Με άλλο Πρόσωπο (Twarz)
Ο Γιάτσεκ αγαπά τη heavy metal και την φιλενάδα του. Απολαμβάνει τη ζωή στην επαρχία και δουλεύει σε εργοτάξιο στο σημείο όπου ανεγείρεται το μεγαλύτερο άγαλμα του Ιησού στον κόσμο. Η ζωή του βγαίνει εκτός τροχιάς όταν ένα ατύχημα στη δουλειά θα τον παραμορφώσει εφόσον ο Γιάτσεκ θα γίνει ο πρώτος άνθρωπος στη χώρα που κάνει μεταμόσχευση προσώπου. Μπορεί να έχει γίνει εθνικός ήρωας αλλά η ίδια του η οικογένεια, ο περίγυρος του και οι άνθρωποι που τον αγαπούσαν δεν μπορούν πλέον να του δείξουν καμία αγάπη εφόσον νομίζουν ακόμα και πως πρόκειται για άλλον άνθρωπο!
Βραβευμένο με το βραβείο της επιτροπής στο 68ο Φεστιβάλ του Βερολίνου, εφόσον η Πολωνή σκηνοθέτιδα Μαλγκορζάτα Σουμόφσκα είναι μόνιμη θαμώνας εκεί, το Με άλλο πρόσωπο είναι μια ιδιαίτερη ταινία συχνά αντιπαθητική και δύστροπη ως προς την θέαση της. Από τον πρωταγωνιστή έναν καλοκάγαθο επαρχιώτη Πολωνό ροκά απομεινάρι των 90ς, μία φιλενάδα που μόνο ως white trash μπορεί να χαρακτηριστεί, μια οικογένεια παραδομένη στην μιζέρια και μια χούφτα άνθρωποι της επαρχίας που θυμίζουν ανθρώπους των σπηλαίων. Η σκηνοθέτιδα θέλησε να κάνει μια ταινία για τα πράγματα που την ενοχλούν στην χώρα της. Τον ρατσισμό, την μη αποδοχή του καινούργιου, τον θρησκευτικό φανατισμό ακόμα και την φοβία του να αφήσει κάποιος την χώρα. Ο τρόπος όμως που θέλησε να το δείξει ενοχλεί τελικά εμάς.
Σκηνοθετικά εστιασμένα πλάσμα με θόλωμα του φόντου, τα επαρχιακά τοπία όμορφα αλλά συγχρόνως και ψυχρά, η Μαλγκορζάτα ξέρει να χειρίζεται την κάμερα και αυτό το είχε αποδείξει και στις δύο προηγούμενες ταινίες της. Οι ιστορίες της όμως, αυτά που θέλει να πει αλλά και η εμμονή της στην μιζέρια και την ασχήμια- ο τρόπος της δηλαδή- είναι κάτι που στο σινεμά ποτέ δεν μας κέρδισε. Το Με άλλο πρόσωπο είναι τρανταχτό παράδειγμα μιας ταινίας με μία πολύ ωραία ιστορία αλλά με αποκρουστικό τρόπο διήγησης. Και εκεί που το υλικό με την οικογένεια να καταφεύγει μέχρι και σε εξορκισμό και η πρώην φιλενάδα κατευθείαν να τον εγκαταλείπει μετά το ατύχημα θα έδιναν ένα ωραιότατο κινηματογραφικό δράμα, η Μαλγκορζάτα επιμένει στην ψυχρότητα και την αποκρουστική οπτική ατμόσφαιρα που κανείς αλλά ούτε και το σινεμά έχει καμία ανάγκη.
Φεστιβαλική ανατολικοευρωπαική ταινία στον αντίποδα όμως του σινεμά του Παβλικόφσκι και χωρίς να έχει την παραμικρή κινηματογραφική μαγεία των προγόνων της αλλά παραδομένη στην αυταρέσκεια της, στην ψυχρότητα της και στην χωρίς λόγω εμμονή της στην μιζέρια. Ας ελπίσουμε κάποια στιγμή να δούμε το άλλο πρόσωπο της Μαλγκορζάτα Σουμόφσκα.
