Κινηματογραφικός απολογισμός 2014: Οι επιλογές του Τάιλερ
Ο Λιούιν Ντέιβις κουβαλάει μαζί του μια κόκκινη γάτα. Ο Άρμπορ ξεσπά ενώ ο Σουίφτι είναι πάντα δίπλα του. Ο Μπρους βλέπει τον εαυτό του και τους γύρω του σαν ζώα, ο πατέρας στο Νεμπράσκα θέλει απλά να φανεί επιτυχημένος στους παλιούς του συντοπίτες. Ένα ζευγάρι αλληλοσπαράζεται στο Gone Girl και στη Φιλομίνα μία γυναίκα κάνει τα πάντα για να βρει τον γιο της. Στο Under the Skin μία εξωγήινη γνωρίζει την ανθρώπινη συμπόνοια και απανθρωπιά, ενώ στο Ida μία νεαρή κοπέλα θα μάθει ότι τα τραύματα του πολέμου μένουν ακόμα ανοιχτά. Ένα θεότρελο κυνηγητό λαμβάνει χώρα γύρω από το ξενοδοχείο Grand Budapest, ενώ στους Υπερέξι ο Χίρο βρίσκει τον Μπέιμαξ…
Inside Llewyn Davis
Δεν είναι ταινία που ήξερα από την αρχή ότι θα βρεθεί στην πρώτη θέση της λίστας μου. Είναι η ταινία που χρειάστηκε να με κερδίσει. Είναι η ταινία που με εκπλήσσει ακόμα. Που την σκέφτομαι και την ξανασκέφτομαι, και κάθε φορά μου αποκαλύπτει κάτι καινούριο. Δεν είναι εύκολη ταινία. Οι αδελφοί Κοέν δεν έφτιαξαν έναν συμπαθητικό χαρακτήρα. Ο Λιούιν Ντέιβις είναι εγωιστής, έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, είναι αυτοκαταστροφικός, αλλά απόλυτα συνεπής με τις πράξεις του. Είναι ένας αντιήρωας, από τους καλύτερους που είδα φέτος στη μεγάλη οθόνη. Ο Όσκαρ Άιζακ τον ερμηνεύει καταπληκτικά. Ένας άνθρωπος που προσπαθεί, αλλά δεν απολογείται, που είναι ταλαντούχος αλλά που για κάποιο λόγο δεν καταφέρνει να πλησιάσει την επιτυχία. Είναι ένας άνθρωπος άτυχος και βαθιά τραγικός. Και γι’ αυτό τον ερωτεύτηκα.
Ο εγωιστής γίγαντας
Ένας ύμνος στη φιλία, μία ταινία που εμπνέεται από ένα διήγημα του Όσκαρ Ουάιλντ και γίνεται κάτι πολύ περισσότερο, ένα ιδιαίτερο είδος σινεμά που συναρπάζει τον θεατή. Ταυτόχρονα, η σκηνοθέτις Κλιό Μπαρνάρντ γεμίζει τις εικόνες της με πυλώνες της ΔΕΗ και ξεφτισμένα καλώδια, κάνοντας ένα σχόλιο και για τη βρετανική εργατική τάξη και τις συνθήκες της ζωής της.
Filth
Ηλεκτρισμένο, ανθρώπινο, γκροτέσκο, το Filth του Τζον Σ. Μπάιρντ (στην Ελλάδα προβλήθηκε με το τίτλο Διαφθορά) είναι μία ταινία που πολλοί θα δουν, αλλά δεν θα αρέσει σε όλους. Πίσω από την επίφαση της υπερβολής υπάρχει στο κέντρο της ένας δραματικός ήρωας, τον οποίο ερμηνεύει εξαιρετικά ο Τζέιμς ΜακΆβοι.
Nebraska
Ένας πατέρας επιμένει ότι κέρδισε σε έναν διαγωνισμό. Τα παιδιά του προσπαθούν να τον πείσουν ότι πρόκειται για απάτη. Ο μικρός γιος του θα αποφασίσει να κάνει το ταξίδι μαζί του και θα βρεθεί στην γενέτειρα του πατέρα του, όπου θα μάθει πολλά περισσότερα πράγματα από ότι περίμενε. Ο Αλεξάντερ Πέιν κάνει μία ταινία τρυφερή, με χιούμορ, ρίχνοντας μία διεισδυτική ματιά σε μία μικρή κωμόπολη των ΗΠΑ.
Το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε
Ο Ντέιβιντ Φίντσερ είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης. Ποτέ δεν έχω δει ταινία του που να με κάνει να απογοητευτώ. Το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε δεν αποτελεί εξαίρεση. Αν και το βιβλίο δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, ο Φίντσερ απογειώνει το αρχικό υλικό, εμπλουτίζοντας την ειρωνία με ένα σαρδόνιο χιούμορ. Βλέπετε, το Gone Girl είναι κωμωδία. Μία από αυτές τις κωμωδίες που θα σε κάνουν να γελάσεις δυνατά. Και ταυτόχρονα είναι μία ταινία που χρησιμοποιεί με ιδιοφυή τρόπο τα μέσα της: από τα υποκριτικά «ατοπήματα» του Μπεν Άφλεκ, μέχρι τους τηλεοπτικούς σταρ που χρησιμοποιεί σε δεύτερους ρόλους.
Philomena
Αστεία και συγκινητική, η Philomena είναι ακριβώς η ταινία που θα έπρεπε να είναι: μία ταινία που μπορούν να την απολαύσουν σχεδόν όλοι όσοι τη δουν. Χωρίς εκπτώσεις σε αυτό που θέλει να πει, αλλά χωρίς να δοκιμάζει και την υπομονή του θεατή. Απαραίτητη είναι μία ειδική μνεία για τις ερμηνείες Στιβ Κούγκαν – Τζούντι Ντεντς και για τη σχέση που αναπτύσσουν επί της οθόνης.
Under the Skin
Αυτή δεν είναι η ταινία που πολυδιαφημίστηκε. Δεν είναι μια περιπέτεια με τη Σκάρλετ Γιόχανσον ως εξωγήινη να καταβροχθίζει γήινους. Είναι μία γοητευτική και ατμοσφαιρική ταινία πολύ μακριά από τα μπλοκμπάστερ που θα περίμενε κανείς να δει. Είναι, όμως, και μια ταινία που σου μένει στο μυαλό, που την εκτιμάς σταδιακά, μία ταινία για την ανθρώπινη φύση με εικόνες που θα μπορούσαν να ήταν βγαλμένες από κάποιο όνειρο (ή εφιάλτη) σου.
Grand Budapest Hotel
Μια πολύχρωμη και τρελή κωμωδία με πρωταγωνιστή έναν κονσιέρζ σε ένα μεγάλο ξενοδοχείο, σε μία περίοδο που τα κοσμοπολίτικα ξενοδοχεία αρχίζουν να πεθαίνουν. Όταν μία ηλικιωμένη με την οποία διατηρούσε σχέση, πεθαίνει, ο Γκουστάβ Χ. κληρονομεί έναν πίνακα ανεκτίμητης αξίας. Και κάπως έτσι ξεκινά ένα κυνηγητό στην Ευρώπη με τη σκιά ενός απολυταρχικού καθεστώτος να πέφτει πάνω της. Υπάρχουν σκηνοθέτες που κάνουν πάντα «σοβαρές» ταινίες, σκοτεινές. Ευτυχώς για μας ο Γουές Άντερσον κάνει ταινίες πολύχρωμες, γεμάτες μουσική, απίστευτη σκηνογραφία και μικρές παραδοξότητες που μ ας φτιάχνουν τη μέρα!
