Κινηματογραφικός απολογισμός: Οι επιλογές του Τάιλερ

Ένα κορίτσι που μπροστά της υποκλίνονται τα θηρία του κόσμου αυτού, μία γυναίκα που δεν ξέρει πως να διαχειριστεί την αλλαγή της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασής της. Ένα κορίτσι που είναι ερωτευμένο με ένα άλλο κορίτσι με μπλε μαλλιά. Ένα ζευγάρι που κάνει βόλτες στη Μεσσηνία, προσπαθώντας να βρει τι έμεινε (και αν έμεινε) από τον έρωτά του. Ένας συγγραφέας που συναντά τους παράξενους τύπους της Ρώμης. Ένας άνδρας που βρίσκει στο σπίτι της πρώην συζύγου του σε κατάσταση αναταραχής. Μία Χιονάτη-ταυρομάχος. Ένας τετραπληγικός που θέλει να γνωρίσει το σεξ. Ένας ελεύθερος άνθρωπος που γίνεται σκλάβος. Ένα μεθυστικό παραμύθι βίας. Είναι μερικά μόνο από τα κομμάτια ενός παζλ που ήρθαν για να αποδείξουν ότι δεν υπάρχουν μόνο σούπερ ήρωες ή κινηματογραφικά σίκουελ και πρίκουελ, αλλά χαρακτήρες από αυτούς που θα μας συνοδεύουν για πάντα, κινηματογραφικές προσωπικότητες που ξεπετάγονται από την οθόνη για να έρθουν να συνοδεύσουν τις στιγμές μας.

Τα μυθικά πλάσματα του Νότου

Δεν μοιάζει με καμία από τις ταινίες που έχετε δει στη ζωή σας. Είναι σαν πλημμύρα, σαν νερό που ανεβαίνει ασφυκτικά, σαν γιγαντιαίο αγριογούρουνο που η ανάσα του αγγίζει το πρόσωπό σας. Είναι σαν λάσπη, βρώμικη, καλύπτει τα πάντα. Είναι, όμως, και ζωντανή: γεμάτη ψάρια που σπαρταράνε, πυροτεχνήματα, φωνές, αποφασιστικότητα. Ζωή. Είναι μια ταινία για το πώς είναι να είσαι άνθρωπος, αλλά και για το πώς είναι να είσαι αγρίμι. Για το τι σημαίνει να αποφασίζεις να μείνεις στον τόπο σου όταν όλα σου λένε να φύγεις. Για το τι σημαίνει να υψώνεις το ανάστημά σου, όταν πιστεύεις ότι όλα έχουν τελειώσει. Για την καταστροφή του κόσμου και για τη Νέα Ορλεάνη. Για τη μικρή Χασπάπι που ζούσε με τον «δύστροπο» πατέρα της στο Μπαθτάμπ, μια γωνιά της Αμερικής υπό απειλή, έναν τόπο ξεχασμένο. Για την ενηλικίωση και για την δύναμη που μπορεί να διαθέτει ένα παιδί.

Θλιμμένη Τζάσμιν

Όταν η κριτική σου για τη Θλιμμένη Τζάσμιν έχει τίτλο «Γιατί η Θλιμμένη Τζάσμιν είναι σπουδαία ταινία», τότε μάλλον θα έχει μια θέση στη δεκάδα. Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, καθώς θαυμάζω τον τρόπο που βρίσκει ο Γούντι Άλεν να επανεφεύρει τον εαυτό του με τρόπο που σχεδόν κανείς δεν το κάνει. Η Τζάσμιν του δεν είναι δράμα, αλλά ούτε και κωμωδία. Είναι μία ταινία για μία ξεπεσμένη μεγαλοαστή που δεν μπορεί να δεχτεί τη νέα της πραγματικότητα. Η Κέιτ Μπλάνσετ είναι απλά υπέροχη και δίνει μοναδική πνοή στον χαρακτήρα της και το σενάριο του σκηνοθέτη, ο οποίος δεν χάνει την ιδιαίτερη «γλώσσα» του.

