι ένα σύμπαν σκοτεινό, κλειστοφοβικό, γεμάτο από την υγρασία των παραποτάμων.
Και ο Κίτρινος Βασιλιάς
Την ίδια ώρα, οι θεωρίες για τον Κίτρινο Βασιλιά έχουν προκαλέσει τεράστιες συζητήσεις στο Διαδίκτυο, καθώς η πρώτη σεζόν φτάνει προς το τέλος της αυτό το Σαββατοκύριακο.
Ποιος είναι ο κίτρινος βασιλιάς; Είναι κάποιος από τους πρωταγωνιστές; Είναι ένας από τους δεύτερους χαρακτήρες; Είναι κάποιος που δεν έχουμε δει ποτέ; Ή μήπως είναι ένα αντικείμενο και όχι ένα πρόσωπο;
Όσο για τον The King in Yellow, αυτός αποτελεί συλλογή διηγημάτων του Ρόμπερτ Τσέιμπερς που δημοσιεύτηκε το 1895.
Αποτελείται από δέκα ιστορίες, ελαφρά συνδεδεμένες μεταξύ τους, οι οποίες διαδραματίζονται στη -μελλοντική για την εποχή- Νέα Υόρκη και στο Παρίσι της δεκαετίας του ’20.
Ο κίτρινος βασιλιάς αναφέρεται στο διήγημα The Yellow Sign και η ιστορία αφορά ένα θεατρικό έργο που όποιος το διαβάσει βυθίζεται στην παράνοια.
Οι αναφορές στον κίτρινο βασιλιά είναι πολλές: το κίτρινο χρώμα κάνει αισθητή την παρουσία του, ενώ συχνά κάνουν την εμφάνισή τους και κορώνες.
Και όπως κάθε καλή σειρά που σέβεται τον εαυτό της και ασχολείται με πολλές θεωρίες συνωμοσίας, έτσι και το True Detective, έχει βρει τη δική του θεωρία-παρωδία στο Internet:
