Vice: Ο δεύτερος στην ιεραρχία
Αφού ασχολήθηκε με το μεγάλο «κόλπο» των ακινήτων στο Μεγάλο Σορτάρισμα, ο Άνταμ ΜακΚέι αναλαμβάνει τώρα να σχολιάσει μια γνωστή φιγούρα της αμερικανικής πολιτικής σκηνής. Ο Κρίστιαν Μπέιλ συνεργάζεται ξανά με τον ΜακΚέι για να ερμηνεύσει τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Ντικ Τσένι σε μία πολιτικά φορτισμένη περίοδο (την προεδρία Μπους και τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου).
Από την αρχή, ο ΜακΚέι κάνει γνωστές τις προθέσεις του: αυτή είναι μια μάλλον παράξενη βιογραφία για μια από τις πιο μυστηριώδεις φιγούρες της αμερικανικής πολιτικής σκηνής. ‘Η περίπου γιατί όπως παραδέχεται το σημείωμα της αρχής, πολύ λίγα πράγματα είναι γνωστά για έναν από τους πιο ισχυρούς αντιπροέδρους στην ιστορία των ΗΠΑ. Φυσικά δεν πρόκειται για μια αντικειμενική βιογραφία, ούτε καν για μια κλασική βιογραφία. Όπως η Μάργκο Ρόμπι μάς εξηγούσε δύσκολους οικονομικούς όρους στο Μεγάλο Σορτάρισμα, έτσι και ο Άλφρεντ Μολίνα ντύνεται… σερβιτόρος για να μας παρουσιάσει το μενού των τρόπων με τους οποίους οι μυστικές αμερικανικές υπηρεσίες μπορούσαν να χρησιμοποιούν σκοτεινές αντιτρομοκρατικές μεθόδους βρίσκοντας παραθυράκια στο νόμο.
Η άνοδος του Ντικ Τσένι ενδιαφέρει τον ΜακΚέι και μεγάλο μέρος της ταινίας ασχολείται με την γνωριμία του με τον βετεράνο πολιτικό Ντόναλντ Ράμσφελντ, αλλά και με την αγάπη του για το ψάρεμα. Ο ΜακΚέι υποστηρίζει ότι ο Τσένι ήξερε καλά να πιάνει ψάρια και μεθόδους ψαρέματος χρησιμοποιούσε όχι μόνο στον ιδιωτικό, αλλά και στον πολιτικό του βίο.
Το Vice είναι επιθετικό -παραπάνω από ότι θα χρειαζόταν- και λέει πράγματα που σε μεγάλο βαθμό τα γνωρίζουμε στην Ευρώπη. Αξίζει, βέβαια, να αναρωτηθεί κανείς μήπως αυτός είναι ο μόνος τρόπος να μιλήσει κανείς στους Αμερικάνους. Αρκετές στιγμές θυμίζει ντοκιμαντέρ του Μάικλ Μουρ. Έχει, βέβαια, την εξυπνάδα να σχολιάσει αυτό που κατά πάσα πιθανότατα θα σχολιάζει και ο θεατής βγαίνοντας από την ταινία, βάζοντας δύο τύπους να σχολιάζουν την ίδια την ταινία!
Δεν θα μπορούσε κανείς να βρει ψεγάδι στις δύο κεντρικές ερμηνείες: Κρίστιαν Μπέιλ και Έιμι Άνταμς είναι εξαιρετικοί και οι δύο και μία από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας είναι εκείνη στην οποία το ζεύγος Τσένι επιδίδεται σε έναν σαιξπηρικό διάλογο εξουσίας και πολιτικής.
Το Vice διαθέτει χιούμορ και νεύρο, αλλά δεν διαθέτει τη φρεσκάδα της προηγούμενης ταινίας του ΜακΚέι, θυμίζοντας σε στιγμές καταγγελτικό ντοκιμαντέρ παρά ταινία μυθοπλασίας.