Πριν τα Μεσάνυχτα

Τι συμβαίνει όταν έχεις βρει τον έρωτα της ζωής σου και μένεις μαζί του; Τι συμβαίνει όταν το ιδανικό εμπλέκεται με την καθημερινότητα; Τι συμβαίνει όταν ένας από τους μεγαλύτερους κινηματογραφικούς έρωτες καλείται να αντιμετωπίσει αρρώστιες, καβγάδες, μετακομίσεις, την αγριότητα του να είσαι μαζί με τον άλλο, να ζεις και να αναπνέεις δίπλα του κάθε μέρα, να τον έχεις μάθει τόσο καλά που να ξέρεις όλα τα κουσούρια και τις αδυναμίες του (και να μη διστάσεις να τις χρησιμοποιείς); Μπορεί πολλοί να αγάπησαν το Πριν το Ξημέρωμα, να χάρηκαν με το Πριν το Ηλιοβασίλεμα, αλλά η αλήθεια είναι ότι το Πριν τα Μεσάνυχτα είναι η καλύτερη ταινία της τριλογίας που έφτιαξαν οι Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, Ζιλί Ντελπί και Ίθαν Χοκ. Και όχι. Ο λόγος δεν είναι ότι γυρίστηκε στη Μεσσηνία. Αλλά ότι αυτή είναι η πιο ρεαλιστική, σκληρή, τρυφερή και –γιατί όχι;- ρομαντική ταινία που έχουμε δει το τελευταίο διάστημα.

Η Ζωή της Αντέλ

Στη Ζωή της Αντέλ έχεις ένα δείγμα πραγματικού σινεμά που ακολουθεί τη ζωή. Η ρεαλιστική -και ερωτευμένη με τις πρωταγωνίστριές του-, ματιά του Αμπντελατίφ Κεσίς, η κατανόηση που δείχνει απέναντι στους χαρακτήρες τους είναι αυτή που ανάγει την ταινία που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα σε ένα μικρό διαμαντάκι. Ο τρόπος που η Αντέλ τρώει τα μακαρόνια, ο τρόπος που ρουφάει τη μύτη της, που πιάνει τα μαλλιά της, ο τρόπος που χορεύει, όλα αυτά αναδεικνύονται από τη σκηνοθετική ματιά του Κεσίς, διογκώνεται. Η κάμερα είναι ασφυκτικά «κλειδωμένη» στα πρόσωπα των δύο πρωταγωνιστριών, τις παρακολουθεί από απόσταση αναπνοής, σχεδόν δεν τις αφήνει να ανασάνουν. Αυτό που παρακολουθείς δεν είναι μια λεσβιακή σχέση, αλλά μία ερωτική. Που τυχαίνει να διαδραματίζεται ανάμεσα σε δύο γυναίκες.

Η Τέλεια Ομορφιά

Από το πρώτο κιόλας πλάνο ο Πάολο Σορεντίνο δεν αφήνει καμία απολύτως αμφιβολία: αυτή δεν είναι μόνο η ιστορία ενός συγγραφέα σε υπαρξιακή κρίση, αλλά η ιστορία ολόκληρης της Ρώμης: των απογοητεύσεων, της κενής ομορφιάς, της όμορφης κραιπάλης της ιταλικής πρωτεύουσας. Σε μία κατ’ εξοχήν φελινική δουλειά, ο Σορεντίνο βάζει τον ηλικιωμένο ήρωά του, μέσα από μία σειρά συναντήσεις και συμβάντα, να αναρωτιέται για το νόημα της ζωής. «Τα τρένα μας είναι τα καλύτερα σε ολόκληρη τη Ρώμη. Δεν καταλήγουν πουθενά» λέει ο ήρωας, Τζεπ, κοιτάζοντας τους λαμπερούς καλεσμένους του να χορεύουν τρενάκι. Μελαγχολικό και οπερατικό, στιγμές στιγμές γκροτέσκο και εντυπωσιακό, το La Grande Belezza είναι και δεν είναι ένα ερωτικό γράμμα στη Ρώμη.

Το Παρελθόν

Βλέποντας την ταινία του Φαραντί έχεις την αίσθηση ότι παρακολουθείς μέσα από μία κλειδαρότρυπα. Ξεχάστε τα στιλιζαρισμένα χολιγουντιανά εσωτερικά πλάνα. Τίποτα στο ‘Παρελθόν’ δεν είναι ωραιοποιημένο. Δεν βλέπουμε το τέλειο σπίτι, τους τέλειους ανθρώπους, τις τέλειες σχέσεις. Το σπίτι είναι ακατάστατο, η πρώην σύζυγος βρίσκεται σε κατάσταση αλλοφροσύνης, αυτά που λέγονται μπορούν να πληγώσουν. Αυτή η φυσικότητα προσδίδει στην ταινία φρεσκάδα. Προσφέροντας δυνατά ψυχογραφήματα των πρωταγωνιστών, διατηρεί την ατμόσφαιρα μυστηρίου, καθώς σκάβει αργά στο παρελθόν και το πως αυτό επηρεάζει τα ‘θέλω’ και τα ‘πρέπει’ των χαρακτήρων. Ο Φαραντί καταφέρνει και μετατρέπει την απλή ιστορία που θέλει να αφηγηθεί σε μία αινιγματική ταινία, ένα έξυπνο whodunnit που δεν το ενδιαφέρει πόσο το ποιος, όσο το γιατί.

