Up in the Air

Έχεις νοιώσει ταινία να σου ζεσταίνει την καρδιά ως το μεδούλι;

Έχεις νοιώσει ταινία να μιλά για κάτι πραγματικό, ακόμα και θλιβερό αλλά να το παρουσιάζει με τρόπο που όχι μόνο να μη σου κάνει την καρδιά περιβόλι αλλά και να σε ανεβάζει up in the… air? Έχεις δει ταινία που ένα χαμόγελο να είναι τόσο αμφίσημο και πολλές φορές να κόβει περισσότερο κι από το δάκρυ;

Ε, λοιπόν το Up in the Air είναι μια τέτοια ταινία.

Ο Ράιαν περνάει μια ζωή με μια βαλίτσα στο χέρι. Αεροπορικά εισιτήρια, gold cards με προσφορές μόνο για επίλεκτα μέλη, δωμάτια ξενοδοχείων, αεροπλάνα, μια ζωή σε αδιάκοπο check in. Η δουλειά του; Να απολύει εργαζόμενους όταν οι εργοδότες τους δε διαθέτουν «γερά νεύρα».

Πραγματικές σχέσεις δεν έχει με κανέναν, στο διαμέρισμά του αισθάνεται ξένος και μόνο στα σύννεφα νοιώθει σαν στο σπίτι του. Στόχος του; Τα 10.000.000 μίλια. Όταν ο Ράιαν θα κληθεί να εγκαταλείψει τον τρόπο ζωής του εξαιτίας ενός… υπολογιστή και μιας αυθάδους πιτσιρίκας, θα αναθεωρήσει τον «no strings attached» τρόπο της ζωής του. Σε αυτό θα συμβάλλει και ο… θηλυκός εαυτός του, μια γυναίκα ονόματι… Αλεξ (τυχαίο το ανδρικό όνομα;).

H ταινία ξεκινά με μια σειρά απολύσεις. Τίποτα δεν γίνεται ανώδυνα ή ελαφρά τη καρδία… και ακόμα και όταν γίνεται, στη συνέχεια αναιρείται. Ο Ράιαν ζητά από τους… οπαδούς της φιλοσοφίας του να εγκαταλείψουν όλα αυτά που αποκαλεί «βάρη» της ζωής τους: αντικείμενα, φωτογραφίες, ανθρώπους. «Όσο πιο αργά κινούμαστε τόσο πιο γρήγορα πεθαίνουμε. Μην αυταπατάστε: το να κινούμαστε σημαίνει να ζούμε». Και δε σκέφτεται ούτε για μια στιγμή πόσο ανάλαφρο γίνεται ένα σακίδιο που γεμίζεις με… δικά σου πράγματα, με δικούς σου ανθρώπους. Πόσο πιο μεγάλη ώθηση σου δίνει για το τρέξιμο.

Υπήρξαν στιγμές κατά τη διάρκεια της ταινίας που γελούσα τόσο δυνατά που δεν μπορούσα να το πιστέψω.

Η καλή κωμωδία βασίζεται στις ατάκες. Και στους ηθοποιούς. Αλλά κυρίως στην ανατροπή της δραματικής κατάστασης. Το Up in the Air έχει και από τα τρία σε πολύ χορταστικό βαθμό.

Έχει όμως και μια ιδιαίτερα πικρή διάσταση. Την περίοδο που ο Ράιτμαν ολοκλήρωνε το σενάριο η παγκόσμια οικονομική κρίση είχε ήδη γίνει φανερή. Ο σκηνοθέτης επέλεξε (εν είδει ντοκουμέντου) να κινηματογραφήσει αληθινές μαρτυρίες ανθρώπων που είχαν πληγεί και χάσει τις δουλειές τους.

Το μεγάλο ατού της ταινίας, όμως, είναι βέβαια το ότι ποτέ δε γίνεται κλισέ. Τρυφερή ναι, συγκινητική σίγουρα, θλιμμένη και χαρούμενη οπωσδήποτε. Κλισέ όμως όχι. Και εκεί έγκειται η δύναμή της. Γιατί το πραγματικό, το αληθινό δεν μπορεί ποτέ να είναι κλισέ.

Κάποιο… ταλέντο πρέπει να έχει ο Τζέισον Ράιτμαν για να καταφέρνει να μας δίνει υπέροχες ταινίες σαν το Thank you for Smoking, Juno και το Up in the Air.

Και φυσικά… υπάρχει το χαμόγελο του κυρίου Κλούνι. Που ευτυχώς οι ταινίες του τα τελευταία χρόνια έχουν έρθει για να στοιχειώσουν τα κινηματογραφικά όνειρά μας.

Ως Ράιαν, ο Κλούνι, με τον «αέρα» ενός σύγχρονου Κάρι Γκραντ μπορεί να κινείται από το ανέμελο και το κουλ, στο θλιμμένο και δυνατό, στο σπαρακτικό και το μπερδεμένο. Όλα αυτά με ένα χαμόγελο και μια θλίψη στα μάτια. Που φτάνει ψηλά. Πάνω από τα σύννεφα…