Venezia75: Είδαμε το Suspiria του Luca Guadagnino

 

 

Ανταπόκριση από την Βενετία και το 75ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου.

Βροχές και καταιγίδες στην Βενετία και στο Lido, το κατάλληλο σκηνικό δηλαδή για την πρεμιέρα της νέας πολυαναμενόμενης ταινίας του Luca Guadagnino Suspiria, βασισμένο στο σενάριο του cult θρίλερ του μετρ Dario Argento. Και λέμε βασισμένο και όχι remake διότι όπως ήταν αναμενόμενο o  Guadagnino ενδιαφέρεται για διαφορετικά πράγματα από το να κάνει ένα απλό remake.

Χωρισμένο σε 6 κεφάλαια και έναν επίλογο- μας θύμισε λίγο Lars Von Trier ο χωρισμός της ταινίας- το Suspiria του 2018, φιλοδοξεί να γίνει αφετηρία για ένα νέο είδος ταινίας τρόμου, εντελώς μακριά από τα γνωστά Αμερικάνικα αλλά ακόμα και τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Νεαρή Αμερικάνα από το Οχάιο (Dakota Johnson) και την κοινότητα των Αμις, θα βρεθεί στο Βερολίνο για να τελειοποιήσει το ταλέντο της στον χορό. Η περίεργη ομάδα της σχολής χορού στην οποία θα γίνει μέλος κρύβει κάτι άρρωστο και εφιαλτικό. Κάποιοι θα γλιτώσουν και κάποιοι άλλοι όχι. Και από εκεί και μετά τον λόγο έχουν οι εικόνες και η ατμόσφαιρα. Διότι αυτό ακριβώς είναι το Suspiria. Ατμόσφαιρα, Tilda Swinton σε μορφή ιέρειας, σκηνές εφιαλτικού χορού και παράλληλα με δυνατό μοντάζ, τρομαχτικές σκηνές παραμορφώσεων, θανάτων και ένα φινάλε γκραν γκινιόλ. Αρκούν όλα αυτά; Ο Guadagnino στην προσπάθεια του να εντυπωσιάσει ξεχνάει το βασικότερο. Τον θεατή. Κάτι που έκανε σε όλες σχεδόν σε όλες τις προηγούμενες ταινίες του ( I am Love, A bigger Splash) και μόνο στο Call me by your name κατάφερε να χτυπήσει κινηματογραφική φλέβα του θεατή, έστω συναισθηματική. Εκεί όμως είχε και ένα σενάριο κομψοτέχνημα του James Ivory, εδώ έχει ένα σενάριο εικόνων, ένα χάος που προσπαθεί να το κάνει στιλιστικά ελκυστικό και ταυτόχρονα εφιάλτη. Δύσκολα πράγματα δηλαδή.

Οι ερμηνείες των δεύτερων ρόλων, όπως αυτή της Angela Winkler και της Ingrid Caven, διαπιστευμένες στις ταινίες του Rainer Werner Fassbinder κλέβουν την παράσταση και από την Tilda Swinton αλλά και από την όμορφη αλλά λίγη ερμηνευτικά Dakota Johnson. H μουσική του Thom Yorke στα υπέρ και η φωτογραφία του Sayombhu Muskeeprom, που έβγαλε ταυτόχρονα ένα σκοτεινό Βερολίνο και μια σχολή χορού που δεν θα ήθελες να περάσεις ούτε απ’έξω!

Σαγηνευτικό και ελκυστικό αλλά απαθές και χωρίς να καταφέρνει να ταρακουνήσει τον θεατή για πάνω από 3 λεπτά ανά μισή ώρα, το Suspiria του Luca Guadagnino επιβεβαιώνει το στυλ  και το ύφος του συγκεκριμένου σκηνοθέτη και αφήνει απλά το πρωτότυπο Suspiria του 1977 να αναπαύεται στην cult διάσταση του. Άλλες εποχές, άλλη ταινία και σίγουρα άλλος σκηνοθέτης!