πετάει, πετάει… η γελάδα;

Η ιπτάμενη αγελάδα ή πως περνάει ο καιρός μετρώντας πρόκες!

[highlight color=”eg. yellow, black”]Ποτέ δε περίμενα να πεθάνω πολεμώντας πλάι-πλάι με ένα ξωτικό  – Gimli[/highlight]

Ο τίτλος στα ελληνικά αποδόθηκε “η αγελάδα που έπεσε από τον ουρανό”, στα αγγλικά σαν παραγγελία κινέζικου (chinese take-away), ενώ ο αυθεντικός τίτλος σε μετάφραση σημαίνει ένα κινέζικο παραμύθι (un cuento chino). Βλέπουμε μόνο και μόνο από αυτό το στοιχείο πως διαφορετικές κουλτούρες αντιμετωπίζουν αυτή την ταινία. Αλλού δίνεται έμφαση στη μαγεία και τα νοήματα της ταινίας, το παραμυθένιο κομμάτι της, αλλού το πιο πραγματικό της υπόθεσης, αλλού το πιο σαρκαστικό.

Ένας μοναχικός άντρας ζει αποκομμένος από τον κόσμο στο σπιτάκι του πάνω από το μαγαζάκι του. Αποφεύγει να έχει πιο προσωπικές επαφές με τους γύρω του και έχει φτιάξει μια ασπίδα ενός δύστροπου και περίεργου ανθρώπου. Μικρές καθημερινές του χαρές είναι να ελέγχει αν τον κλέβει ο προμηθευτής του μετρώντας τα κουτιά με τις πρόκες και να διαβάζει την εφημερίδα για περίεργα άρθρα από όλο τον κόσμο. Ξαφνικά θα βρεθεί στο δρόμο του ένας νεαρός Κινέζος που ψάχνει κάτι να βρει, μη γνωρίζοντας τη γλώσσα και μην έχοντας τίποτα πάνω του, εκτός του διαβατηρίου του. (για το τρέιλερ πατήστε εδώ, για να δείτε ολόκληρη την ταινία πατήστε εδώ)

Σίγουρα κάποιοι από εσάς θα βρουν τη θεματολογία της ταινίας σχετικά κοινότοπη και χιλιοειπωμένη. Σας πιστεύω. Ανήκω κι εγώ σε αυτούς που το πιστεύουν. Κι όμως το άπαν δεν είναι το τι μας λέει μια ταινία αλλά και το πως μας το δίνει. Το κυρίως μέρος της ταινίας είναι η προσπάθεια των δυο πρωταγωνιστών να συνεννοηθούν. Και πραγματικά, ακόμα κι αν κάποιος δε γνωρίζει κινέζικα ή ισπανικά πιστεύω μπορεί το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας να το καταλάβει. Πολύ εκφραστικοί και οι δυο, επικοινωνούν με τις ψυχές τους κι όχι μόνο με τη γλώσσα του σώματος. Ένα βλέμμα πολλές φορές είναι αρκετό για να αντιληφθεί ο ένας τον άλλο, πολλές φορές δεν χρειάζεται ούτε αυτό. Η ταινία περιγράφει την αδικία και την τυχαιότητα στη ζωή μας. Πόσο άδικο άραγε είναι εκεί που καθόμαστε να μας πέσει πάνω μας μια αγελάδα εξ ουρανού; Πόσο μάλλον στην πιο ευτυχισμένη στιγμή μας; Είναι το χιούμορ του Θεού ή η ειρωνεία του σύμπαντος; Είναι κάποιοι άνθρωποι καταραμένοι; Μπορεί η τυχαιότητα να επιλέξει; Μήπως εμείς τα προκαλούμε; Όχι δεν θα ασχοληθούμε με θετικές και αρνητικές ενέργειες. Θα ασχοληθούμε όμως με την ουσία του να είσαι άνθρωπος και το πως μπορούμε να βάλουμε μια σταγόνα καλοσύνης στη ζωή μας και να δώσουμε μια μικρή ώθηση κι εμείς να πάνε όλα καλύτερα. Ωραία πλάνα και παραμυθένια μουσική δίνουν τη μαγεία που χρειάζεται η ταινία για να εξυψωθεί.

Πέραν από τις ανθρώπινες σχέσεις που είναι η ουσία της ταινίας έχουμε τη δυνατότητα να δούμε καταπληκτικά πλάνα από την ζωή στην Αργεντινή, πολύ διαφορετικά από αυτά που είδαμε στις Μεσοτοιχίες (το άλλο αργεντίνικο αριστούργημα) πάλι φέτος. Μικρά σοκάκια, όμορφες καφετέριες και παλιά φτωχικά σπίτια συνθέτουν το σκηνικό. Στους δρόμους αυτοκίνητα που έχουμε να συναντήσουμε κοντά εικοσαετία στη χώρα μας. Και αυτό το μάθημα ανθρωπιάς για εμένα αποκτά μεγαλύτερη σημασία όταν προέρχεται από μια χώρα που έχει νιώσει στο πετσί της μνημόνια και χρεοκοπίες.

Νομίζω ότι είχα να δω τέτοια μαγεία σε ταινία από το Αμελί (2001). Ο Ricardo Darín (θυμάστε στο To μυστικό στα μάτια της, El secreto de sus ojos, 2009) στραγγίζει το ρόλο του βγάζοντας απίστευτα πράγματα στην οθόνη. Προσωπικά, μου θύμισε τον μπακάλη στη παλιά μου γειτονιά, αλλού τον οργισμένο ταύρο σε στιλ Ζαν Ρενώ, τον πληγωμένο από τη ζωή, τον βαθιά συναισθηματικό, τον ανθρωπιστή, τον εγκλωβισμένο. Πράγματι, μια από τις καλύτερες φετινές ερμηνείες. Βλέποντας την ταινία ένιωσα και μια λύπη μέσα μου. Γιατί δε μπορούμε κι εμείς να κάνουμε μια τέτοια ταινία; Είναι το “Αν” του Παπακαλιάτη το ανώτερο που μπορούμε να φτάσουμε να κάνουμε; Η Αργεντινή πάντως, μια χώρα πληγωμένη ακόμα από την δικιά της οικονομική κρίση μας δείχνει τον δρόμο.