Χιονάτη

Η Χιονάτη του Πάμπλο Μπερζέ, αποτελεί μια όαση σε έναν κυκεώνα ανέμπνευστων ταινιών. Γυρισμένη σε σχεδόν τετράγωνο φορμάτ και με μια εικόνα που παραπέμπει σε περασμένες εποχές, αφηγείται την ιστορία ενός κοριτσιού που μεγαλώνει στη Σεβίλλη του 1920. Μεγάλη θα το σκάσει από το σπίτι της μητριάς της και θα πέσει πάνω σε έναν θίασο περιπλανώμενων νάνων-ταυρομάχων, λαμβάνοντας την απόφαση να τους ακολουθήσει. Έχοντας στη φωτογραφία την υπογραφή του Κίκο ντε λα Ρίκα, η Χιονάτη εντυπωσιάζει με τα πλάνα της και την πρωτότυπη διασκευή του γνωστού παραμυθιού.

Μαθήματα Ενηλικίωσης

Δεν θα βαρεθώ να το λέω: πρόκειται για μία από τις πιο υποτιμημένες ταινίες της χρονιάς. Το Sessions αποτελεί μια γλυκόπικρη κωμωδία για έναν τετραπληγικό που επιθυμεί να απολαύσει το sex. Διαθέτει συγκίνηση, εξαιρετικές ερμηνείες (μεγάλη αδικία το γεγονός ότι ο Τζον Χωκς έμεινε χωρίς υποψηφιότητα για Όσκαρ) και «καθαρή» ματιά. Για πόσες ταινίες μπορεί να το πει αυτό κανείς σήμερα;

12 Χρόνια Σκλάβος

Μοιάζει απλή. Και, όμως, είναι δυνατή μέσα στην απλότητά της. Η ιστορία ενός ελεύθερου άνδρα που συλλαμβάνεται και ζει ως σκλάβος επί 12 χρόνια καταδεικνύει όλη τη σκοτεινή ιστορία της δουλείας. Η σκληρότητα στις φυτείες, οι προσπάθειες απελευθέρωσης και αναγνώρισης της ισότητας, οι καλοί αφέντες που πάντως δεν αφήνουν ελεύθερους τους σκλάβους και οι κακοί που τους θεωρούν κτήμα τους. Απλή; Ναι, και σκληρή όσο το βλέμμα του Τσιγουέτελ Εγιοφόρ.

Μόνο ο Θεός Συγχωρεί

Ένα ποίημα σχεδόν ανούσιας βίας. Δεν ξέρω ποιες άλλες λέξεις θα μπορούσαν να περιγράψουν το Μόνο ο Θεός Συγχωρεί. Όχι, σεναριακά δεν είναι καλύτερο από το Drive. Ούτε ερμηνευτικά ίσως. Αλλά η δύναμη των εικόνων του είναι αδιαμφισβήτητη. Ονειρικό, φροϋδικό, γεμάτο συμβολισμούς, το Only God Forgives είναι ένα συναρπαστικό δράμα, ντυμένο με νέον χρώματα και μελαγχολία. Κάπως έτσι θα έμοιαζε ο Ταξιτζής εάν λάμβανε χώρα στην Μπανγκόκ και εάν είχε πρωταγωνιστή τον Ράιαν Γκόσλινγκ.

+ 1 Gravity

Μπορεί να μην με τρέλανε σαν ταινία, αλλά δεν γίνεται να μην αναγνωρίσω το εντυπωσιακό υπερθέαμα που υπήρξε το Gravity. Μια σπάνια στιγμή κινηματογράφου που μαγεύει και αφήνει τον θεατή με το στόμα ανοιχτό. Σίγουρα μία ταινία – σταθμός από άποψη τεχνολογίας για το σινεμά.