Ida
Μία ταινία-κομψοτέχνημα, η Ida του Παβλικόφσκι θυμίζει παλιό ευρωπαϊκό σινεμά στα καλύτερά του. Όταν μία κοπέλα που πρόκειται να γίνει μοναχή μαθαίνει ότι η μοναδική εν ζωή συγγενής της ζητάει να την δει, θα έρθει αντιμέτωπη με παλιά τραύματα, τα οποία παραμένουν ανοιχτά. Ο Παβλικόφσκι αντιμετωπίζει το θέμα του με ψυχραιμία και σεβασμό και αποσπά δύο πολύ καλές ερμηνείες από τις πρωταγωνίστριές του.
Οι Υπερέξι
Εάν έβαζα ένα μόνο μπλοκμπάστερ στη λίστα, θα ήταν αυτό. Το Big Hero 6 δεν είναι παιδική ταινία -παρ’ όλο που έχει ως ήρωες παιδιά. Η ταινία της Marvel και της Disney είναι ένα τεχνολογικό επίτευγμα που συγκινεί και συναρπάζει. Θα μπορούσα να το συγκρίνω με το Guardians of the Galaxy, αλλά το θεωρώ καλύτερο.
Και ένα σχόλιο για το Nymphomaniac. Βλέποντας το πρώτο μέρος της ταινίας ξετρελλάθηκα. Ο Λαρς Φον Τρίερ έστησε μια υπέροχη φάρσα για τον θεατή, φτιάχνοντας μια ταινία με πολύ σεξ, χιούμορ και απόψεις για τη φιλοσοφία, το ψάρεμα και τη μουσική. Ωστόσο, το δεύτερο μέρος δεν στάθηκε αντάξιο των προσδοκιών. Η πρώτη ταινία θα μπορούσε να βρει θέση στη δεκάδα μου, αλλά η δεύτερη σίγουρα όχι.
Ταινίες-διαμάντια που είδαμε σε Φεστιβάλ και ελπίζουμε να πάρουν διανομή: Πλευρικοί Άνεμοι (Εσθονία) / The Infinite Man (Αυστραλία) / Inbetween Worlds (Γερμανία)/ What We Do in the Shadows (Νέα Ζηλανδία)
Γυναικεία ερμηνεία: Τζούντι Ντεντς (Philomena) / Ρόζαμουντ Πάικ (Gone Girl)
Ανδρική Ερμηνεία: Όσκαρ Άιζακς (Inside Llewyn Davies), Τζέιμς ΜακΆβοϊ (Filth)
Β Ανδρικός: Τζάρεντ Λέτο (Dallas Buyers Club), Μαρκ Ράφαλο (Foxcatcher)
Β΄ Γυναικείος: Τζουν Σκουίμπ (Nebraska)
Καλύτερο μπλοκμπάστερ: Guardians of the Galaxy
Απολαύσεις της χρονιάς: Spiderman 2, Godzilla
Καλύτερο animation: Οι Υπερέξι
Kαλύτερη κωμωδία: What We Do in the Shadows (την είδαμε σε Φεστιβάλ και ελπίζουμε να τη δούμε σύντομα και στις αίθουσες) / Ξενοδοχείο Grand Budapest
Απογοήτευση της χρονιάς: Boyhood. Συγγνώμη παιδιά, αλλά όταν ακούω ότι η ταινία είναι αριστούργημα περιμένω ένα αριστούργημα. Το Boyhood αποκαλύπτει το νόημά του στην τελευταία σκηνή και μέχρι τότε έχει δοκιμάσει τα νεύρα μου. Δεν είναι η χειρότερη της χρονιάς, αλλά δεν είναι και η καλύτερη.