Ταινία διαμάντι που δεν είδαμε στην Ελλάδα και θα έβαζα στην 1^η θέση της λίστας μου: Filth

Γυναικεία ερμηνεία: Κεβανζέν Ουαλίς (Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου), Αντέλ Εξαρχόπουλος (Η Ζωή της Αντέλ), Κέιτ Μπλάνσετ (Θλιμμένη Τζάσμιν)

Ανδρική Ερμηνεία: Τζον Χοκς (Μαθήματα Ενηλικίωσης), Τζέιμς ΜακΆβοϊ (Filth), Ρόμπερτ Ρέντφορντ (Όλα Χάθηκαν)

Β’ Ανδρικός: Μπένεντικτ Κάμπερμπατς (Star Trek, 12 years a slave)

Β΄ Γυναικείος: Κριστιν Σκοτ Τόμας (Μόνο ο Θεός Συγχωρεί)

Καλύτερο μπλοκμπάστερ: Star Trek Into Darkness

Απολαύσεις της χρονιάς: World War Z: Κράτησε από το βιβλίο μόνο τον τίτλο του, αλλά και πάλι αυτός ο παγκόσμιος πόλεμος της ανθρωπότητας ενάντια στα ζόμπι ήταν απλά απολαυστικός!

Iron Man 3: Πολύ καλύτερο από τον φετινό Thor, ο Iron Man επανεφηύρε τον εαυτό του και είχε την τύχη να διαθέτει τον Μανδαρίνο, έναν από τους πιο ευφάνταστους κακούς κόμικ.

Αγώνες Πείνας: Φωτιά: Λάτρεψα τα βιβλία και οφείλω να ομολογήσω ότι ούτε η ταινία με απογοήτευσε. Σκεπτόμενη περιπέτεια με συναίσθημα και εξαιρετικούς ηθοποιούς.

Καλύτερο animation: Monster’s University

Kαλύτερη κωμωδία: The World’s End (επίσης δεν την είδαμε στην Ελλάδα)

Απογοήτευση της χρονιάς: Ο Συνήγορος

Χειρότερες ταινίες: Upside Down, Luton (σ.σ. έλεος με το weird cinema για το weird cinema. ΕΛΕΟΣ!)

Καλύτερο ντουέτο: Νίκι Λάουντα – Τζέιμς Χαντ (Ντάνιελ Μπριλ, Κρις Χέμσγουερθ) στο Rush

Καλύτερη ελληνική ταινία: Μικρά Αγγλία

Καλύτερη σκηνοθεσία: Αλφόνσο Κουαρόν (Gravity)

Σκηνή σεξ: Όχι της Αντέλ (αν και ήταν αρκετά ερωτική), αλλά εκείνες στα Μαθήματα Ενηλικίωσης.

Καλύτερος κακός: Καν (Star Trek into Darkness), πρόεδρος Σνόου (Αγώνες Πείνας: Φωτιά)

Τραγούδια που άκουσα στο ριπίτ: Dirty Paws – Of Monster and Men (Η κρυφή ζωή του Γουόλτερ Μίτι), Love is the Drug – Bryan Ferry (Ο Υπέροχος Γκάτσμπι), Young and Beautiful – Lana Del Rey (Ο Υπέροχος Γκάτσμπι).

Καλύτερο τρέιλερ: Η κρυφή ζωή του Γουόλτερ Μίτι

Καλύτερες στιγμές: Η κάμερα μένει πάνω στη Χιονάτη, στο τέλος της βωβής και ασπρόμαυρης ταινίας. Και ο θεατής μετέωρος (Blancanieves)

Ο Τζέσι και η Σελίν συναντιούνται σε ένα τραπεζάκι δίπλα στη θάλασσα, λίγο πριν από τα Μεσάνυχτα

Η Τζάσμιν κάθεται στο παγκάκι. Αυτή η ιστορία δεν θα έχει αναμενόμενο τέλος (Θλιμμένη Τζάσμιν)

Η Χασπάπι κάνει τα τέρατα να υποκλιθούν μπροστά της (Τα μυθικά πλάσματα του Νότου)

Ο Νόρθαπ βασανίζεται για πρώτη φορά. Ο θεατής βλέπει μόνο σκισμένο πουκάμισο γεμάτο αίματα (12 Χρόνια Σκλάβος)

Ο Iron Man συναντά τη Νέμεσί του, τον Μανδαρίνο. Και μαθαίνει την αλήθεια (Iron Man 3)

Η Σάντρα Μπούλοκ κάνει ένα μικρό βήμα για την ανθρωπότητα, αλλά μεγάλο για την ίδια (Gravity)

Ο Όσκαρ κατεβαίνει από το μετρό, μια στάση πριν το τέλος και η κατάσταση ξεφεύγει (Fruitvale Station)

Οι Backstreet Boys βρίσκονται στον παράδεισο (This is the End)