Χειρότερη ταινία: Ένα Εκατομμύριο Τρόποι να Πεθάνεις στην Άγρια Δύση
Καλύτερο ντουέτο: Τομ Χίντλεστον – Τίλντα Σουίντον (Only Lovers Left Alive)
Καλύτερη ελληνική ταινία: Ήταν μία αρκετά καλή χρονιά για τις ελληνικές ταινίες. Xenia, το Μικρό Ψάρι, Έκρηξη, Η Αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά ήταν από τις καλές στιγμές του ελληνικού σινεμά. Ο Παρασκευάς μαζί με την πολύ ιδιαίτερη Από τη Γη στη Σελήνη είναι οι ελληνικές ταινίες που ξεχωρίζω για φέτος.
Καλύτερο ντοκιμαντέρ: Θα ήθελα να ήμουν δικτάτορας. Προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και ύστερα στο Exile Room. Αποτελείται από εικόνες από φιλμάκια Σούπερ 8 που η σκηνοθέτις βρήκε στα παζάρια, με voice over για μια πραγματική ιστορία και μια φαντασία. Κινείται στα όρια ταινίες μυθοπλασίας και ταινίας τεκμηρίωσης.
Καλύτερη σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Φίντσερ (Το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε)
Σκηνή σεξ: Το Nymphomaniac είχε αρκετές, τις καλύτερες όμως τις είχε η Έκρηξη του Σύλλα Τζουμέρκα και το ζευγάρι Αγγελική Παπούλια – Βασίλης Δογάνης.
Καλύτερος κακός: Ρόζαμουντ Πάικ (To Κορίτσι που Εξαφανίστηκε)
Τραγούδια που άκουσα στο ριπίτ: Please Mr Kennedy (Inside Llewyn Davies), Hooked on a Feeling (Guardians of the Galaxy), Once upon a dream (Lana DelRey
Καλύτερο τρέιλερ: Philomena, για το γεγονός ότι ήταν έξυπνα στημένο αποκάλυψε ελάχιστα για το τι γίνεται. Guardians of the Galaxy γιατί εξαιτίας του χιουμοριστικού του τρέιλερ έκανε τους θεατές να σπεύσουν στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Καλύτερα pets: Ο Λιούκ και ο Μπόντι υποδύονται τον Χάγκεν στον Λευκό Θεό και δείχνουν γκάμα συναισθημάτων. Ο Ντίντο, το κουνέλι του Ντάνι, εμφανίζεται με διάφορες μορφές.
Καλύτερες στιγμές: O Κουίκσιλβερ το διασκεδάζει στο X Men: Days of Future Past υπό τους ήχους του Time in a Bottle.
Η Βάντα πηδάει από το ανοιχτό παράθυρο (Ida).
Η Γυναίκα καθοδηγεί τους άνδρες-θύματά της στο σκοτεινό της βασίλειο (Under the Skin).
Ο Άρμπορ ζητά τη συγχώρεση της μητέρας του Σουίφτι (Ο Εγωιστής Γίγαντας).
Ο Μπέιμαξ ζητά από τον Χίρο να του πει ότι «είναι καλά και δεν πονάει». (Οι Υπερέξι).
Η στιγμή που ένα ολόκληρο αεροπλάνο συνειδητοποιεί ότι γνωρίζει τον ίδιο άνθρωπο (Ιστορίες για Αγρίους).
Καλύτερες Ατάκες: Εάν καούμε, θα καείτε μαζί μας (Hunger Games: Επανάσταση, Μέρος Ι)
Ξέρεις πώς όλοι λένε να αδράξεις τη στιγμή; Δεν ξέρω, νομίζω ότι λειτουργεί αντίστροφα. Ότι η στιγμή αδράχνει εμάς (Boyhood)
Συνηθίζαμε να κοιτάμε ψηλά και να αναρωτιόμαστε για την θέση μας στους ουρανούς. Τώρα κοιτάμε χαμηλά και ανησυχούμε για τη θέση μας στη βρωμιά (Interstellar)
Είμαστε τόσο γλυκούληδες που θέλω να μας δώσω μπουνιά στο πρόσωπο (Gone Girl)